Καλώς κακώς είμαστε αναγκασμένοι να σπάμε καθημερινά το προσωπικό μας αυγό μονάχοι. Όπως το κλωσοπουλάκι όταν βγαίνει στην κλωσοπολιτεία ταλαιπωρημένο, φοβισμένο και αγχωμένο. Η κλώσα περιμένει υπομονετικά και με αγωνία να κάνει την δουλειά του, ειδάλλως μπορεί να αποβεί μοιραίο. Ούτε μπορεί κάποιος εύκολα να μας υποδείξει να σπάσουμε εκείνο το αυγό, γιατί μπορεί να αφορά εκείνον και όχι εμάς.
Καταλαβαίνω πάντως πως μερικές φορές δεν νοιώθουμε ή δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι περιβαλλόμαστε από κάποιο αυγό …. γύρο μας, μέσα μας ή να νομίζουμε πως αυτό που σπάμε κάθε φορά ότι είναι το αυγό που πρέπει, ενώ εμείς θρυμματίζουμε τον εαυτός μας….. και άλλα πολλά. Ίσως να μην υπάρχει ένα αυγό, αλλά μια αλληλουχία αυγών, σαν τις μπαμπούσκες, γιατί αν πιστέψει κανείς πως είναι ένα ή το τελευταίο να κάνει λάθος. Ίσως ο θάνατος να είναι το μέγιστο και τελευταίο προσωπικό μας αυγό που σπάμε άθελά μας (είναι έτσι ; θέλει συζήτηση πολύ αυτό μέσα στην προσφερόμενη απεραντοσύνη της ελεύθερης βούλησης ) και αυτό να είναι το σημαντικότερό μας.
Μάνος Ορφανουδάκης
Καταλαβαίνω πάντως πως μερικές φορές δεν νοιώθουμε ή δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι περιβαλλόμαστε από κάποιο αυγό …. γύρο μας, μέσα μας ή να νομίζουμε πως αυτό που σπάμε κάθε φορά ότι είναι το αυγό που πρέπει, ενώ εμείς θρυμματίζουμε τον εαυτός μας….. και άλλα πολλά. Ίσως να μην υπάρχει ένα αυγό, αλλά μια αλληλουχία αυγών, σαν τις μπαμπούσκες, γιατί αν πιστέψει κανείς πως είναι ένα ή το τελευταίο να κάνει λάθος. Ίσως ο θάνατος να είναι το μέγιστο και τελευταίο προσωπικό μας αυγό που σπάμε άθελά μας (είναι έτσι ; θέλει συζήτηση πολύ αυτό μέσα στην προσφερόμενη απεραντοσύνη της ελεύθερης βούλησης ) και αυτό να είναι το σημαντικότερό μας.
Μάνος Ορφανουδάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου