Από τη στιγμή που επιδιώκει
κάποιος την αποκέντρωση, ευνόητο είναι ότι θα πρέπει να λύσει το πιο σημαντικό
ζήτημα που την αφορά και είναι η απασχόληση. Οι υποδομές και οι υπηρεσίες μπορεί
κάνουν "φιλόξενο" τον χώρο, αλλά αυτό δεν αρκεί από μόνο του για να δρομολογήσει
την αποκέντρωση. Η εξασφάλιση εργασίας είναι αυτή η οποία "μετακινεί"
πληθυσμούς. Η διασπορά της παραγωγής είναι αυτή η οποία μπορεί να επιτύχει μια
ανάλογη διασπορά πληθυσμών. Οι πληθυσμοί τα εργοστάσια ακολουθούν και όχι τα
όμορφα τοπία.
Η απασχόληση είναι το μείζον
ζήτημα των δυτικών κοινωνιών. Ένα κράτος, που μαστίζεται από την ανεργία, είναι
και η Ελλάδα. Ένα ακόμα κράτος ανάμεσα σε δεκάδες άλλα της Δύσης. Δυστυχώς ή
ευτυχώς αυτό το ζήτημα δεν μπορεί να λυθεί σε επίπεδο εθνικού κράτους. Η Ελλάδα
είναι μέλος της Ευρώπης και έχει δεσμευτεί σε μια κοινή πολιτική. Αυτή η κοινή
πολιτική είναι που είναι υπεύθυνη για όλα τα δεινά όχι μόνο της οικονομίας αλλά
και της κοινωνικής και εθνικής αθλιότητας που μαστίζει την πατρίδα μας. Από την
Ευρώπη δηλαδή ξεκινούν όλα τα άσχημα, που αυτήν τη στιγμή μαστίζουν την ελληνική
κοινωνία.
Ποια είναι αυτά τα άσχημα;
Έχει καταστραφεί η ελληνική οικονομία και ταυτόχρονα απειλείται η εθνική μας
κυριαρχία. Η ελληνική οικονομία καταστράφηκε, γιατί η Ευρώπη άνοιξε τα σύνορά
της και καταστράφηκε το σύνολο της ευρωπαϊκής παραγωγής και όχι μόνον της
ελληνικής. Η ακριβή Ευρώπη δεν μπορεί να είναι ανταγωνιστική και έχασε τον
έλεγχο της αγοράς της. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι χωρίς οικονομία άρχισε να
τρώει τις "σάρκες" της. Τα ισχυρά της κράτη στράφηκαν εναντίον των αδυνάμων και
τα λεηλάτησαν. Μη έχοντας τη δυνατότητα ανάπτυξης στον χώρο της παραγωγής,
άρχισαν να λεηλατούν τους αδύναμους. Βάζοντας "λουκέτο" στα εργοστάσια των
ισχυρών τους πολιτών, τους έστρεψαν στη λεηλασία των κεφαλαίων των αδυνάμων. Οι
φτωχοί λαοί χάνουν τις περιουσίες τους και άρα τις πατρίδες τους. Έχουν γίνει
"Ινδιάνοι", που ξεπουλάνε τα πάντα για μερικές "χρωματιστές χάντρες".
Αυτό είναι ένα πρόβλημα, που
σύντομα θα κορυφωθεί και θα είναι δύσκολο να επιλυθεί. Οι πλούσιοι λαοί της
Ευρώπης γίνονται έποικοι και ακολουθούν τον ίδιο "δρόμο", αλλά με αντίθετη φορά
από αυτόν που ακολουθούν οι οικονομικοί μετανάστες. Γιατί; Διότι "ακολουθούν"
τις επενδύσεις των ομοεθνών τους. Χρήματα, που έπρεπε να γίνουν εργοστάσια στην
Γερμανία ή τη Γαλλία, ευνοώντας την παραγωγή και άρα ισχυροποιώντας την Ευρώπη,
μεταφέρθηκαν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και έγιναν μοχλοί λεηλασίας. Μεταφέρθηκαν
στην Ελλάδα και έγιναν τουριστικές εγκαταστάσεις. Μεταφέρθηκαν στην Πολωνία και
έγιναν φέουδα. Μεταφέρθηκαν στην Πορτογαλία και έγιναν τηλεπικοινωνίες. Έχασαν
οι Ευρωπαίοι πολίτες την απασχόληση και έχασαν οι ευρωπαϊκοί λαοί το κεφάλαιό
τους.
Έγινε δηλαδή μια παραλλαγή
αυτού που έγινε μέσα στην κάθε εθνική οικονομία. Όπως στην περίπτωση της Ελλάδας
είδαμε να "μετακινούνται" επιχειρηματίες από την παραγωγή στην υπηρεσία του
δημοσίου κεφαλαίου, έτσι έγινε και στην Ευρώπη. Εργοστασιάρχες, που έκλεισαν τις
επιχειρήσεις τους και φυσιολογικά θα διαμαρτύρονταν για την πολιτική της Νέας
Τάξης, "μετακινήθηκαν" σε άλλες δραστηριότητες σε άλλες χώρες. Όπως ο Έλληνας
εργοστασιάρχης έκλεισε το εργοστάσιό του και δεν διαμαρτύρεται, γιατί άνοιξε
χρυσοφόρα επιχείρηση σε κάποια δημόσια παραλία, έτσι συνέβη σε άλλη κλίμακα και
στην Ευρώπη.
Όλα αυτά γιατί γίνονται; Γιατί
συμφέρουν τους Πλανητάρχες. Συμφέρουν τους Αμερικανούς. Γιατί οι Αμερικανοί
θέλουν την Ευρώπη ανοχύρωτη. Αποτελεί την πιο πλούσια αγορά του κόσμου και οι
Αμερικανοί θέλουν να την εκμεταλλεύονται κατ’ αποκλειστικότητα. Για να
"ξεφορτωθούν" όσους Ευρωπαίους θα μπορούσαν να τους δημιουργήσουν πρόβλημα, τους
"φορτώνουν" στους φτωχούς Ευρωπαίους. Ο Γερμανός ή Γάλλος βιομήχανος, που θα
τους δημιουργούσε πρόβλημα, "αποζημιώνεται" με το αεροδρόμιο της Αθήνας ή της
Λισσαβόνας. Τα ανάλογα γίνονται και με τους απλούς πολίτες. Για να μην
διαμαρτύρονται οι λαοί των ισχυρών κρατών, δίνουν και σ' αυτούς τη δυνατότητα να
εκμεταλλεύονται τους οικονομικά αδύναμους. Αυτοί γίνονται οι έποικοι, που
προστατεύουν τη λεηλασία των αποικιοκρατών.
Γι' αυτόν τον λόγο φτάσαμε στο
σημείο αυτό. Οι Αμερικανοί κλέβουν την Ευρώπη και οι ισχυροί Ευρωπαίοι κλέβουν
τους αδύναμους Ευρωπαίους. Ο "λογαριασμός" του ιμπεριαλισμού πηγαίνει στους
αδύναμους. Χάνουν κεφάλαιο οι φτωχοί, για να αποζημιώνονται οι πλούσιοι, που,
εξαιτίας των Αμερικανών, χάνουν το μερίδιό τους στην ευρωπαϊκή αγορά. Το σύνολο
της προβληματικότητας αυτήν τη "διαδρομή" κάνει. Λεηλατούνται οι φτωχοί
Ευρωπαϊκοί λαοί από τους πλούσιους Ευρωπαίους, για να μην αντιδρούν στους
Αμερικανούς. Τα πλούσια κράτη αναπτύσσουν νέο κεφάλαιο και δημιουργούν τεχνητή
απασχόληση εις βάρος άλλων. Κλείνουν τα εργοστάσια των Βρετανών ή των Γάλλων,
εξαιτίας των αμερικανικών πολυεθνικών, αλλά το κόστος αυτής της πολιτικής το
φορτώνονται οι Έλληνες, για παράδειγμα.
Ο Βρετανός εργοστασιάρχης, που
θα διαμαρτυρόταν για την καταστροφή του κεφαλαίου του, έχει τη δυνατότητα να
γίνει ιδιοκτήτης ξενοδοχείου στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία κλπ.. Ο
Βρετανός εργάτης, που θα διαμαρτυρόταν για την καταστροφή της παραγωγής στη
Βρετανία, έχει τη δυνατότητα να γίνει στέλεχος-λοχίας στις νέες "αποικίες" τους.
Τα κέρδη δηλαδή των αμερικανικών πολυεθνικών στη Βρετανία, τη Γαλλία ή τη
Γερμανία τα "φορτωνόμαστε" εμείς οι φτωχότεροι με έναν καταστροφικό τρόπο.
Χάνουμε για πάντα την ιδιοκτησία της πατρίδας μας και "χρηματοδοτούμε" την
απασχόληση ξένων, που λειτουργούν ως "λοχίες" των αποικιοκρατών. Άγγλοι, Γάλλοι
και Γερμανοί, οι οποίοι συνθέτουν τον "άξονα" των ισχυρών της Ευρώπης, κάνουν το
ίδιο πράγμα.
Εμείς σ' αυτήν τη μάχη των
λαών δεν θα αρνηθούμε τη συμμετοχή μας. Δεν είμαστε υστερικοί Κνίτες, να
φωνάζουμε "έξω από την Ευρώπη". Εμείς πάνω απ' όλα είμαστε Έλληνες. Είμαστε από
τους βασικούς θεμελιωτές της Ευρώπης. Είμαστε αυτοί που της δώσαμε το βασικό
κεφάλαιο, για να ξεκινήσει την ιστορική της πορεία. Είμαστε αυτοί που της δώσαμε
το όνομά της. Δεν πρόκειται δηλαδή ν' απεμπολήσουμε τα δικαιώματά μας ως
Ευρωπαίοι. Δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε την Ευρώπη μας στα χέρια των
υπερατλαντικών "βαρβάρων". Δεν θα παραστήσουμε τους καθυστερημένους Ανατολίτες ή
τους αντιδραστικούς Βαλκάνιους, για να φύγουμε από τη μέση.
Θα δώσουμε τη μάχη ως
Ευρωπαίοι μέσα στην Ευρώπη. Θα αγωνιστούμε στην Ευρώπη ως Ευρωπαίοι και ως
πολίτες αυτού του κόσμου. Τι θα επιδιώξουμε; Μια Ευρώπη απεξαρτημένη από τα
αμερικανικά συμφέροντα. Μια Ευρώπη πανίσχυρη. Μια Ευρώπη των πολιτών. Μια Ευρώπη
των λαών της. Μια Ευρώπη της ειρήνης. Αυτό δεν είναι ευχολόγιο. Αυτό είναι κάτι
το οποίο επιτυγχάνεται με γνώση. Γνώση των στόχων, προκειμένου να επιτευχθεί.
Αυτό σημαίνει ότι θα επιδιώξουμε συγκεκριμένα πράγματα. Θα επιδιώξουμε να
πείσουμε τους Ευρωπαίους εταίρους μας για συγκεκριμένα πράγματα.
Το πρώτο πράγμα το οποίο
πρέπει να θεμελιώσουμε ως Ευρωπαίοι είναι ένα Σύνταγμα. Ένα Σύνταγμα, που μέσα
του θ' αποτυπώνει την "ταυτότητα" της Ευρώπης. Αυτό που είναι η Ευρώπη και την
κάνει γνωστή σε όλο τον κόσμο. Την Ευρώπη της Ελληνικής Δημοκρατίας και την
Ευρώπη της Γαλλικής Επανάστασης. Την Ευρώπη δηλαδή του πολίτη και την Ευρώπη των
λαών. Αυτό είναι στην πραγματικότητα η Ευρώπη. Το "λίκνο" της ελευθερίας. Της
ατομικής, της ταξικής και της εθνικής ελευθερίας. Αυτά πρέπει να αποτυπώνονται
στο Σύνταγμά της. Αυτά πρέπει να μοιράζονται μεταξύ τους όσοι θεωρούν τους
εαυτούς τους Ευρωπαίους.
Το Σύνταγμα της Ευρώπης είναι
μια ευκαιρία να δει ο κόσμος τι είναι η Ευρώπη. Γι' αυτόν τον λόγο κυρίαρχος
στόχος της Ευρώπης και των λαών της θα πρέπει να γίνει το Σύνταγμά της. Τι
θέλουμε από ένα τέτοιο Σύνταγμα ως Ευρωπαίοι, ως Έλληνες και ως πολίτες; Να
διασφαλιστούν με απόλυτο τρόπο τα ατομικά δικαιώματα. Να διασφαλιστούν με
απόλυτο τρόπο τα κοινωνικά δικαιώματα. Από εκεί και πέρα να διασφαλιστούν τα
κοινά ευρωπαϊκά συμφέροντα, χωρίς να απειλούνται τα συμφέροντα των λαών της
Ευρώπης. Όπως θέλουμε να διασφαλιστούν τα συμφέροντα των απλών πολιτών σε σχέση
με τα συμφέροντα των ισχυρών, έτσι θέλουμε να διασφαλιστούν και τα συμφέροντα
των αδύναμων εθνών σε σχέση με αυτά των ισχυρών εθνών. Το ζητούμενο είναι να
κερδίσουμε όλοι από μια τέτοια Ένωση και να μην μετατραπεί η Ευρώπη σε ένα
"Ελντοράντο" λεηλασίας των ισχυρών.
Θέλουμε έναν ευρωπαϊκό σύστημα
με ελπίδες επιβίωσης. Ένα σύστημα, που να έχει τα χαρακτηριστικά και το
πολίτευμα που αντιπροσωπεύει τα ευρωπαϊκά ιδεώδη. Ένα σύστημα με Πρόεδρο έναν
διακεκριμένο Ευρωπαίο πολίτη. Διακεκριμένο σε έναν από τους πολλούς κοινωνικούς
στίβους και όχι έναν πολιτικάντη από αυτούς που ταλαιπωρούν με τις υπάρξεις τους
την Ευρώπη. Πρόεδρο με αρμοδιότητα όχι να κυβερνά την Ευρώπη, αλλά να
διαφυλάττει το Σύνταγμά της Ευρώπης. Πρόεδρο, ο οποίος δεν θα έχει κανένα
δικαίωμα παρέμβασης σε επίπεδο εθνικής ή ευρωπαϊκής πολιτικής. Πρόεδρο, ο οποίος
θα πλαισιώνεται από νομικούς και θα ενεργεί αυτόβουλα όταν διαπιστώνει
παραβιάσεις του ευρωπαϊκού Συντάγματος. Πρόεδρο, ο οποίος θα είναι επικεφαλής
μιας υπηρεσίας που θα ελέγχει τις καταγγελίες κρατών και πολιτών, κάθε φορά που
θα αντιλαμβάνονται συνταγματική παραβίαση.
Από εκεί και πέρα ως Ευρωπαίοι
θα πρέπει να επωφεληθούμε από τα καλά της Ένωσης. Μας συμφέρει η κοινή αμυντική
και εξωτερική πολιτική. Επιθυμούμε έναν υπουργό εξωτερικών που θα ασκεί την
ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική, προεδρεύοντας σε ένα συμβούλιο υπουργών των χωρών
της Ευρώπης. Επιθυμούμε έναν υπουργό άμυνας, που θα μεριμνά για την αμυντική
υποδομή της Ευρώπης, προεδρεύοντας σε ένα συμβούλιο υπουργών των χωρών της.
Από τη στιγμή που θα
συμφωνήσουμε στα βασικά, που αφορούν την άμυνα και την εξωτερική πολιτική, όλα
τα άλλα είναι εύκολα. Είναι εύκολο να δημιουργηθεί ένα Σύνταγμα που θα
διασφαλίζει τα πάντα. Ένα Σύνταγμα, που θα διασφαλίζει τα συμφέροντα του ατόμου,
τα συμφέροντα του πολίτη, τα συμφέροντα του κάθε λαού και τα συμφέροντα των λαών
της Ευρώπης. Από τη στιγμή λοιπόν που μιλάμε για συμφέροντα, θα πάμε στη ρύθμιση
του οικονομικού χώρου της Ευρώπης. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να διαχωρίσουμε
ορισμένα πράγματα με βάση τα υπερεθνικά και εθνικά συμφέροντα, τα οποία μπορεί
να έρθουν σε σύγκρουση. Μιλώντας λοιπόν για οικονομία, θα πρέπει να ξεκινήσουμε
από τη ρύθμιση τόσο της αγοράς όσο και των μέσων της παραγωγής. Η αγορά άλλες
φορές συμφέρει να είναι κοινή πανευρωπαϊκή και άλλες φορές διαμερισματοποιημένη
στο εθνικό επίπεδο. Αυτό εξαρτάται από το κεφάλαιο και τις μορφές του.
Πρωτογενής τομέας. Κοινή ευρωπαϊκή αγορά, εθνικός επιμερισμός στο επίπεδο της ιδιοκτησίας
των μέσων παραγωγής.
Δευτερογενής τομέας. Εθνικός επιμερισμός στο επίπεδο της αγοράς, κοινό ευρωπαϊκό κεφάλαιο
των μέσων παραγωγής.
Τριτογενής τομέας. Εθνικός επιμερισμός τόσο στο επίπεδο της αγοράς όσο και στο επίπεδο της
ιδιοκτησίας των μέσων "παραγωγής".
Τι σημαίνουν πρακτικά όλα
αυτά;
Στο πρωτογενή τομέα τα πάντα
θα σχεδιάζονται με βάση τις ανάγκες της κοινής ευρωπαϊκής αγοράς. Τα μέσα
παραγωγής όμως θα περιορίζονται στην κατοχή των εθνικών κρατών. Δικαίωμα
ιδιοκτησίας αυτών των μέσων θα έχουν οι λαοί αποκλειστικά στις πατρίδες τους.
Χωράφια, ορυχεία, μεταλλεία κλπ., θα ανήκουν σε ανθρώπους οι οποίοι έχουν την
εθνικότητα του κράτους στο οποίο βρίσκονται όλα αυτά. Η ελληνική παραγωγή δηλαδή
θα είναι "προμηθευτής" της ευρωπαϊκής αγοράς, αλλά η ιδιοκτησία της θα ανήκει
αποκλειστικά σε Έλληνες αγρότες.
Στον δευτερογενή τομέα θα
γίνεται το ακριβώς αντίθετο. Οι αγορές —πλην συγκεκριμένων περιπτώσεων, οι
οποίες θα καθοριστούν εξ αρχής— θα περιοριστούν στο εθνικό επίπεδο. Πλην
ορισμένων εξαιρέσεων, όπου ένα κράτος, όπως για παράδειγμα η Μάλτα, η οποία λόγω
μεγέθους δεν μπορεί να ευθυγραμμιστεί με αυτήν την οδηγία, όλοι οι υπόλοιποι θα
παράγουν μόνοι τους τα προϊόντα του δευτερογενούς τομέα που έχουν ανάγκη. Αυτό
θα λύσει άπαξ το πρόβλημα της απασχόλησης. Το κεφάλαιο όμως δεν θα περιορίζεται
από εθνικούς περιορισμούς. Στην ελληνική αγορά μπορεί για παράδειγμα να
δραστηριοποιείται Γερμανός βιομήχανος με εργοστάσιο εγκατεστημένο στην Ελλάδα.
Στον τριτογενή τομέα των
υπηρεσιών θα παραμείνουμε στο βασικό εθνικό επίπεδο. Υπηρεσίες και μέσα
παραγωγής θα παραμένουν στο επίπεδο της εθνικής ιδιοκτησίας. Στον τουρισμό για
παράδειγμα, που αποτελεί την κορυφαία μορφή υπηρεσίας, η οποία απαιτεί υλική
υποδομή, τα πράγματα θα είναι εξαιρετικά απλά. Στην Ελλάδα δικαίωμα παροχής
υπηρεσιών και άρα και κατοχής των υλικών μέσων, που απαιτεί αυτή η υπηρεσία θα
έχουν μόνον οι Έλληνες.
Όλα αυτά, αν τεθούν σε
λειτουργία, συμφέρουν τόσο την Ευρώπη όσο και τους λαούς της. Γιατί; Διότι θα
πάψει η Ευρώπη να τρώει τις "σάρκες" της. Θα πάψουν οι ισχυροί τους να λεηλατούν
τους φτωχούς για να κεφαλαιοποιούν τον πλούτο τους, που σήμερα "λιμνάζει" σε μια
προβληματική οικονομία. Θα αναγκαστεί η Ευρώπη να κλείσει την αγορά της στις
αμερικανικές πολυεθνικές και θα παράγει μόνη της τα προϊόντα που καταναλώνει. Οι
λαοί θα προστατεύσουν το κεφάλαιό τους και άρα τις πατρίδες τους. Η ισχυρή
κεφαλαιοκρατία της Ευρώπης θα ισχυροποιηθεί, εφόσον θα έχει στη διάθεσή της το
σύνολο της αγοράς και δεν θα περιορίζεται από τα εθνικά της σύνορα. Για έναν
Γάλλο βιομήχανο του είναι πρακτικά αδιάφορο αν την ελληνική αγορά την έχει στη
διάθεσή του με το εργοστάσιό του στη Γαλλία ή με το εργοστάσιό του στην Ελλάδα.
Όλα αυτά αναγκαστικά θα
επιφέρουν αλλαγές και στο θέμα της εργασίας και βέβαια στα δικαιώματα των
εργαζομένων. Δικαίωμα εργασίας —πλην εξαιρέσεων, οι οποίες θα οριστούν εξ’
αρχής— θα έχουν οι Ευρωπαίοι μόνον στις πατρίδες τους. Δικαίωμα κατοχής
ιδιοκτησίας θα έχουν οι Ευρωπαίοι μόνον στις πατρίδες τους. Οι πάντες θα
κινούνται ελεύθερα στον ενιαίο χώρο της Ευρώπης, αλλά θα εργάζονται μόνον στις
πατρίδες τους. Οι πάντες θα έχουν κυριαρχικά δικαιώματα στον ενιαίο χώρο της
Ευρώπης, αλλά δικαίωμα ατομικής ιδιοκτησίας θα έχουν μόνον στις πατρίδες τους.
Κοινά δικαιώματα ως άνθρωποι, ως πολίτες και ως καταναλωτές παντού, αλλά
περιορισμοί σε θέματα εργασίας και ιδιοκτησίας.
Αυτό είναι το όραμά μας για
την Ευρώπη. Μόνον με αυτόν τον τρόπο θα διασφαλιστούν τα συμφέροντα των
Ευρωπαίων τόσο στο επίπεδο των ατόμων όσο και στο επίπεδο των λαών. Η Ευρώπη θα
ανήκει στους Ευρωπαίους, αλλά η Πολωνία της θα ανήκει στους Πολωνούς. Μόνον με
αυτόν τον τρόπο θα μπορέσει να επιβιώσει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν συνεχιστεί η
σημερινή κατάσταση της λεηλασίας, είναι θέμα χρόνου να ξεκινήσουν οι συγκρούσεις
των λαών και να ξαναμπούμε στην κόλαση. Μόνον με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουμε
να δούμε την νέα χιλιετία χωρίς φόβο για το μέλλον. Η Ευρώπη μπορεί και πρέπει
να γίνει "οδηγός" των λαών σ' αυτήν την νέα χιλιετία. Έχει καθήκον να το κάνει
αυτό. Καθήκον απέναντι στον εαυτό της και απέναντι στην υπόλοιπη ανθρωπότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου