Αγαπητοί μου φίλοι, συμπατριώτες, Εθνικοί ή όπως αλλιώς θέλετε να σας προσφωνούν, Εύχομαι να είχατε όμορφες στιγμές τις ημέρες που πέρασαν. Μπορεί λίγο πολύ όλοι μας να βρεθήκαμε στην γαλαζόχρωμη αγκαλιά της Ποσειδώνιας αγάπης, γυρνώντας την πλάτη και παραβλέποντας τα δόντια του κακού θεριού, τώρα όμως γυρίσαμε για να τα νοιώθουμε και να τα βλέπουμε πάλι μπροστά μας. Ενός θεριού που άμα μείνει ευχαριστημένο από το μενού από τις σάρκες της πολύπαθους Ελλάδας μας, θα συνεχίσει το ίδιο πλούσιο φαγοπότι και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές τραπεζαρίες, διεκδικώντας επίμονα την ικανοποίηση των αδηφάγων ενστίκτων και ανικανοποίητων ορέξεων του, κρατώντας ως οδηγό την άπληστη γλύκα της πρώτης και βέλτιστης τραπεζαρίας που γνώρισε ποτέ η αιμοβόρα στομαχάρα του. Άλλωστε το θηρίο γνωρίζει πολύ καλά από τέτοια φαγοπότια, έχοντας αποκτήσει εμπειρίες στρατηγικής από τις λεγόμενες τριτοκοσμικές χώρες με τα υψηλά κέρδη, τους ουρανοξύστες αλλά και τα πτώματα στους δρόμους με τις λάσπες των παρακείμενων παραγκουπόλεων. Έχουν συνηθίσει από τέτοιες εικόνες ανά τον κόσμο και δεν τους αγγίζει καμιά τους πια, εξαλείφοντας κάθε τυχαία πρότερή τους αναστολή. Όπως οι ιατροί και οι νοσηλευτές, που παραδέχονται την συνήθεια που έχουν αποκτήσει, βλέποντας τις πιο φρικτές αιματηρές ανθρώπινες εικόνες, φρίκης και πόνου. Κακό πράγμα η συνήθεια στον άνθρωπο, όπως θα μιλήσουμε παρακάτω, σε κάθε και για κάθε περίπτωση. Ό,τι και να λένε μερικοί, ό,τι και αν πιστεύει ο καθένας πως υποτίθεται ότι κάνει, ο δρόμος από την αρχή της κρίσης αντιστοιχούσε και αντιστοιχεί σε μια μονόδρομη και επιτακτική επιλογή, που έγινε όμως βραχνάς, φόβος στις καρδιές των ανθρώπων και ανασφαλής τρόπος για τους περισσοτέρους. Για άλλους έγινε οργή, επειδή δεν ήταν αρκετή ως επιλογή να μας ενώσει, αφού η άγνοια, η ηττοπάθεια και η μικροψυχία είχαν προέχουσα θέση στους διαδρόμους των εγκεφάλων. Το κλείσιμο στροφιγγών ήταν μια εύκολη απόφαση και απόλυτα επιτυχής εφ ης εξ αρχής. Η μη ένωση και η μη κατανόηση από πλευράς όμως των πολιτών, χαμένοι μεταξύ διαφόρων σωτήριων «κύκλων» και υποτιθέμενων προσωπικών συμφερόντων, έδωσε την ευκαιρία στο θηρίο, να αυξάνει το αλυσόδεμα του, έστω και παρανομώντας. Όπως σε μια ταινία που παρακολούθησα ένα από αυτά τα βράδια που έχω επιστρέψει, σχετική με μια δικαστική απόφαση ενός εγκλήματος, για το οποίο η υποψήφια κατηγορούμενη ισχυριζόταν πως ήταν αθώα, αλλά δεν μπορούσε να αποδείξει την αθωότητά της. Μη έχοντας εμπιστοσύνη στην κρίση των ενόρκων, επέλεξε την οδό του δικηγορικού και δικαστικού συμβιβασμού, με απείρως χειρότερα αποτελέσματα και αντίκτυπο για την ίδια και το μέλλον της ζωής της, πέραν της παραδοχής ενός εγκλήματος που δεν διέπραξε ποτέ, με σκοπό να επιτύχει την ελάχιστη διαπραγματευτική ποινή που της υποσχόταν ο συμβιβασμός. Κοινώς μη παλεύοντας για την αθωότητά της. Έτσι οι κίτρινοι κλήροι των ενόρκων με τις ψήφους, στους οποίους υπερίσχυε η αθωότητα της κοπέλας, παρ’ όλες τις κοπιαστικές σπαταλημένες αμέτρητες ώρες συνεδριάσεων και ψυχολογικών ζυμώσεων των ενόρκων, βρέθηκαν όλα μαζί πεταμένα στον κάλαθο των αχρήστων, εξ αιτίας της ατολμίας της κατηγορουμένης και της μητέρας της που την παρακινούσε προς την λάθος κατεύθυνση. Βλέπετε όπως όλα στην ζωή, είναι ένα ρίσκο από την στιγμή που δεν έχουμε μάθει να διαγνώνουμε και να αναλύουμε το μέλλον, ενώ το ρίσκο είναι για γενναίες και τολμηρές καρδιές και μυαλά. Μερικοί κούκοι πάντως δεν φέρνουν την άνοιξη, αν δεν υπάρξει η ευρύτερη δυνατή συναίνεση ή αν δεν υπάρξει ένας ισχυρός συμπαγής ανεπιρρέαστος φορέας που θα τους στεγάσει. Ειδάλλως θα τους φάει όλους μαζί (ξερά και χλωρά)….. η μαρμάγκα και το χάος στο τέλος. Έτσι ακριβώς λανθασμένα αντέδρασε η Ελληνική κοινωνία και ελάχιστοι είναι αυτοί που δικαιωματικά απουσιάζουν από τις άτολμες θέσεις, σκέψεις και επιλογές. Οι περισσότεροι ελπίζουν ακόμα στο «μάνα» εξ ουρανού, στις επιθέσεις των εξωγήϊνων, της οποιασδήποτε μορφής Μεσσιανισμού (εκ της λέξεως Μεσσίας), ή είναι πεπεισμένοι αυτο-καταστροφικώς στην προσωπική τους αδυναμία. Ούτε φυσικά έχει απολύτως κανένας το δικαίωμα να πει «δεν ήξερα, δεν γνώριζα ή τι μπορούσα να κάνω εγώ» και δη ανεξαρτήτως ηλικίας, γνώσεων ή περιττών τυπωμένων καδραρισμένων χαρτιών, άλλοτε να φιγουράρουν σε τοίχους και άλλοτε να γεμίζουν ερμάρια. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια αυτό που μου είπαν, πως ο τσάρος των αριθμών δήλωσε «είτε πληρώσετε είτε δεν πληρώσετε πάλι εμείς θα σας τα πάρουμε»* εφ όσον και καθ’ όσον αυτό είναι αλήθεια, πως γίνεται να μην είναι ικανό από μόνο του να κτυπήσει κόκκινο στις ζωτικές φρένες του ανθρώπινου νου ; Κάτι συμβαίνει … κάτι δεν εξελίσσεται φυσιολογικά καλά …… άσχετα αν ο ασθενής ουτοπικά δεν εμφανίζει άμεσα συμπτώματα …… αποδήμησης εις κύριον (!!) Μπήκε ο Σεπτέμβρης λοιπόν και μας βρίσκει ακόμα περισσότερο αδύναμους, περισσότερο οικονομικά ασθενέστερους (είναι να με κλαιν οι ρέγκες), με άγνωστους χρονικούς ορίζοντες αντοχών, πιστεύω σε σχεδόν όλες τις κοινωνικές διαστρωματώσεις, καθ’ ότι όλα είναι μία αλυσίδα, αλλά δύσκολα κατανοητή καθ’ ότι αόρατη, άρα διαφορετικά ή μονομερώς αντιλήψιμη, από πλευράς του πλήθους των ανθρώπων. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε και να ερευνήσουμε με τους εαυτούς μας το γιατί. Θα χρησιμοποιήσω μια φράση μιας Γαλλικής ταινίας που και αυτή παίχθηκε πρόσφατα στην ΔΤ με πρωταγωνιστή τον Ζεράρ Ντεμπαρντιέ : «ακόμα καλέ μου θείε Ζέρθ δεν έχεις συνηθίσει αυτόν τον κωλόκοσμο (!)». Για την ίδια λέξη είχαμε συζητήσει προ ολίγων ημερών με έναν καλό μου φίλο. Την λέξη – ρήμα «συνηθίζω». Αυτή η λέξη είναι απόλυτα καταστροφική για την ιδιοσυγκρασία, την ανάπτυξη και την πρόοδο κάθε ατόμου. Όπως το παράδειγμα του βατράχου και του βραστού νερού. Είναι ο δεύτερος εαυτός που κτίζουν εν αγνοία του ανθρώπου στον άνθρωπο οι γύρο και τα γύρο του, πάνω από τον πραγματικό εαυτό του (προσοχή όχι στο εγώ, αλλά στον εαυτό), ενώ ο άνθρωπος έχει την τάση να προσαρμόζεται με τις εκάστοτε συνθήκες ή να τις ακολουθεί άπραγος, αποφεύγοντας να σκεφτεί το διαφορετικό ή το κάλλιστο, μα ούτε και να παραδεχθεί την ύπαρξη του χείριστου. Δυστυχώς τις περιορίζει (τις συνήθειες) στο επίπεδο του ενστίκτου και όχι της ενοράσεως, που αποφέρει εντελώς διαφορετικά εγκεφαλικά, πρακτικά και εμπειρικά αποτελέσματα κατά την εφαρμογή. Δηλαδή όταν δεν έχει κάποιος να χάσει κάτι, όταν μάλιστα είναι αποφασισμένος να χάσει την ίδια του την ζωή, τι νόημα έχει να την χάνει χωρίς κανένα όφελος ; ή τι νόημα να συνεργάζεται, όταν γνωρίζει και δεν το αποκρύπτει από τον εαυτό του, πως είναι κατεχόμενος και πειραματόζωο, με ημερομηνία λήξης που δεν επέλεξε ούτε ο ίδιος αλλά ούτε και η φύση του. Επομένως εξαιρετικά δύσκολα ο άνθρωπος να μπορεί να ξεφύγει από τις συνήθειες που του επιβάλλει απολυταρχικά το περιβάλλον του, εκτός αν το λέει η καρδιά του, αν του έχει καλλιεργηθεί από νωρίς η πνευματική του ευρύτητα, αν ακούει την ψυχή του, αν επιτρέπει να αρθρώνει λέξεις η συνείδησή του, αν μπορεί να ακούει και μετά να αναλύει απερίσπαστα όλα όσα κάθε φορά καταγράφει ο προσωπικός σκληρός του δίσκος (εγκέφαλος), να κάνει τις πιθανές προσομοιώσεις με τον εαυτό του και τέλος να καλλιεργεί πλήθος σκέψεων και δεδομένων με πρωτογενή προσωπικά φίλτρα (και ουχί της οποιασδήποτε σερβιρισμένης –εδραιωμένης και εκ συνηθείας κοινωνικής δομής), μέσω των οποίων οφείλει να βρίσκει τις ισορροπίες των εναρμονισμένων πράξεων και σκέψεών του, οι οποίες θα καθρεπτίζουν το απαύγασμα όλης της παραπάνω πρωτογενούς αυτό-διεργασίας. Εκτός του δικού μας δράματος, βρισκόμαστε μπροστά σε νέο μεγαλύτερο δράμα που θα εκτυλιχθεί σύντομα κοντά στην γειτονιά μας. Δεν μας εξήγησαν βέβαια, πως όταν απονέμουν ένα Νόμπελ ειρήνης, εννοούν πάντοτε ένα Νόμπελ πολέμου. Αυτό ήμασταν υποχρεωμένοι να το έχουμε καταλάβει εμπειρικά, από μόνοι μας. (είναι βλέπετε κοπιαστική η χρήση του νου, η πιο δύσκολη προσωπική εργασία, δεν είναι πάντως μια δουλική πράξη). Οι Αμερικάνοι που προτιμούν πάντοτε να τοποθετούν τα φίδια άλλοι στην τρύπα, ενώ αυτοί να τρέχουν να τα βγάζουν με «χειρουργικές» επεμβάσεις, όπως τους αρέσει να τις κατονομάζουν, μονοπωλώντας την πλανητική εξουσία. Όπου όμως ούτε οι Αμερικάνοι, ούτε οι Γερμανοί, ούτε άλλο έθνος είναι, παρά αυτό που ονομάζεται και ονομάζουν «αγορές» μετά των επωνύμων τους που τις προεδρεύουν, μετά των επιλεγμένων και προστατευμένων στελεχών τους. Ποιοι Ναζί και ποιοι όπως αλλιώς τους χαρακτηρίζουν. Ταμπέλες, ταμπέλες παντού και κάθε είδους, για εύκολο αποπροσανατολισμό και συνήθεια του νου να ακολουθεί κουτάκια σαν τους κοντορεβιθούληδες. Γι αυτό είναι τόσο δύσκολο να βρεθεί μυαλό να σκέπτεται σαν καθαρό νερό και σαν γνήσιος απαστράπτον κρύσταλλος. Ενώ αυτός που κρατά το κουμπί, αυτός διαφεντεύει τις τύχες της γήϊνης διαβίωσης, κατέχοντας τους τρόπους και τις τεχνικές, που ο «πληκτρολόγος» κατασκεύασε, θεωρώντας τον εαυτό του ούτε λίγο ούτε πολύ «θεό». Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε έναν πόλεμο, για τον οποίο λέγονται πολλά, όπως λέγονταν πολλά και για τους προηγούμενους πολέμους, όπως λέγονταν και την εποχή της Κύπρου το ’74, αλλά Αρμαγεδδώνας δεν έγινε. Δεν ξέρω αν είναι τούτος, ο προάγγελος της καταγεγραμμένης προφητείας, αλλά το «προφητικό» καταγεγραμμένο σχέδιο έχει βγει σύμφωνα με τις αναλύσεις, κατά γράμμα μέχρι τώρα, από την Βαβυλωνιακή και Ρωμαϊκή Εποχή και εντεύθεν. Από την άλλη δεν μπορείς να μην σκεφτείς, πως γίνεται οι συμμορίες των υποτιθέμενων αντιστασιακών να έχουν διαπράξει τα αίσχη και τα εγκλήματα στην Συρία υποστηριζόμενες κρυφίως και να μην μιλά σχεδόν κανείς από τους κρατούντες , χώρια που προέρχονται από άλλες χώρες «αντιστεκόμενοι!» …… σε ξένος έδαφος * η χρήση χημικών για τα οποία οι ζώνες επιρροής έκαναν ακόμα έναν πρόεδρο να αποδεχθεί πως έχουν χρησιμοποιηθεί από την πλευρά που βολεύει με ετικέτα ευρωπαϊκή, αλλά να μην κατηγορείται η χώρα η προέλευσης ; (είχε ήδη δώσει όμως την υπόσχεσή του ο πρόεδρος για την στήριξη αυτού του πολέμου στην άμεσα ενδιαφερόμενη πλευρά στον παρελθόντα χρόνο, που ούτε στο όνειρό της δεν μπορεί να επισκεφθεί την συγκεκριμένη χώρα). Επομένως κανένας δεν πείθεται, εξ ου και τα ορθά αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων των ευρωπαϊκών λαών. Έτσι η σκηνοθεσία στήθηκε ακόμα μια φορά από τους έμπειρους ραδιούργους, με απόφαση που πάρθηκε στο προβλεπόμενο όριο ασφαλείας, με τις μηχανές να ζεσταίνουν τα ρουθούνια τους. Καταπατώνται επί δεκαετίες οι αιματοβαμμένοι και με σκληρές θυσίες κατοχυρωμένοι διεθνείς κανόνες και διεθνές δίκαιο, υπό τον ζυγό των φιλοχρήματων, επιβάλλοντας το δικό τους δίκαιο, αργά, σταθερά και περιοδικά. Ακολουθούν τα άστρα φαίνεται και τους οιωνούς που αυτοί συγκόλλησαν στις γκλάβες τους. Συνεπώς αν νοιώθει κάποιος «ισχυρός», του δίνεται το δικαίωμα να το παίζει το μαντρόσκυλο στην περιοχή του, ειδικά όταν μάλιστα έχει εκτελέσει συμβόλαια θανάτου για λογαριασμό τρίτων, είτε όχι (εξαρτάται) κατά το παρελθόν. Δεν μπορώ να πω πως είμαι απόλυτα σίγουρη ούτε για το παγκόσμιο προσχέδιο, ούτε και κανένας άλλος φυσικά, εφ όσον είναι πλαθόμενο στην πράξη, με την πιο κύρια πράξη να παίζει σημαντικότατο ρόλο για τα μελλούμενα στην χώρα μας, ενώ να νομίζει ο καθένας από εμάς «δεν ξέρω και εγώ τι», εκτός της ουσιαστικής πραγματικότητας πάντως. Παίζουν μπιζζζζ και οι αποδέκτες (θιγόμενοι) υποψιάζονται ο ένας τον άλλον. Δηλαδή, μια «χειρουργική» επέμβαση ….. ολίγων ημερών, σπέρνοντας φιτιλιές, αφήνοντας στην διχόνοια και στην υποψία να λειτουργήσει, σαν ένα αργοκαιγόμενο φιτίλι ; ή μήπως ο μεταστραφείς αμερικανός επιτελάρχης είχε δίκιο στην αρχική του αρνητική άποψη «πως όταν ρίχνεις μία βόμβα δεν ξέρεις πόσο θα κρατήσει ένας πόλεμος» ; Έξυπνο ; Σατανικά ανθρώπινο ; Το να βλέπεις την πραγματικότητα κατάματα , είναι όπως όταν υπερασπίζεσαι την αλήθεια σε κάθε επίπεδο. Πιστεύω ακράδαντα λοιπόν πως απαιτείται επιμόρφωση των λαών ώστε να αρχίσουν να λιγοστεύουν οι εξειδικευμένοι πτυχιούχοι μονόφθαλμοι, εν μέσω παντελών τυφλών, μερικών εξ αυτών ανιάτων. Αν δεν γεννήθηκε ποτέ το κρυφό σχολειό, θα πρέπει τουλάχιστον τώρα να γεννηθεί, όσο δεν υπήρξε ποτέ τόσο απαραίτητο κατά το παρελθόν. Και κάτι τελευταίο, μιαν απάντηση που δεν έδωσα σε κάποιον, όταν με έπαρση είπε σε κάποια συνάντηση «αν δεν ήμασταν εμείς (οι μασόνοι), η Ελλάδα θα ήταν ακόμα υπό την Οθωμανική κατοχή», αλλά σεβάστηκα ένα πρόσωπο που με είχε προσκαλέσει στην ομήγυρη και πιθανόν να τύχει να διαβάσει το παρόν. Αν επιθυμεί μπορεί να μεταβιβάσει την ανεπίδοτη απάντηση μου : «για να βρεθούμε δηλαδή υπό την Αγγλική κατοχή τότε, αντί της Οθωμανικής ;(!!)». Βέβαια σε τέτοιες περιπτώσεις, πάντα υπάρχει ένας προγραμματισμένος αντίλογος, δεν βρίσκεται όμως εδώ, για να ανταπαντήσει, αλλά δεν νομίζω επίσης πως θα έβρισκε και κάποιο τέλος ως συζήτηση. Ένα καλά κουρδισμένο μυαλό που ακολουθεί τον όποιο δρόμο που του άρεσε από τους ήδη υπάρχοντες ή επειδή «έτσι τους βρήκε» και δεν έφτιαξε ή προσπάθησε να φτιάξει τον δικό του, έχει ελάχιστα περιθώρια για να μπορεί ακούσει το οτιδήποτε εκτός των κουρδισμένων χορδών τις οποίες συνήθισε ηχητικά ως σειρήνες …. εντός του μυαλού του….. Να είστε όλοι σας γεροί και δυνατοί. Νάγια Είστε όλοι καλά ;

Αγαπητοί μου φίλοι, συμπατριώτες, Εθνικοί ή όπως αλλιώς θέλετε να σας προσφωνούν,

Εύχομαι να είχατε όμορφες στιγμές τις ημέρες που πέρασαν.

Μπορεί λίγο πολύ όλοι μας να βρεθήκαμε στην γαλαζόχρωμη αγκαλιά της Ποσειδώνιας αγάπης, γυρνώντας την πλάτη και παραβλέποντας  τα δόντια του κακού θεριού, τώρα όμως γυρίσαμε για να τα νοιώθουμε και να τα βλέπουμε πάλι μπροστά μας.  Ενός θεριού που άμα μείνει ευχαριστημένο από το μενού από τις σάρκες της πολύπαθους Ελλάδας μας, θα συνεχίσει το ίδιο πλούσιο φαγοπότι και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές τραπεζαρίες, διεκδικώντας επίμονα την ικανοποίηση των αδηφάγων ενστίκτων και ανικανοποίητων ορέξεων του,  κρατώντας ως οδηγό την άπληστη γλύκα της πρώτης και βέλτιστης τραπεζαρίας που γνώρισε ποτέ η αιμοβόρα στομαχάρα του.  

Άλλωστε το θηρίο γνωρίζει πολύ καλά από τέτοια φαγοπότια, έχοντας αποκτήσει εμπειρίες στρατηγικής από τις λεγόμενες τριτοκοσμικές χώρες με τα υψηλά κέρδη, τους ουρανοξύστες αλλά και τα πτώματα στους δρόμους με τις λάσπες των παρακείμενων παραγκουπόλεων. Έχουν συνηθίσει από τέτοιες εικόνες ανά τον κόσμο και δεν τους αγγίζει καμιά τους πια, εξαλείφοντας κάθε τυχαία πρότερή τους αναστολή.  Όπως οι ιατροί και οι νοσηλευτές, που παραδέχονται την συνήθεια που έχουν αποκτήσει, βλέποντας τις πιο φρικτές αιματηρές ανθρώπινες εικόνες, φρίκης και πόνου. Κακό πράγμα η συνήθεια στον άνθρωπο, όπως θα μιλήσουμε παρακάτω, σε κάθε και για κάθε περίπτωση. 

Ό,τι και να λένε μερικοί, ό,τι και αν πιστεύει ο καθένας πως υποτίθεται ότι κάνει, ο δρόμος από την αρχή της κρίσης αντιστοιχούσε και αντιστοιχεί σε μια μονόδρομη και επιτακτική επιλογή, που έγινε όμως βραχνάς, φόβος στις καρδιές των ανθρώπων και ανασφαλής τρόπος για τους περισσοτέρους. Για άλλους έγινε οργή, επειδή δεν ήταν αρκετή ως επιλογή να μας ενώσει, αφού η άγνοια, η ηττοπάθεια και η μικροψυχία είχαν προέχουσα θέση στους διαδρόμους των εγκεφάλων.  Το κλείσιμο στροφιγγών ήταν μια εύκολη απόφαση και απόλυτα επιτυχής εφ ης εξ αρχής. Η μη ένωση και η μη κατανόηση από πλευράς όμως των πολιτών, χαμένοι μεταξύ διαφόρων σωτήριων «κύκλων» και υποτιθέμενων προσωπικών συμφερόντων, έδωσε την ευκαιρία στο θηρίο, να αυξάνει το αλυσόδεμα του, έστω και παρανομώντας.  

Όπως σε μια ταινία που παρακολούθησα ένα από αυτά τα βράδια που έχω επιστρέψει, σχετική με μια δικαστική απόφαση ενός εγκλήματος, για το οποίο η υποψήφια κατηγορούμενη ισχυριζόταν πως ήταν αθώα, αλλά δεν μπορούσε να αποδείξει την αθωότητά της. Μη έχοντας εμπιστοσύνη στην κρίση των ενόρκων, επέλεξε την οδό του δικηγορικού και δικαστικού συμβιβασμού, με απείρως χειρότερα αποτελέσματα και αντίκτυπο για την ίδια και το μέλλον της ζωής της, πέραν της παραδοχής ενός εγκλήματος που δεν διέπραξε ποτέ, με σκοπό να επιτύχει την ελάχιστη διαπραγματευτική ποινή που της υποσχόταν ο συμβιβασμός. Κοινώς μη παλεύοντας για την αθωότητά της.      Έτσι οι κίτρινοι κλήροι των ενόρκων με τις ψήφους, στους οποίους υπερίσχυε η αθωότητα της κοπέλας, παρ’ όλες τις κοπιαστικές σπαταλημένες αμέτρητες ώρες συνεδριάσεων και ψυχολογικών ζυμώσεων των ενόρκων, βρέθηκαν όλα μαζί πεταμένα στον κάλαθο των αχρήστων, εξ αιτίας της ατολμίας της κατηγορουμένης και της μητέρας της που την παρακινούσε προς την λάθος κατεύθυνση.            

Βλέπετε όπως όλα στην ζωή, είναι ένα ρίσκο από την στιγμή που δεν έχουμε μάθει να διαγνώνουμε και να αναλύουμε το μέλλον, ενώ το ρίσκο είναι για γενναίες και τολμηρές καρδιές και μυαλά. Μερικοί κούκοι πάντως δεν φέρνουν την άνοιξη, αν δεν υπάρξει η ευρύτερη δυνατή συναίνεση ή αν δεν υπάρξει ένας ισχυρός συμπαγής ανεπιρρέαστος φορέας που θα τους στεγάσει. Ειδάλλως θα τους φάει όλους μαζί (ξερά και χλωρά)….. η μαρμάγκα και το χάος στο τέλος.   

Έτσι ακριβώς λανθασμένα αντέδρασε η Ελληνική κοινωνία και ελάχιστοι είναι αυτοί που δικαιωματικά απουσιάζουν από τις άτολμες θέσεις, σκέψεις και επιλογές. Οι περισσότεροι ελπίζουν ακόμα στο «μάνα» εξ ουρανού, στις επιθέσεις των εξωγήϊνων, της οποιασδήποτε μορφής Μεσσιανισμού (εκ της λέξεως Μεσσίας), ή είναι πεπεισμένοι αυτο-καταστροφικώς στην προσωπική τους αδυναμία.

Ούτε φυσικά έχει απολύτως κανένας το δικαίωμα να πει «δεν ήξερα, δεν γνώριζα ή τι μπορούσα να κάνω εγώ» και δη ανεξαρτήτως ηλικίας, γνώσεων ή περιττών τυπωμένων καδραρισμένων χαρτιών, άλλοτε να φιγουράρουν σε τοίχους και άλλοτε να γεμίζουν ερμάρια.  Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια αυτό που μου είπαν, πως ο τσάρος των αριθμών δήλωσε «είτε πληρώσετε είτε δεν πληρώσετε πάλι εμείς θα σας τα πάρουμε»*  εφ όσον και καθ’ όσον αυτό είναι αλήθεια, πως γίνεται να μην είναι ικανό από μόνο του να κτυπήσει κόκκινο στις ζωτικές φρένες του ανθρώπινου νου ;   

Κάτι συμβαίνει … κάτι δεν εξελίσσεται φυσιολογικά καλά …… άσχετα αν ο ασθενής ουτοπικά δεν εμφανίζει άμεσα συμπτώματα …… αποδήμησης εις κύριον (!!)

Μπήκε ο Σεπτέμβρης λοιπόν και μας βρίσκει ακόμα περισσότερο αδύναμους, περισσότερο οικονομικά ασθενέστερους (είναι να με κλαιν οι ρέγκες), με άγνωστους χρονικούς ορίζοντες αντοχών, πιστεύω σε σχεδόν όλες τις κοινωνικές διαστρωματώσεις, καθ’ ότι όλα είναι μία αλυσίδα, αλλά δύσκολα κατανοητή καθ’ ότι αόρατη, άρα διαφορετικά ή μονομερώς αντιλήψιμη, από πλευράς του πλήθους των ανθρώπων. 

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε και να ερευνήσουμε με τους εαυτούς μας το γιατί.    

Θα χρησιμοποιήσω μια φράση μιας Γαλλικής ταινίας που και αυτή παίχθηκε πρόσφατα στην ΔΤ με πρωταγωνιστή τον Ζεράρ Ντεμπαρντιέ : «ακόμα καλέ μου θείε Ζέρθ δεν έχεις συνηθίσει αυτόν τον κωλόκοσμο (!)».   

Για την ίδια λέξη είχαμε συζητήσει προ ολίγων ημερών με έναν καλό μου φίλο. 

Την λέξη – ρήμα «συνηθίζω».  

Αυτή η λέξη είναι απόλυτα καταστροφική για την ιδιοσυγκρασία, την ανάπτυξη και την πρόοδο κάθε ατόμου. Όπως το παράδειγμα του βατράχου και του βραστού νερού.  Είναι ο δεύτερος εαυτός που κτίζουν εν αγνοία του ανθρώπου στον άνθρωπο οι γύρο και τα γύρο του, πάνω από τον πραγματικό εαυτό του (προσοχή όχι στο εγώ, αλλά στον εαυτό), ενώ ο άνθρωπος έχει την τάση να προσαρμόζεται με τις εκάστοτε συνθήκες ή να τις ακολουθεί άπραγος, αποφεύγοντας να σκεφτεί το διαφορετικό ή το κάλλιστο, μα ούτε και να παραδεχθεί την ύπαρξη του χείριστου. 

Δυστυχώς τις περιορίζει (τις συνήθειες) στο επίπεδο του ενστίκτου και όχι της ενοράσεως, που αποφέρει εντελώς διαφορετικά εγκεφαλικά, πρακτικά και εμπειρικά αποτελέσματα κατά την εφαρμογή.  Δηλαδή όταν δεν έχει κάποιος να χάσει κάτι, όταν μάλιστα είναι αποφασισμένος να χάσει την ίδια του την ζωή, τι νόημα έχει να την χάνει χωρίς κανένα όφελος ;   

ή τι νόημα να συνεργάζεται, όταν γνωρίζει και δεν το αποκρύπτει από τον εαυτό του, πως είναι κατεχόμενος και πειραματόζωο, με ημερομηνία λήξης που δεν επέλεξε ούτε ο ίδιος αλλά ούτε και η φύση του. 

Επομένως εξαιρετικά δύσκολα ο άνθρωπος να μπορεί να ξεφύγει από τις συνήθειες που του επιβάλλει απολυταρχικά το περιβάλλον του, εκτός αν το λέει η καρδιά του, αν του έχει καλλιεργηθεί από νωρίς η πνευματική του ευρύτητα, αν ακούει την ψυχή του, αν επιτρέπει να αρθρώνει λέξεις η συνείδησή του, αν μπορεί να ακούει και μετά να αναλύει απερίσπαστα όλα όσα κάθε φορά καταγράφει ο προσωπικός σκληρός του δίσκος (εγκέφαλος), να κάνει τις πιθανές προσομοιώσεις με τον εαυτό του και τέλος να καλλιεργεί πλήθος σκέψεων και δεδομένων με πρωτογενή προσωπικά φίλτρα (και ουχί της οποιασδήποτε σερβιρισμένης –εδραιωμένης και εκ συνηθείας κοινωνικής δομής), μέσω των οποίων οφείλει να βρίσκει τις ισορροπίες των εναρμονισμένων πράξεων και σκέψεών του, οι οποίες θα καθρεπτίζουν το απαύγασμα όλης της παραπάνω πρωτογενούς αυτό-διεργασίας.

Εκτός του δικού μας δράματος, βρισκόμαστε μπροστά σε νέο μεγαλύτερο δράμα που θα εκτυλιχθεί σύντομα κοντά στην γειτονιά μας.  Δεν μας εξήγησαν βέβαια, πως όταν απονέμουν ένα Νόμπελ ειρήνης, εννοούν πάντοτε ένα Νόμπελ πολέμου. Αυτό ήμασταν υποχρεωμένοι να το έχουμε καταλάβει εμπειρικά, από μόνοι μας.  (είναι βλέπετε κοπιαστική η χρήση του νου, η πιο δύσκολη προσωπική εργασία, δεν είναι πάντως μια δουλική πράξη). Οι Αμερικάνοι που προτιμούν πάντοτε να τοποθετούν τα φίδια άλλοι στην τρύπα, ενώ αυτοί να τρέχουν να τα βγάζουν με «χειρουργικές» επεμβάσεις, όπως τους αρέσει να τις κατονομάζουν, μονοπωλώντας  την πλανητική εξουσία. 

Όπου όμως ούτε οι Αμερικάνοι, ούτε οι Γερμανοί, ούτε άλλο έθνος είναι, παρά αυτό που ονομάζεται και ονομάζουν «αγορές» μετά των επωνύμων τους που τις προεδρεύουν, μετά των επιλεγμένων και προστατευμένων στελεχών τους.  Ποιοι Ναζί και ποιοι όπως αλλιώς τους χαρακτηρίζουν. 

Ταμπέλες, ταμπέλες παντού και κάθε είδους, για εύκολο αποπροσανατολισμό και συνήθεια του νου να ακολουθεί κουτάκια  σαν τους κοντορεβιθούληδες.  Γι αυτό είναι τόσο δύσκολο να βρεθεί μυαλό να σκέπτεται σαν καθαρό νερό και σαν γνήσιος απαστράπτον κρύσταλλος.  Ενώ αυτός που κρατά το κουμπί, αυτός διαφεντεύει τις τύχες της γήϊνης διαβίωσης, κατέχοντας τους τρόπους και τις τεχνικές, που ο «πληκτρολόγος» κατασκεύασε, θεωρώντας τον εαυτό του ούτε λίγο ούτε πολύ «θεό».  

Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε έναν πόλεμο, για τον οποίο λέγονται πολλά, όπως λέγονταν πολλά και για τους προηγούμενους πολέμους, όπως λέγονταν και την εποχή της Κύπρου το ’74, αλλά Αρμαγεδδώνας δεν έγινε.  Δεν ξέρω αν είναι τούτος, ο προάγγελος της καταγεγραμμένης προφητείας, αλλά το «προφητικό» καταγεγραμμένο σχέδιο έχει βγει σύμφωνα με τις αναλύσεις, κατά γράμμα μέχρι τώρα, από την Βαβυλωνιακή και Ρωμαϊκή Εποχή και εντεύθεν.   

Από την άλλη δεν μπορείς να μην σκεφτείς, πως γίνεται οι συμμορίες των υποτιθέμενων αντιστασιακών να έχουν διαπράξει τα αίσχη και τα εγκλήματα στην Συρία υποστηριζόμενες κρυφίως και να μην μιλά σχεδόν κανείς από τους κρατούντες , χώρια που προέρχονται από άλλες χώρες «αντιστεκόμενοι!» …… σε ξένος έδαφος *   η χρήση χημικών για τα οποία οι ζώνες επιρροής έκαναν ακόμα έναν πρόεδρο να αποδεχθεί πως έχουν χρησιμοποιηθεί από την πλευρά που βολεύει με ετικέτα ευρωπαϊκή, αλλά να μην κατηγορείται η χώρα η προέλευσης ;  (είχε ήδη δώσει όμως την υπόσχεσή του ο πρόεδρος για την στήριξη αυτού του πολέμου στην άμεσα ενδιαφερόμενη  πλευρά στον παρελθόντα χρόνο, που ούτε στο όνειρό της δεν μπορεί να επισκεφθεί την συγκεκριμένη χώρα). 

Επομένως κανένας δεν πείθεται, εξ ου και τα ορθά αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων των ευρωπαϊκών λαών. Έτσι η σκηνοθεσία στήθηκε ακόμα μια φορά από τους έμπειρους ραδιούργους, με απόφαση που πάρθηκε στο προβλεπόμενο όριο ασφαλείας, με τις μηχανές να ζεσταίνουν τα ρουθούνια τους.

Καταπατώνται επί δεκαετίες οι αιματοβαμμένοι και με σκληρές θυσίες κατοχυρωμένοι διεθνείς κανόνες και διεθνές δίκαιο, υπό τον ζυγό των φιλοχρήματων, επιβάλλοντας το δικό τους δίκαιο, αργά, σταθερά και περιοδικά. Ακολουθούν τα άστρα φαίνεται και τους οιωνούς που αυτοί συγκόλλησαν στις γκλάβες τους.  Συνεπώς αν νοιώθει κάποιος «ισχυρός», του δίνεται το δικαίωμα να το παίζει το μαντρόσκυλο στην περιοχή του, ειδικά όταν μάλιστα έχει εκτελέσει συμβόλαια θανάτου για λογαριασμό τρίτων, είτε όχι (εξαρτάται) κατά το παρελθόν.  

Δεν μπορώ να πω πως είμαι απόλυτα σίγουρη ούτε για το παγκόσμιο προσχέδιο, ούτε και κανένας άλλος φυσικά, εφ όσον είναι πλαθόμενο στην πράξη, με την πιο κύρια πράξη να παίζει σημαντικότατο ρόλο για τα μελλούμενα στην χώρα μας, ενώ να νομίζει ο καθένας από εμάς «δεν ξέρω και εγώ τι», εκτός της ουσιαστικής πραγματικότητας πάντως.    

Παίζουν μπιζζζζ και οι αποδέκτες (θιγόμενοι) υποψιάζονται ο ένας τον άλλον. 

Δηλαδή, μια «χειρουργική» επέμβαση ….. ολίγων ημερών, σπέρνοντας φιτιλιές, αφήνοντας στην διχόνοια και στην υποψία να λειτουργήσει, σαν ένα αργοκαιγόμενο φιτίλι ;     

ή μήπως ο μεταστραφείς αμερικανός επιτελάρχης είχε δίκιο στην αρχική του αρνητική άποψη «πως όταν ρίχνεις μία βόμβα δεν ξέρεις πόσο θα κρατήσει ένας πόλεμος» ;    

Έξυπνο ; Σατανικά ανθρώπινο ;   Το να βλέπεις την πραγματικότητα κατάματα , είναι όπως όταν υπερασπίζεσαι την αλήθεια σε κάθε επίπεδο. 

Πιστεύω ακράδαντα λοιπόν πως απαιτείται επιμόρφωση των λαών ώστε να αρχίσουν να λιγοστεύουν οι εξειδικευμένοι πτυχιούχοι μονόφθαλμοι, εν μέσω παντελών τυφλών, μερικών εξ αυτών ανιάτων.  Αν δεν γεννήθηκε ποτέ το κρυφό σχολειό, θα πρέπει τουλάχιστον τώρα να γεννηθεί, όσο δεν υπήρξε ποτέ τόσο απαραίτητο κατά το παρελθόν. 

Και κάτι τελευταίο, μιαν απάντηση που δεν έδωσα σε κάποιον, όταν με έπαρση είπε σε κάποια συνάντηση «αν δεν ήμασταν εμείς (οι μασόνοι), η Ελλάδα θα ήταν ακόμα υπό την Οθωμανική κατοχή», αλλά σεβάστηκα ένα πρόσωπο που με είχε προσκαλέσει στην ομήγυρη και πιθανόν να τύχει να διαβάσει το παρόν.  Αν επιθυμεί μπορεί να μεταβιβάσει την ανεπίδοτη απάντηση μου : «για να βρεθούμε δηλαδή υπό την Αγγλική κατοχή τότε, αντί της Οθωμανικής ;(!!)».   Βέβαια σε τέτοιες περιπτώσεις, πάντα υπάρχει ένας προγραμματισμένος αντίλογος, δεν βρίσκεται όμως εδώ, για να ανταπαντήσει, αλλά δεν νομίζω επίσης πως θα έβρισκε και κάποιο τέλος ως συζήτηση.   

Ένα καλά κουρδισμένο μυαλό που ακολουθεί τον όποιο δρόμο που του άρεσε από τους ήδη υπάρχοντες ή επειδή «έτσι τους βρήκε» και δεν έφτιαξε ή προσπάθησε να φτιάξει τον δικό του, έχει ελάχιστα περιθώρια για να μπορεί ακούσει το οτιδήποτε εκτός των κουρδισμένων χορδών τις οποίες συνήθισε ηχητικά ως σειρήνες …. εντός του μυαλού του…..

Να είστε όλοι σας γεροί και δυνατοί.

Νάγια