Το προηγούμενο άρθρο που πρέπει να διαβάσουν όλοι, για το σπουδαίο έργο που επιτέλεσε ο Γερμανός ιατρός Χάμερ, ώστε να τον κλείσουν χρόνια οι ανταγωνιστές συμπατριώτες του στην φυλακή. Οι άνθρωποι είναι αχάριστοι, μικροπρεπείς, που σίγουρα στην κατάντια που έχουν φτάσει από κάθε άποψη, μόνον δημιούργημα θεού δεν μοιάζουν, ασχέτως πως αποκαλείται Αυτός ο θεός από τον καθένα μας. Έχουμε την δυνατότητα να είμαστε ιατροί χωρίς να το ξέρουμε και χωρίς να μας μαθαίνει κανείς γι αυτό. Αντίθετα κάνουν ότι μπορούν για να αρρωσταίνουν οι άνθρωποι με επιπλέον παράλληλους εκφυλιστικούς τρόπους. Τίποτα δεν προσπαθεί ο άνθρωπος να μάθει κατά την διαχρονική του πορεία, έστω την μικρόχρονη σε τούτη την ζωή, για να μην μπούμε στα δύσκολα. Ελαφρόμυαλος, επιπόλαιος και ρηχός σε όλα του, ευκαιριακός. Σαν να μην υπάρχει καμία συνέχεια γι αυτόν είτε εδώ είτε οπουδήποτε αλλού πιστεύει και αν πιστεύει και αυτό με αμφιβολία. Τίποτα δεν σέβεται και τίποτα δεν εκτιμά, παρά μόνον ένα ογκώδες ΕΓΩ, που νομίζει πως αυτό είναι ο κόσμος του. Είχα μία συζήτηση για ένα ντοκιμαντέρ που έπαιξε η ΕΡΤ χθες, για ένα ψυχιατρείο στην Κρήτη. Ένας «τρελός» εξηγούσε πως είναι η δομή των ανθρώπινων κοινωνιών και οι τρομερές παγίδες της, σαν να ήταν γνωστικός, με χωρίς κανένα λάθος στις διαπιστώσεις του και τις αφηγήσεις του. Ο δικός του εγκέφαλος προτίμησε να περάσει την κόκκινη γραμμή ασφαλείας, παρά να καταστρέψει το φυσικό του φορτίο. Η αλληλεγγύη αυτών των ανθρώπων στον χώρο τους, είναι ανεπανάληπτη, επειδή δεν υπάρχει πουθενά για αυτά τα πλάσματα η έννοια του «εγώ», που προφανώς βρίσκεται στην από δω πλευρά της κόκκινης γραμμής. Και καλά για τους μεγάλους σε ηλικία, ας υποθέσουμε πως υπάρχει η «δικαιολογία» της αποχώρησης (άλλωστε δεν έμαθαν πουθενά ή δεν ενδιαφέρθηκαν για την τήρηση του «γηράσκω αει διδασκόμενος»), ή αρτηριοσκλήρωση ή παράδοση κλπ. Οι νέοι άνθρωποι όμως, που υποτίθεται έχουν όνειρα και μπορούν να φαντάζονται (αν φαντάζονται), δεν αντικρούστηκε ποτέ μέσα τους αυτός ο κόσμος με τον κόσμο των ονείρων τους, για να σταθούν όρθιοι στην σκέψη τους και στις διεκδικήσεις τους ; έμειναν άδειοι συναισθημάτων και αισθημάτων και αυτοί ; Διάβασα πως δημιουργήθηκε μια σελίδα «η μεγαλύτερη ευχαρίστηση στην φύση είναι η απουσία των ανθρώπων» ! Γιατί θα πρέπει να φτάνει στα άκρα η σκέψη, ενώ έχει άπειρες δυνατότητες κατανόησης και ευσυνειδησίας ; Γιατί θα πρέπει να κυνηγά την αυτοκαταστροφή του, επειδή μερικοί αρέσκονται σε αυτό που τον τρέπουν, κουβαλώντας τα δικά τους καταστροφικά εγώ. Ή μήπως νομίζουν αυτοί οι μερικοί, πως τους περιμένει μια διαφορετική τύχη, με όλες τις ηλίθιες μπαρούφες που τους έχουν σφηνώσει και φουσκώσει στο κεφάλι τους, χωμένοι και χαμένοι στα 92 μετρά χλιδάτα πλεούμενα τους και ό,τι άλλο ; Πόσο τεράστιο κεφάλαιο ή πόσους τόμους μπορεί να γεμίζουν με το κεφάλαιο «της βλακείας και της ηλιθιότητας» ; Θα μπορούσε να είναι ένα από τα ωραιότερα – Κοσμικότερα – ζηλευτότερα πλάσματα αυτού του πλανήτη από κάθε άποψη, συναγωνιζόμενο άλλες διαπλανητικές υπάρξεις (εφ όσον τόσο πολύ αρέσκεται σε τέτοιου είδους μυθεύματα), όμως κατέληξε να είναι άξιο μόνον για την καταστροφή του ακόμα και από τους ….. μακρινούς γαλαξιακούς υποτιθέμενους συγκάτοικους (φίλους ή εχθρούς, διαλέγει). Εφ όσον δεν μπορεί να κάνει μια διαφορετική εκκίνηση από αυτήν που συνάντησε μπροστά του κατά την είσοδό του εδώ. Συχνά λέμε μεταξύ μας «πως χρειάζεται χρόνος» ! Λες και βρεθήκαμε μόλις χθες και μαθαίνουμε πώς να ζούμε μόλις τώρα. Λες και δεν υπάρχει για μας χθες, αλλά μόνον ένα άγνωστο αύριο που στηρίζεται σε πήλινα πόδια χωρίς καμιά συνέχεια και ουσία. Λες και δεν μπορούμε να περάσουμε την νηπιακή τάξη της ζωής. Κρίμα ……. Ν. Σχόλιο

Το προηγούμενο άρθρο που πρέπει να διαβάσουν όλοι, για το σπουδαίο έργο που επιτέλεσε ο Γερμανός ιατρός Χάμερ, ώστε να τον κλείσουν χρόνια οι ανταγωνιστές συμπατριώτες του στην φυλακή. Οι άνθρωποι είναι αχάριστοι, μικροπρεπείς, που σίγουρα στην κατάντια που έχουν φτάσει από κάθε άποψη, μόνον δημιούργημα θεού δεν μοιάζουν, ασχέτως πως αποκαλείται Αυτός ο θεός από τον καθένα μας.  Έχουμε την δυνατότητα να είμαστε ιατροί χωρίς να το ξέρουμε και χωρίς να μας μαθαίνει κανείς γι αυτό. Αντίθετα κάνουν ότι μπορούν για να αρρωσταίνουν οι άνθρωποι με επιπλέον παράλληλους εκφυλιστικούς τρόπους. 

Τίποτα δεν προσπαθεί ο άνθρωπος να μάθει κατά την διαχρονική του πορεία, έστω την μικρόχρονη σε τούτη την ζωή, για να μην μπούμε στα δύσκολα. Ελαφρόμυαλος, επιπόλαιος και ρηχός σε όλα του, ευκαιριακός. Σαν να μην υπάρχει καμία συνέχεια γι αυτόν είτε εδώ είτε οπουδήποτε αλλού πιστεύει και αν πιστεύει και αυτό με αμφιβολία.  Τίποτα δεν σέβεται και τίποτα δεν εκτιμά, παρά μόνον ένα ογκώδες ΕΓΩ, που νομίζει πως αυτό είναι ο κόσμος του.  Είχα μία συζήτηση για ένα ντοκιμαντέρ που έπαιξε η ΕΡΤ χθες, για ένα ψυχιατρείο στην Κρήτη. Ένας «τρελός» εξηγούσε πως είναι η δομή των ανθρώπινων κοινωνιών και οι τρομερές παγίδες της, σαν να ήταν γνωστικός, με χωρίς κανένα λάθος στις διαπιστώσεις του και τις αφηγήσεις του.  Ο δικός του εγκέφαλος προτίμησε να περάσει την κόκκινη γραμμή ασφαλείας, παρά να καταστρέψει το φυσικό του φορτίο. Η αλληλεγγύη αυτών των ανθρώπων στον χώρο τους, είναι ανεπανάληπτη, επειδή δεν υπάρχει πουθενά για αυτά τα πλάσματα η έννοια του «εγώ», που προφανώς βρίσκεται στην από δω πλευρά της κόκκινης γραμμής.  

Και καλά για τους μεγάλους σε ηλικία, ας υποθέσουμε πως υπάρχει η «δικαιολογία» της αποχώρησης  (άλλωστε δεν έμαθαν πουθενά ή δεν ενδιαφέρθηκαν για την τήρηση του «γηράσκω αει διδασκόμενος»), ή αρτηριοσκλήρωση ή παράδοση  κλπ.  Οι νέοι άνθρωποι όμως, που υποτίθεται έχουν όνειρα και μπορούν να φαντάζονται (αν φαντάζονται), δεν αντικρούστηκε ποτέ μέσα τους αυτός ο κόσμος με τον κόσμο των ονείρων τους, για να σταθούν όρθιοι στην σκέψη τους και στις διεκδικήσεις τους ;  έμειναν άδειοι συναισθημάτων και αισθημάτων και αυτοί ;  Διάβασα πως δημιουργήθηκε μια σελίδα «η μεγαλύτερη ευχαρίστηση στην φύση είναι η απουσία των ανθρώπων» !  Γιατί θα πρέπει να φτάνει στα άκρα η σκέψη, ενώ έχει άπειρες δυνατότητες κατανόησης και ευσυνειδησίας ;  Γιατί θα πρέπει να κυνηγά την αυτοκαταστροφή του, επειδή μερικοί αρέσκονται σε αυτό που τον τρέπουν, κουβαλώντας τα δικά τους καταστροφικά εγώ. Ή μήπως νομίζουν αυτοί οι μερικοί, πως τους περιμένει μια διαφορετική τύχη, με όλες τις ηλίθιες μπαρούφες που τους έχουν σφηνώσει και φουσκώσει στο κεφάλι τους, χωμένοι και χαμένοι στα 92 μετρά χλιδάτα πλεούμενα τους  και ό,τι άλλο ; Πόσο τεράστιο κεφάλαιο ή πόσους τόμους μπορεί να γεμίζουν με το κεφάλαιο «της βλακείας και της ηλιθιότητας» ;  

Θα μπορούσε να είναι ένα από τα ωραιότερα – Κοσμικότερα – ζηλευτότερα πλάσματα αυτού του πλανήτη από κάθε άποψη, συναγωνιζόμενο άλλες διαπλανητικές υπάρξεις (εφ όσον τόσο πολύ αρέσκεται σε τέτοιου είδους μυθεύματα), όμως κατέληξε να είναι άξιο μόνον για την καταστροφή του ακόμα και από τους ….. μακρινούς γαλαξιακούς υποτιθέμενους συγκάτοικους (φίλους ή εχθρούς, διαλέγει).  Εφ όσον δεν μπορεί να κάνει μια διαφορετική εκκίνηση από αυτήν που συνάντησε μπροστά του κατά την είσοδό του εδώ.  Συχνά λέμε μεταξύ μας «πως χρειάζεται χρόνος» !  Λες και βρεθήκαμε μόλις χθες και μαθαίνουμε πώς να ζούμε μόλις τώρα. Λες και δεν υπάρχει για μας χθες, αλλά μόνον ένα άγνωστο αύριο που στηρίζεται σε πήλινα πόδια χωρίς καμιά συνέχεια και ουσία. Λες και δεν μπορούμε να περάσουμε την νηπιακή τάξη της ζωής.   Κρίμα …….                             Ν.