a.readmore { /* CSS properties go here */ }
Καλώς ορίσατε στην μάχη της Αναζήτησης.

Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013



Ούτε καλό ούτε κακό είναι. 

Οι άνθρωποι κάθονται απέναντι στις έννοιες παίζοντας μπόξ. Πότε θα υπερηφανευτεί ο γονέας για το παιδί του ; 
ή όταν θα συμβεί το αντίθετο, αυτό θα ανήκει στην σφαίρα του επιτρεπτού ; δηλαδή της ντροπής ; 
Πότε θα υπερηφανευθεί ο άμεμπτος Ολυμπιονίκης, άμα δεν υπερηφανευθεί όχι απαραίτητα για την νίκη, αλλά για την συμμετοχή ;   
Δηλαδή δεν αποδίδει ποτέ τα εύσχημα στον εαυτό του ο καθένας ;  Θα αφήσει το σπίτι του να πέσει να τον πλακώσει ; Δεν βρίσκει ποτέ εσωτερική γαλήνη και δύναμη ; Θα είναι πάντοτε ένας ανθρωπάκος που δεν θα τολμά να προσπαθήσει ή να φοβηθεί να νοιώσει μην και κριθεί ;  

Η υπερηφάνεια όμως δεν είναι τόσο προσωπική όσο και συλλογική υπόθεση. Το να παραδεχθεί κάποιος το κατόρθωμα του άλλου, γίνεται αυτόματα υπερήφανος και αυτός, επειδή μοιράζεται συναισθηματικά το συναίσθημα του άλλου. Πήραμε το πανευρωπαϊκό κύπελλο παράδειγμα, (να με συγχωρείτε αν κάνω λάθος αλλά δεν είμαι λάτρης του είδους παρά μόνον σε εθνικό επίπεδο) και σείστηκαν οι πόλεις της Ελλάδος. Δεν σείστηκαν ούτε σείονται όμως τις μέρες της κατοχής και του μνημονίου. 

Όταν όμως μία προσπάθεια, όσο ευεργετική και αν είναι, κατέβει στο επίπεδο της κοστολόγησης, τότε έχει ήδη τεμαχιστεί, μετατρέπεται σε αλαζονική και γίνεται ανταλλάξιμη.  Διότι ο υπερήφανος δεν σκέπτεται μόνον τον εαυτό του, αλλά και τους άλλους. Ειδάλλως πως αναδεικνύεται μια προσωπικότητα ; ή πνίγεται στον σωρό ; ή το αντίθετο ;  Όπως όταν άτομα με ειδικές ικανότητες που καταφέρνουν ακατόρθωτα για πολλούς από εμάς, αισθανόμαστε όχι μόνον θαυμασμό, αλλά και υπερηφάνεια που υπάρχουν τέτοιες δυνατές προσωπικότητες για παραδειγματισμό και υπεράσπιση της παρακμιακής εικόνας του είδους μας. Από την άλλη πλευρά, θα έπρεπε πρώτα εμείς να κάνουμε να νοιώθουν υπερήφανοι αυτοί που το αξίζουν, αντί να τους παραμερίζουμε, να τους αγνοούμε για το κάθε τι που προσφέρουν ή προσπαθούν.  Αντίθετα, λειτουργούμε (όχι όλοι μας σύμφωνοι) ως ζηλόφθονες και ακολουθητές διαφόρων αλλότριων μορφών και ιδεολογοπλόκων.  Εξάλλου η αξιοπρέπεια και ο αυτοσεβασμός πηγάζουν από την υπερηφάνεια.  Αν δεν εκτιμά και αγαπά τον εαυτό του κάποιος, πως θα αγαπήσει και θα θαυμάσει ή και θα υπερηφανευτεί για τους καλλίτερους του ; Αν υποθέσουμε ότι ένας κατηγορεί ένα παιδί ή έναν πατέρα, αυτοί δεν θα υπερασπιστούν ο ένας τον άλλον και σε πολλές περιπτώσεις για την τιμή και την υπερηφάνεια ;   

Η εγωκεντρικότητα, η ισχυρογνωμοσύνη κλπ. αναπτύσσονται εξ αιτίας της ελλιπούς γνώσεως περί αρχών και αξιών κατά την ανατροφή του ανθρώπου, από τα πρώτα του βήματα. Γι αυτό η έννοια παρεκτρέπεται από την ανθρώπινη του μποξ λεξοπλασία. Αυτή που θα έλθει αντιμέτωπη με αυτό που αποκαλούν μερικοί ταπεινότητα, (ταπεινότητα χωρίς αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό δεν υπάρχει, αλλά καλλίτερα ας προχωρήσω για χάρη της ουσίας) δεν είναι η υπερηφάνεια, αλλά η αλαζονεία και η υπεροψία ! Δυστυχώς υπάρχουν και αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους «αξιοπρεπείς», αλλά αυτό είναι πιο εξειδικευμένο κεφάλαιο. 

Όλα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα να απαιτείται υπέρμετρη προσοχή ως προς τα όρια μεταξύ των εννοιών. Είναι όσο μια τριχιά (ούτε) χωρίς καραβόσκοινο. Αναφέρομαι σε αυτό, επειδή πανεύκολα θα αριάζει ο καθένας και από ένα ακόμα συναίσθημα, είτε πείσμα, είτε περιαυτολογία κλπ. Μα ποιός είπε πως η γλώσσα βοηθά πάντοτε τον άνθρωπο και όχι το αντίθετο ; Δεν προσπαθούσαν με αυστηρή προσοχή οι κλασικοί μας να εκφράζονται με τις όσο δυνατόν λιγότερες, αλλά μεστές λέξεις ; 

Όπως όλες οι έννοιες έχουν διττή ιδιότητα, έτσι έχει και η υπερηφάνεια. Το μέτρον είναι ο κανόνας.       Ν.

Ρήσεις

*ΠΑΣΙΝ ΔΙΑΛΕΓΟΥ* . (Αισχίνης) . Να συνδιαλέγεσαι με όλους (να μην σνομπάρεις) . (Δελφικά Παραγγέλματα) .
ο σοφός, τοποθετώντας τον εαυτό του χαμηλότερα από τους ανθρώπους, υψώνει το κύρος του και εισπράττει το φόρο τιμής.

Όταν πληθαίνει ο αριθμός των νόμων, των διαταγών (και των παρα-εννοιών θα πρόσθετα), μεγαλώνει ο αριθμός των απατεώνων και πολιτικών.

Πυθαγόρας : …….. Όμως, το δημοκρατικό όχλο οδηγούμενο από τους δυο συκοφάντες-δημαγωγούς επιτέθηκε και έκαψε τη Σχολή σκοτώνοντας τους περισσότερους μαθητές.
Η φιλοσοφία ποτέ δε γίνετε κατεστημένο και πάντα ενοχλεί τους κάθε λογής "βολεμένους". Ο πολιτισμός δε χρειάζεται μόνο τη θρησκεία και την τεχνολογία. Μόνο η αρμονική συνύπαρξη Θρησκείας, Επιστήμης, Τέχνης και Φιλοσοφίας μπορούν να υψώσουν την Οικογένεια των Ανθρώπων. Όμως… η κυρία Δημοκρατική Πολιτική του κύριου Ψεύτικου Πολιτισμού έχει την κόρη της την Φιλοσοφία ως προγόνι».
"Νέα Ακρόπολη" - Γιώργος Σοϊλεμεζίδης
ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ καλό ή κακό ;



Ούτε καλό ούτε κακό είναι. 

Οι άνθρωποι κάθονται απέναντι στις έννοιες παίζοντας μπόξ. Πότε θα υπερηφανευτεί ο γονέας για το παιδί του ; 
ή όταν θα συμβεί το αντίθετο, αυτό θα ανήκει στην σφαίρα του επιτρεπτού ; δηλαδή της ντροπής ; 
Πότε θα υπερηφανευθεί ο άμεμπτος Ολυμπιονίκης, άμα δεν υπερηφανευθεί όχι απαραίτητα για την νίκη, αλλά για την συμμετοχή ;   
Δηλαδή δεν αποδίδει ποτέ τα εύσχημα στον εαυτό του ο καθένας ;  Θα αφήσει το σπίτι του να πέσει να τον πλακώσει ; Δεν βρίσκει ποτέ εσωτερική γαλήνη και δύναμη ; Θα είναι πάντοτε ένας ανθρωπάκος που δεν θα τολμά να προσπαθήσει ή να φοβηθεί να νοιώσει μην και κριθεί ;  

Η υπερηφάνεια όμως δεν είναι τόσο προσωπική όσο και συλλογική υπόθεση. Το να παραδεχθεί κάποιος το κατόρθωμα του άλλου, γίνεται αυτόματα υπερήφανος και αυτός, επειδή μοιράζεται συναισθηματικά το συναίσθημα του άλλου. Πήραμε το πανευρωπαϊκό κύπελλο παράδειγμα, (να με συγχωρείτε αν κάνω λάθος αλλά δεν είμαι λάτρης του είδους παρά μόνον σε εθνικό επίπεδο) και σείστηκαν οι πόλεις της Ελλάδος. Δεν σείστηκαν ούτε σείονται όμως τις μέρες της κατοχής και του μνημονίου. 

Όταν όμως μία προσπάθεια, όσο ευεργετική και αν είναι, κατέβει στο επίπεδο της κοστολόγησης, τότε έχει ήδη τεμαχιστεί, μετατρέπεται σε αλαζονική και γίνεται ανταλλάξιμη.  Διότι ο υπερήφανος δεν σκέπτεται μόνον τον εαυτό του, αλλά και τους άλλους. Ειδάλλως πως αναδεικνύεται μια προσωπικότητα ; ή πνίγεται στον σωρό ; ή το αντίθετο ;  Όπως όταν άτομα με ειδικές ικανότητες που καταφέρνουν ακατόρθωτα για πολλούς από εμάς, αισθανόμαστε όχι μόνον θαυμασμό, αλλά και υπερηφάνεια που υπάρχουν τέτοιες δυνατές προσωπικότητες για παραδειγματισμό και υπεράσπιση της παρακμιακής εικόνας του είδους μας. Από την άλλη πλευρά, θα έπρεπε πρώτα εμείς να κάνουμε να νοιώθουν υπερήφανοι αυτοί που το αξίζουν, αντί να τους παραμερίζουμε, να τους αγνοούμε για το κάθε τι που προσφέρουν ή προσπαθούν.  Αντίθετα, λειτουργούμε (όχι όλοι μας σύμφωνοι) ως ζηλόφθονες και ακολουθητές διαφόρων αλλότριων μορφών και ιδεολογοπλόκων.  Εξάλλου η αξιοπρέπεια και ο αυτοσεβασμός πηγάζουν από την υπερηφάνεια.  Αν δεν εκτιμά και αγαπά τον εαυτό του κάποιος, πως θα αγαπήσει και θα θαυμάσει ή και θα υπερηφανευτεί για τους καλλίτερους του ; Αν υποθέσουμε ότι ένας κατηγορεί ένα παιδί ή έναν πατέρα, αυτοί δεν θα υπερασπιστούν ο ένας τον άλλον και σε πολλές περιπτώσεις για την τιμή και την υπερηφάνεια ;   

Η εγωκεντρικότητα, η ισχυρογνωμοσύνη κλπ. αναπτύσσονται εξ αιτίας της ελλιπούς γνώσεως περί αρχών και αξιών κατά την ανατροφή του ανθρώπου, από τα πρώτα του βήματα. Γι αυτό η έννοια παρεκτρέπεται από την ανθρώπινη του μποξ λεξοπλασία. Αυτή που θα έλθει αντιμέτωπη με αυτό που αποκαλούν μερικοί ταπεινότητα, (ταπεινότητα χωρίς αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό δεν υπάρχει, αλλά καλλίτερα ας προχωρήσω για χάρη της ουσίας) δεν είναι η υπερηφάνεια, αλλά η αλαζονεία και η υπεροψία ! Δυστυχώς υπάρχουν και αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους «αξιοπρεπείς», αλλά αυτό είναι πιο εξειδικευμένο κεφάλαιο. 

Όλα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα να απαιτείται υπέρμετρη προσοχή ως προς τα όρια μεταξύ των εννοιών. Είναι όσο μια τριχιά (ούτε) χωρίς καραβόσκοινο. Αναφέρομαι σε αυτό, επειδή πανεύκολα θα αριάζει ο καθένας και από ένα ακόμα συναίσθημα, είτε πείσμα, είτε περιαυτολογία κλπ. Μα ποιός είπε πως η γλώσσα βοηθά πάντοτε τον άνθρωπο και όχι το αντίθετο ; Δεν προσπαθούσαν με αυστηρή προσοχή οι κλασικοί μας να εκφράζονται με τις όσο δυνατόν λιγότερες, αλλά μεστές λέξεις ; 

Όπως όλες οι έννοιες έχουν διττή ιδιότητα, έτσι έχει και η υπερηφάνεια. Το μέτρον είναι ο κανόνας.       Ν.

Ρήσεις

*ΠΑΣΙΝ ΔΙΑΛΕΓΟΥ* . (Αισχίνης) . Να συνδιαλέγεσαι με όλους (να μην σνομπάρεις) . (Δελφικά Παραγγέλματα) .
ο σοφός, τοποθετώντας τον εαυτό του χαμηλότερα από τους ανθρώπους, υψώνει το κύρος του και εισπράττει το φόρο τιμής.

Όταν πληθαίνει ο αριθμός των νόμων, των διαταγών (και των παρα-εννοιών θα πρόσθετα), μεγαλώνει ο αριθμός των απατεώνων και πολιτικών.

Πυθαγόρας : …….. Όμως, το δημοκρατικό όχλο οδηγούμενο από τους δυο συκοφάντες-δημαγωγούς επιτέθηκε και έκαψε τη Σχολή σκοτώνοντας τους περισσότερους μαθητές.
Η φιλοσοφία ποτέ δε γίνετε κατεστημένο και πάντα ενοχλεί τους κάθε λογής "βολεμένους". Ο πολιτισμός δε χρειάζεται μόνο τη θρησκεία και την τεχνολογία. Μόνο η αρμονική συνύπαρξη Θρησκείας, Επιστήμης, Τέχνης και Φιλοσοφίας μπορούν να υψώσουν την Οικογένεια των Ανθρώπων. Όμως… η κυρία Δημοκρατική Πολιτική του κύριου Ψεύτικου Πολιτισμού έχει την κόρη της την Φιλοσοφία ως προγόνι».
"Νέα Ακρόπολη" - Γιώργος Σοϊλεμεζίδης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου