Αλλά η φρίκη βασιζόταν λιγότερο στον αριθμό των θυμάτων παρά στη τύχη που τους ανάμενε, και αυτή η τύχη ήταν η ανθρωποφαγία. Η πόλη της Μάαρα, έτυχε φρικτό κανιβαλισμό εναντίον των Αράβων κατοίκων της που έπεσαν στα χέρια των Ευρωπαίων Σταυροφόρων. Ο Δυτικός Σταυροφόρος χρονικογράφος Ραδόλφος ντε Καέν όχι μόνο δέχεται αυτή τη γενοκτονία αλλά γράφει και με υπερηφάνεια τα ακόλουθα τρομακτικά λόγια: “Στη Μάαρα οι δικοί μας έβραζαν σε χύτρες τους ανθρώπους και καταβρόχθιζαν τα παιδιά ψημένα στη σούβλα”. Ένας άλλος Χριστιανός Σταυροφόρος χρονικογράφος, ο Αλμπερτ Ντ’Αιξ , που έλαβε μέρος στο μακελειό της Μάαρα καυχήθηκε “Οι δικοί μας όχι μόνο δεν ένιωθαν απέχθεια να τρώνε Σαρακηνούς [Άραβες] και Τούρκους, αλλά έτρωγαν ακόμα και σκύλους”. Το ότι οι Σταυροφόροι ασκούσαν κανιβαλισμό δεν ήταν κάτι το μοναδικό για την Μάαρα. Μετά τη βίαια κατάληψη της Αντιοχείας, οι κτηνώδης Δυτικοί Σταυροφόροι προχώρησαν προς νότο, κάνοντας επιδρομές και λεηλατώντας τη μια πόλη μετά τη άλλη, καθ ‘οδόν προς την Ιερουσαλήμ. Προς την πορεία τους στα νότια, βρισκόταν η ατυχές Συριακή Αραβική πόλη Μάαρα. Μέχρι την άφιξη των Φράγκων, οι κάτοικοι της ζούσαν μια ήσυχη ζωή, προστατευμένοι από τα τοίχοι που περιτριγύριζαν τη πόλης τους. Η Μάαρα, αυτή η ειρηνική γεωργική πόλη της Συρίας δεν είχε στρατό ή πολιτοφυλακή. Η οικονομία της ήταν βασισμένη μόνο πάνω στα σταφύλια, τις ελιές, και τα σύκα. Στις 11 Δεκεμβρίου του 1098, οι Σταυροφόροι έφτασαν τα ξημερώματα στη Μάαρα. Έγινε μακελειό. Επί τρεις ημέρες έβαλαν τους κατοίκους κάτω από το σπαθί, και χιλιάδες άνθρωποι είχαν σκοτωθεί. Από τον ιστορικό Τζόνσον [Η Ιστορία του Χριστιανισμού σ. 246] ενημερωνόμαστε ότι, κατά την πρώτη Σταυροφορία (1096), μια στρατιά από αγρότες του Άρχοντα Πιέρ Λ’Ερμίτ είχε επιτεθεί σε μη Λατίνους Χριστιανούς στην Ορθόδοξη Βυζαντινή Μικρά Ασία και κατέσφαξαν μεγάλους αριθμούς ανθρώπων, σούβλισαν τα παιδιά τους, τα έψησαν πάνω από υπαίθριες φωτιές, και έφαγαν τη σάρκα τους. Ακόμη και η Πριγκίπισσα Άννα Κομνηνή , η κόρη του Βυζαντινού αυτοκράτορα Αλέξιου I, αναφέρει στο βιβλίο της [Η Αλεξιάδα της Πριγκίπισσας Άννας Κομνηνής] τον τρόπο με τον οποίο συσσώρευαν τα πτώματα των θυμάτων τους για να σχηματίσουν ένα ψηλό βουνό. Επίσης έχει, περιλάβει τη περιγραφή όπου οι Σταυροφόροι έσχιζαν τα άκρα των παιδιών η πως έψηναν άλλα για να τα φάνε. Η μνήμη αυτών των φρικαλεοτήτων, διατηρήθηκε, και διαβιβάστηκε από τους τοπικούς ποιητές και την προφορική παράδοση, και έχουν διαμορφώσει μια εικόνα για τους Φράγκους που δεν θα μπορούσε εύκολα να σβήσει. Το περιστατικό του κανιβαλισμού στη Μάαρα ήταν να συμβάλει στο άνοιγμα ενός μεγάλου χάσματος μεταξύ των Αράβων και της Δύσης που δεν μπόρεσε να γεφυρωθεί για αιώνες. Αυτή η τεκμηριωμένη καταγραφή των Δυτικών ανθρωποφάγων Σταυροφόρων, η οποία είναι γνωστή στον Αραβικό κόσμο, είναι στη αφάνεια του σκότους για τους περισσότερους Δυτικούς, είτε γιατί βολεύει να αποκρύπτεται, είτε γιατί είναι βαθιά θαμμένη σε ορισμένα εξειδικευμένα αλλά απαρατήρητα βιβλία. noctoc Από : http://www.pentapostagma.gr/ Οι κανίβαλοι (Σταυροφόροι) της Μαάρα !

Αλλά η φρίκη βασιζόταν λιγότερο στον αριθμό των θυμάτων παρά στη τύχη που τους ανάμενε, και αυτή η τύχη ήταν η ανθρωποφαγία. Η πόλη της Μάαρα, έτυχε φρικτό κανιβαλισμό εναντίον των Αράβων κατοίκων της που έπεσαν στα χέρια των Ευρωπαίων Σταυροφόρων. Ο Δυτικός Σταυροφόρος χρονικογράφος Ραδόλφος ντε Καέν όχι μόνο δέχεται αυτή τη γενοκτονία αλλά γράφει και με υπερηφάνεια τα ακόλουθα τρομακτικά λόγια: “Στη Μάαρα οι δικοί μας έβραζαν σε χύτρες τους ανθρώπους και καταβρόχθιζαν τα παιδιά ψημένα στη σούβλα”. Ένας άλλος Χριστιανός Σταυροφόρος χρονικογράφος, ο Αλμπερτ Ντ’Αιξ , που έλαβε μέρος στο μακελειό της Μάαρα καυχήθηκε “Οι δικοί μας όχι μόνο δεν ένιωθαν απέχθεια να τρώνε Σαρακηνούς [Άραβες] και Τούρκους, αλλά έτρωγαν ακόμα και σκύλους”. Το ότι οι Σταυροφόροι ασκούσαν κανιβαλισμό δεν ήταν κάτι το μοναδικό για την Μάαρα.


Μετά τη βίαια κατάληψη της Αντιοχείας, οι κτηνώδης Δυτικοί Σταυροφόροι προχώρησαν προς νότο, κάνοντας επιδρομές και λεηλατώντας τη μια πόλη μετά τη άλλη, καθ ‘οδόν προς την Ιερουσαλήμ.
Προς την πορεία τους στα νότια, βρισκόταν η ατυχές Συριακή Αραβική πόλη Μάαρα. Μέχρι την άφιξη των Φράγκων, οι κάτοικοι της ζούσαν μια ήσυχη ζωή, προστατευμένοι από τα τοίχοι που περιτριγύριζαν τη πόλης τους. Η Μάαρα, αυτή η ειρηνική γεωργική πόλη της Συρίας δεν είχε στρατό ή πολιτοφυλακή. Η οικονομία της ήταν βασισμένη μόνο πάνω στα σταφύλια, τις ελιές, και τα σύκα. Στις 11 Δεκεμβρίου του 1098, οι Σταυροφόροι έφτασαν τα ξημερώματα στη Μάαρα. Έγινε μακελειό. Επί τρεις ημέρες έβαλαν τους κατοίκους κάτω από το σπαθί, και χιλιάδες άνθρωποι είχαν σκοτωθεί.
Από τον ιστορικό Τζόνσον [Η Ιστορία του Χριστιανισμού σ. 246] ενημερωνόμαστε ότι, κατά την πρώτη Σταυροφορία (1096), μια στρατιά από αγρότες του Άρχοντα Πιέρ Λ’Ερμίτ είχε επιτεθεί σε μη Λατίνους Χριστιανούς στην Ορθόδοξη Βυζαντινή Μικρά Ασία και κατέσφαξαν μεγάλους αριθμούς ανθρώπων, σούβλισαν τα παιδιά τους, τα έψησαν πάνω από υπαίθριες φωτιές, και έφαγαν τη σάρκα τους.

Ακόμη και η Πριγκίπισσα Άννα Κομνηνή , η κόρη του Βυζαντινού αυτοκράτορα Αλέξιου I, αναφέρει στο βιβλίο της [Η Αλεξιάδα της Πριγκίπισσας Άννας Κομνηνής] τον τρόπο με τον οποίο συσσώρευαν τα πτώματα των θυμάτων τους για να σχηματίσουν ένα ψηλό βουνό. Επίσης έχει, περιλάβει τη περιγραφή όπου οι Σταυροφόροι έσχιζαν τα άκρα των παιδιών η πως έψηναν άλλα για να τα φάνε. Η μνήμη αυτών των φρικαλεοτήτων, διατηρήθηκε, και διαβιβάστηκε από τους τοπικούς ποιητές και την προφορική παράδοση, και έχουν διαμορφώσει μια εικόνα για τους Φράγκους που δεν θα μπορούσε εύκολα να σβήσει.

Το περιστατικό του κανιβαλισμού στη Μάαρα ήταν να συμβάλει στο άνοιγμα ενός μεγάλου χάσματος μεταξύ των Αράβων και της Δύσης που δεν μπόρεσε να γεφυρωθεί για αιώνες. Αυτή η τεκμηριωμένη καταγραφή των Δυτικών ανθρωποφάγων Σταυροφόρων, η οποία είναι γνωστή στον Αραβικό κόσμο, είναι στη αφάνεια του σκότους για τους περισσότερους Δυτικούς, είτε γιατί βολεύει να αποκρύπτεται, είτε γιατί είναι βαθιά θαμμένη σε ορισμένα εξειδικευμένα αλλά απαρατήρητα βιβλία.
noctoc
Από : http://www.pentapostagma.gr/