Αύγερινός Χατζηχρυσός. Ο φιλελευθερισμός δεν ερμηνεύει ταξικά την κοινωνία, αλλά είναι αντίθετος με τα ταξικά προνόμια. Αυτό δηλαδή που περιγράφει ο Τζωρτζ Σόρος ως ανοιχτή κοινωνία, ίσες ευκαιρίες, ευημερία και κοινωνική προστασία για όλους. Αυτή όμως η ανοιχτή κοινωνία, έστω και αν δεν περιγράφεται ταξικά, γιατί θεωρεί τους άπορους ως ίσους κοινωνικά με την ελίτ, απλά άτυχους στο να εκμεταλλευτούν τις ίσες ευκαιρίες, αφαίρεσε την νομιμοποίηση της διεκδίκησης ταξικών αιτημάτων, αφού στην αστική μαζικό δημοκρατία είναι κατ' αυτούς όλοι ίσοι κι άρα είναι άδικο, για παράδειγμα, να υπάρχουν φοροαπαλλαγές για τα κατώτερα εισοδήματα, δηλαδή ανισότητα αντιμετώπισης. Έτσι αντικατέστησαν τα κεκτημένα του κοινωνικού κράτους με την φενάκη της φιλάνθρωπος "κοινωνικής προστασίας". Πάνω στην τεχνοκρατική αυτή αντίληψη ενστερνίστηκαν και τις ελπιδοφόρες προοπτικές της Παγκοσμιοποίησης οι φεντεραλιστές που σχεδίασαν την Ενωμένη Ευρώπη. Η ελπίδα ότι η εξίσωση των συλλογικών συνθηκών ζωής θα φέρει και ως αποτέλεσμα την εξίσωση των συλλογικών σκοπών καταργώντας έτσι με οικονομιστικούς κανονιστικούς όρους τα σύνορα και τις αντιπαλότητες. Όπως δηλαδή εξουδετέρωσαν την ανάγκη της ταξικής πάλης με την ανοιχτή κοινωνία, θα εξουδετερώσουν με το άνοιγμα των οικονομικών οδών την ανάγκη συνόρων, πρακτική που υποστήριξε θερμά και ο αριστερίζων εκσυγχρονισμός υιοθετώντας το ως μια πιο πρακτική εφαρμογή της διεθνιστικής αντίληψη των μαρξιστικών καταβολών τους. Έτσι το νεοφιλελεύθερο κατασκεύασμα της Ενωμένης Ευρώπης, στράφηκε πρώτα εναντίων του Κράτους ως διαχειριστή της οικονομίας και της Εθνικής Κυριαρχίας, θεωρώντας το πλέον περιττό, αφού η κοινή ευημερία και ανάπτυξη δεν δημιουργούν αντιπαλότητες κι άρα δεν έχει νόημα η προστασία του. Φυσικά όμως δεν αδιαφόρησε διόλου για τις κρατικές παραγγελίες και πιστώσεις των φορολογούμενων και φρόντισε να τις ιδιωτικοποιήσει ώστε Ευρώ η Δραχμή να τους είναι αδιάφορο αρκεί να εισπράττει τα διόδιο ο Εθνικός Εργολάβος. Σύνθεσης νεοφιλελευθερισμού και πολιτισμικού μαρξισμού ..............

Αύγερινός Χατζηχρυσός.

Ο φιλελευθερισμός δεν ερμηνεύει ταξικά την κοινωνία, αλλά είναι αντίθετος με τα ταξικά προνόμια. Αυτό δηλαδή που περιγράφει ο Τζωρτζ Σόρος ως ανοιχτή κοινωνία, ίσες ευκαιρίες, ευημερία και κοινωνική προστασία για όλους. Αυτή όμως η ανοιχτή κοινωνία, έστω και αν δεν περιγράφεται ταξικά, γιατί θεωρεί τους άπορους ως ίσους κοινωνικά με την ελίτ, απλά άτυχους στο να εκμεταλλευτούν τις ίσες ευκαιρίες, αφαίρεσε την νομιμοποίηση της διεκδίκησης ταξικών αιτημάτων, αφού στην αστική μαζικό δημοκρατία είναι κατ' αυτούς όλοι ίσοι κι άρα είναι άδικο, για παράδειγμα, να υπάρχουν φοροαπαλλαγές για τα κατώτερα εισοδήματα, δηλαδή ανισότητα αντιμετώπισης. Έτσι αντικατέστησαν τα κεκτημένα του κοινωνικού κράτους με την φενάκη της φιλάνθρωπος "κοινωνικής προστασίας".

Πάνω στην τεχνοκρατική αυτή αντίληψη ενστερνίστηκαν και τις ελπιδοφόρες προοπτικές της Παγκοσμιοποίησης οι φεντεραλιστές που σχεδίασαν την Ενωμένη Ευρώπη. Η ελπίδα ότι η εξίσωση των συλλογικών συνθηκών ζωής θα φέρει και ως αποτέλεσμα την εξίσωση των συλλογικών σκοπών καταργώντας έτσι με οικονομιστικούς κανονιστικούς όρους τα σύνορα και τις αντιπαλότητες. Όπως δηλαδή εξουδετέρωσαν την ανάγκη της ταξικής πάλης με την ανοιχτή κοινωνία, θα εξουδετερώσουν με το άνοιγμα των οικονομικών οδών την ανάγκη συνόρων, πρακτική που υποστήριξε θερμά και ο αριστερίζων εκσυγχρονισμός υιοθετώντας το ως μια πιο πρακτική εφαρμογή της διεθνιστικής αντίληψη των μαρξιστικών καταβολών τους.

Έτσι το νεοφιλελεύθερο κατασκεύασμα της Ενωμένης Ευρώπης, στράφηκε πρώτα εναντίων του Κράτους ως διαχειριστή της οικονομίας και της Εθνικής Κυριαρχίας, θεωρώντας το πλέον περιττό, αφού η κοινή ευημερία και ανάπτυξη δεν δημιουργούν αντιπαλότητες κι άρα δεν έχει νόημα η προστασία του. Φυσικά όμως δεν αδιαφόρησε διόλου για τις κρατικές παραγγελίες και πιστώσεις των φορολογούμενων και φρόντισε να τις ιδιωτικοποιήσει ώστε Ευρώ η Δραχμή να τους είναι αδιάφορο αρκεί να εισπράττει τα διόδιο ο Εθνικός Εργολάβος.