ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ
Πόσα θα μπορούσε να πει , κάποιος αν ήθελε, σχετικά με αυτήν την σοβαρή Κυρία, την γηραιοτέρα όλων. Ως Οντότητα προ-υπάρχει πριν την ύπαρξη του ανθρώπου μαζί με άλλες Αμετάβλητες τινες.
Με βάση αυτόν τον αρχέγονο νόμο, ο Ζεύς – Νους μαζί με άλλους 5 Θεούς και 6 Θεές, φαινομενικά εραστής, έκτιζε , εδραίωνε, διαμόρφωνε και ανακάλυπτε ,την Θεία Πλάση. Βλέπουμε ότι όπως στα Ορφικά (Τιτάνες) έτσι και στο ΑρχαιοΕλληνικό ΔωδεκάΘεο, οι 6 Θεοί και οι 6 Θεές, έχουν ισόνομα, ισότιμα, δίκαια μοιραστεί την εύνομη λειτουργία του Σύμπαντος Κόσμου.
Ο Ζεύς αποκτά 9 συζύγους και 27 παιδιά. Πρώτη σύζυγος η Μήτις= Φρόνηση , δεύτερη η Θέμις = Θεσμοί και τρίτη η Ευρυνόμη = η Ευρύτης του Νόμου. Για να διευρύνει την νοημοσύνη του , με έδρα την Δικαιοσύνη, ανά 3 συζύγους μέχρι 9 (βάση της Θεογονίας του Ησιόδου) αποκτά 27 παιδιά ,με απώτερο σκοπό την Σοφία = Αθηνά (πρωτότοκη κόρη του) !
Ο Συμπαντικός κανόνας δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει διαφορετικά. ¨Ομως αν ξεκινούσε κάποιος σήμερα, να αναλύσει την Οντότητα που λέγεται Δικαιοσύνη θα μπέρδευε την πέρδα του . Και αυτό όχι γιατί δεν θα ήταν άξιος κάποιος να μιλήσει για αυτήν, αλλά δύσκολα θα μπορούσε να βρει το Βάθρο, την ρίζα , την πεμπτουσία του γενεολογικού της δένδρου.
Ο Αριστοτέλης είπε πως : Δικαιοσύνη είναι λογική χωρίς Πάθος
Ο Σωκράτης είπε : Καλλίτερα να αδικείσαι, παρά να αδικείς Και στον Κρίτωνα αναφέρει :
δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αδικήσουμε, ακόμα και ως απάντηση στην αδικία.
Στην Αρχαία Ελλάδα το γνωστότερο Δικαστήριο ήταν της Ηλιαίας. Ως έννοια λέξις, προέρχεται από την Δωρική αλία, από το αλιάζεσθαι, δηλαδή το συναθροίζεσθαι και όχι ότι συνεδρίαζε στην ύπαιθρο κάτω από τον ήλιο.
Πολλοί Αρχαίοι και σύγχρονοι σημαντικοί συγγραφείς θα έχουν πει και άλλα. ¨Ομως πως και ο απλός άνθρωπος δεν κατανοεί την ύπαρξη αυτής της Κυρίας δίπλα του ; Μα και όταν κοιτάξει στο Φυτικό και Ζωικό βασίλειο, δύσκολα θα την διακρίνει.
Μικρή είχα διαβάσει μερικές αράδες, που ήταν όμως αρκετές να σφηνωθούν στο μυαλό μου, με απώτερο σκοπό να βρω την δική μου άποψη πάνω σε αυτό. Οι αράδες έγραφαν περίπου τα εξής :
¨Ενα πουλάκι είχε ανοίξει συνομιλία με ένα μυρμηγκάκι σχετικά για το εάν ήταν σωστό να το φάει το πουλάκι, που ο βασικός και μοναδικός ισχυρισμός του ήταν πως θα έπρεπε να το κάνει για να επιβιώσει. Το μερμήγκι από την άλλη μιλούσε για τα δικά του βασικά δικαιώματα ύπαρξης στην ζωή.
Με βάση αυτό, δεν ξέρω αν το μυρμήγκι ή το πουλί θα έβρισκε μια δίκαιη απάντηση, στο προς τα που η Δικαιοσύνη θα έκλεινε την πλάστιγγα. ¨Ομως ας προσπαθήσω κάπως εδώ, ανάμεσα σε αυτές τις αράδες, να εκφράσω μερικές σκέψης ακόμα περί Δικαιοσύνης.
Κοίταζα διάφορα ντοκιμαντέρ και έλεγα, δεν μπορεί να έχει κτήσει ο Θεός μία Πλάση, όπου ο ισχυρότερος θα καταβροχθίζει (σε όποια μορφή μπορείτε να εναγάγετε το ρήμα καταβροχθίζει)
τον αδυνατότερο (Θρασύμαχος) . Από την άλλη, πως μια κοινωνία θα ανέπτυσσε τους νόμους της περί δικαιοσύνης, έχοντας ως αναφορά τον νόμο του ισχυροτέρου, παραδειγματιζόμενη από την Φύση ; Θεωρητικά, εύκολα και αγόγγυστα, ένας άνθρωπος θα πει : μα έτσι γίνεται, άρα είναι νόμος του Θεού- Φύση.
Καλά έλεγα με τον εαυτό μου, πως ένας Πάνσοφος και Πανάγαθος Θεός, θα μπορούσε να είχε/έχει τέτοιες αντιφατικές κατευθύνσεις και θέσεις ; Δεν θα μπορούσε ποτέ , η λογική μου να με καλύψει με μια απάντηση του τύπου : τι ψάχνεις, έτσι βρήκαμε τα πράγματα !
Δυστυχώς όμως διαπίστωνα στους γύρο μου ότι, εύκολα είχε γίνει παγιωμένη αντίληψη και εγκληματική συνήθεια : ότι δικαιοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει.
Εάν είμαστε έστω λίγο γνώστες, με ποιους Γεωμετρικούς κανόνες και Μαθηματικούς τύπους (Πυθαγόρας – Ευκλείδης) εξελίσσεται κινούμενη αενάως η Συμπαντική συλλογική Οντότητα, άρα είμασταν κάτοχοι/μύστες/Ένα αυτής της Απόλυτης συνειδητής Γνώσης, θα κατανοούσαμε εύκολα, πως κάθε μας σκέψη , κάθε μας πράξη έχει άπειρες συνέπειες , διακλαδώσεις και δαιδάλους , έτσι που ο πυρήνας της αρχέγονης δομής απομακρύνεται, με αποτέλεσμα να παραποιείται η όλη Αξία !
Αν δε, λάβουμε υπ' όψιν μας τον Φυσικό κανόνα “Δράσης <=> αντίδρασης, οι επιδράσεις , οι μεταμορφώσεις και οι διακλαδώσεις φέρουν παραμορφωμένες επιπτώσεις.
Θεωρούμε Δίκαιο ότι ικανοποιεί τις δικές μας απόψεις και διευκολύνσεις, δίνοντας μας το αίσθημα μιας ευχαρίστησης. ¨Ομως δίκαιο δεν είναι ότι μας ευχαριστεί και ικανοποιεί τα συμφέροντα μας.
Ούτε σημαίνει πως η Δικαιοσύνη δεν είναι επίπονη και οριοθετημένη.
Κατά την γνώμη μου η Δικαιοσύνη έχει δύο σκέλη : ένα αυτής του Συμπαντικού Λόγου και δεύτερον η του ανθρώπου. Φυσικά αυτά τα δύο σκέλη, δεν έχουν καταφέρει να ταυτιστούν, παρά μόνον η του ανθρώπου πλευρά, να εμπεριέχει κάποια ίσως κοινά φαινομενικά όμως ωραιοποιημένα υποσύνολα, που απορρέουν από την έμφυτη γνώση. Πάνω σε αυτό το δεύτερο σκέλος, δημιουργήθηκε η Πανανθρώπινη ανάγκη εμφάνισης γνωστών στην ιστορία Φιλοσόφων, που θα μιλήσουν και θα επιχειρηματολογήσουν για αυτήν την σημαντική Κυρία. Παρ' όλα αυτά διαχρονικά διαπιστώνουμε, να πρυτανεύει η αδικία εις βάρος του αδυνατότερου, είτε με την Βία είτε με την υλικό-τεχνολογική επιβολή, χειραγωγώντας και κατευθύνοντας τον ανθρώπινο ψυχισμό /ανάγκη / εξάρτηση.
Στα μάτια μας και στις πεποιθήσεις μας, εδραιώθηκε λανθασμένα η άποψη της ΜΗ ύπαρξης της, βασισμένη πάνω στα δικά μας Πάθη και αδυναμίες. Φαινομενικά υπάρχουν κοινώς αποδεκτοί νόμοι, χωρίς όμως αυτό να καλύπτει έμπρακτα την ουσία. ¨Ο,τι είναι δίκαιο , μπορεί ταυτόχρονα να είναι και άδικο. Η ατομική Δικαιοσύνη, αντικρούεται με αυτήν της κοινωνίας / κοινωνιών. Η υλική εξάπλωση του ανθρώπου, την διαφοροποίησε από κοινή, στρέφοντάς την προς την ατομική.
¨Ομως μη έχοντας τα αδιάσειστα , αδιάβλητα και τεκμηριωμένα χαρακτηριστικά της, έχοντας την, περασμένη μέσα κυρίως από Θρησκοληψίες και διάφορα άλλα ιδεολογήματα, η Κυρία αυτή απονέμει νόμους και αποφάσεις, όπου επαναλαμβανόμενα διαπιστώνει κάποιος, πως αυτοί που θα έπρεπε στην ουσία να βρίσκονται πίσω από κάγκελα, εξακολουθούν να την χρησιμοποιούν προς ίδιον όφελος !
Κοινώς μετετράπη σε ΕΞΟΥΣΙΑ, προφασιζόμενη την επιβολή της τάξης και συνύπαρξης ομάδας ατόμων, καθώς και τη προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους.
Ποιός όμως θα μπορούσε να φανταστεί πως τα ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ θα έπρεπε να θεσπιστούν ;
Και για να δημιουργηθεί αυτή η ανάγκη , κάποιος/οι θα επέτρεψε /ψαν την αλλοίωση και διαστρέβλωση των αυταπόδεικτων (πχ. Φεμινιστικό κίνημα) . Γιατί για να ασχοληθείς με τα αναφαίρετα δικαιώματα σου ; εκτός εάν κάποιος σε έχει πείσει, πως όταν ανοίξεις τα μάτια σου σε αυτόν τον κόσμο, θα πρέπει να πολεμήσεις για αυτά , λες και δεν υπάγονται στον ίδιο δικαιωματικό νόμο πχ. της ανάσας, άπαντες. Θέλω να πω, υπήρξε ποτέ κάποιος, που σε γέννηση να δήλωσε ότι το τάδε νεογνό δεν δικαιούται αυτό της αναπνοής, ή της τροφής ή της σωματικής του ακεραιότητας , ελευθερίας κλπ ; Πως λοιπόν, θα εντασσόταν κάποιο άτομο σε μια ομάδα περί δικαιωμάτων που ούτως ή άλλως δεν υπόκεινται στην Ανθρώπινη εξουσία ;
Στις πολυπληθείς κοινωνίες / κράτη , το δίκαιο αποστασιοποιείται από την έμφυτη τάση του ανθρώπου, που τον ωθεί στην πραγμάτωση της ανάγκης για μια εύρυθμη λειτουργία του συνόλου μέσω συνηθειών, παραδόσεων, κανόνων και περιβάλλεται με το ένδυμα του νόμου, το περιεχόμενο του οποίου καθορίζεται αποκλειστικά και μόνο από το κράτος. Επέρχεται δηλαδή σύγκρουση του Φυσικού (Θεϊκού) Δικαίου , με τους Νόμους της Πολιτείας (προϊόν σκοπιμότητας).
Στο όνομα της (όπως και σε πολλές άλλου τύπου έννοιες, πχ. Θρησκεία) γίνονταν και γίνονται εγκλήματα. Εάν πράγματι ο ανθρώπινος νους ενδιαφερόταν ως προς την αποτελεσματικότητα της, τότε θα είχε τουλάχιστον καταφέρει να ισορροπήσει αντιθετικές τάσεις. Αντιθέτως βλέπουμε, η Ειρήνη των συσχετισμών και ισορροπιών να είναι κατακρεουργημένη, κλείνοντας προς την πλευρά αυτού που την διαχειρίζεται, Είτε αυτό είναι σε ατομικό επίπεδο, είτε κοινωνικό είτε και διακρατικό.
Κατόπιν μιας τέτοιας διαπίστωσης, εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα, πως αυτά τα δύο προαναφερόμενα σκέλη, εκτός του ότι δεν έχουν ταύτιση μεταξύ τους, επιπλέον τείνουν απλά να συνυπάρχουν παράλληλα, διαρκώς μειουμένου του πεδίου των έστω ωραιοποιημένων υποσυνόλων, δημιουργώντας την αίσθηση, του χάους. ¨Οπως όταν το τρίτο πρόσωπο στην ιστορία του Χότζα που τον ρωτά : ποιός έχει δίκιο από τους άλλους δύο και η απάντηση ήταν “και οι δύο”.
Ορθά λοιπόν ο Σωκράτης λέει πως : είναι δύσκολο να βρεις την ανδρεία ,τη σοφία, την σωφροσύνη μα ακόμα δυσκολότερα την Δικαιοσύνη. ¨Οπως επίσης σωστά οι Αρχαίοι έλεγαν πως : δικαιοσύνη με το αίσθημα της τιμωρίας ή του φόβου, δεν λογίζεται δικαιοσύνη.
Καλό θα ήταν λοιπόν σε αντιδιαστολή, να αρχίσουμε να λαμβάνουμε υπ' όψιν μας εκ νέου την ξεχασμένη έμφυτη γνώση που κατέχει ο άνθρωπος, από τις Θεικές Δημιουργικές Δυνάμεις, όπως και για όλες όσες Οντότητες ορίζουν αυτό που ονομάζουμε Συμπαντική Συλλογική Οντότητα, το ΕΝ, το ΟΛΟΝ. Η Γνώση είναι αυτή που φωτίζει τον δρόμο προς την Σοφία και την Πνευματική αυτάρκεια.
Ο ¨Ανθρωπος ως δημιούργημα του Σύμπαντος Λόγου, θεωρείτε ως Καλό & Αγαθό δημιούργημα .
Με την προσπάθεια του καθενός από εμάς για την αυτογνωσία, θα υπάρξει η δυνατότητα να επαναφέρει στην μνήμη μας τους Εσωτερικούς Ηθικούς νόμους, που θα στηρίξουν και θα κατανοήσουν, τις Αρχέγονες Αξίες . Θα μπορέσει να ξανακούσει την εσωτερική φωνή της αρχέγονης γνώσης, που ανταποκρίνεται πάντοτε, μόνον που τα ώτα μας δυστυχώς μάθαμε να τα κρατούμε βουλωμένα , στρέφοντας την προσοχή του νου μας, της σκέψης μας, στα καθημερινά ατομικά συμφέροντα μας, χωρίς να καταφέρνουμε να αγγίξουμε την σημασία της Πανανθρώπινης Φυσικής Ανάγκης.
Η εξάπλωση της Ανθρώπινης Βάσης- Εγρήγορσης , γεωμετρικά θα ανατείλει αργά αλλά σταθερά, την αφύπνιση της Παγκόσμιας συνείδησης. Αυτή η γνώση, η κρυμμένη στην σκοτεινή πλευρά του κατά 88% ανενεργού νου μας, στην ανεξερεύνητη πλευρά της εσωτερικότητας μας, στον κώδικα της ψυχής μας, στην σπονδυλική στήλη του ανθρώπινου γίγνεσθαι, το DNA !
¨Αλλως : Η Ανθρωπότητα θα μπορέσει να επανέλθει στην προ Πτώση Ειρηνική της κατάσταση και πάλι, όταν οι ¨Άρχοντες θα Φιλοσοφούν και οι Φιλόσοφοι θα Αρχηγεύουν.
Με απλά λόγια, ο Σεβασμός στην Κοινή συνύπαρξη και των Κοινών Φυσικών Δικαιωμάτων, πλαισιωμένος με την αρχέγονη Θεά Οντότητα της Αγάπης, θα αγκαλιάζουν τις διαφορετικότητες των πνευματικών Αντιλήψεων, με γνώμονα την πορεία προς την Θέαση του Θείου.
Η εν λόγω Κυρία προσωποποιημένη μέσω της Τέχνης, παριστάνεται συνήθως σαν γυναίκα με δεμένα τα μάτια που κρατά στο ένα χέρι μια ζυγαριά και στο άλλο ξίφος. Από τις γνωστές παραστάσεις της δικαιοσύνης αρχαιότερη είναι εκείνη που βρίσκεται πάνω στη λεγόμενη "λάρνακα του Κυψέλου", στην οποία η δικαιοσύνη παριστάνεται σαν νεαρή γυναίκα που υψώνει το χέρι για να χτυπήσει την άσχημη γυναίκα, την Αδικία.
ΑΣΠΑΣΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου