ΣΧΟΛΙΑ Ασπασίας
Το παρακάτω άρθρο με έκανε να γράψω αυτά που ακολουθούν. Υπάρχουν φωνές στην Αμερική, που ζητούν να σταματήσει να παίζει το παιχνίδι του μπαμπούλα, υπαρχούσης και της τραγικής Οικονομικής ύφεσης στην οποία βρίσκεται. Υπάρχουν φωνές, που γνωρίζουν πως έφτασαν μέχρι εδώ !¨Εχοντας η Κίνα στα χέρια της το 92% του χρέους της Αμερικής, με προοπτική σε 10 χρόνια να είναι πλέον, η πρώτη Παγκόσμια Οικονομική αλλά και Στρατιωτική Δύναμη στον Κόσμο, έχοντας ήδη κάνει και τα δειλά της διαστημικά βήματα, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την αλλαγή των ισορροπιών. ¨Ηδη γνωστό αυτό σε πολλούς χρόνια τώρα. Σήμερα όμως, όλα είναι ευρύτερα πιό φανερά. Τα πράγματα αλλάζουν ριζικά, ιστορικά μάρτυρες μιας Παγκόσμιας Αναπόφευκτης Αλλαγής.
Μας τρέπουν όμως να βλέπουμε τα πράγματα μόνον προς μία κατεύθυνση, ξεχνώντας πως το νόμισμα έχει τουλάχιστον 2 όψεις (είμαι της θεωρίας των 3ων, αλλά όχι επί της παρούσης). Δεν είναι απαραίτητα μια οικονομική κρίση. ¨Εχει πλέον αρχίσει να γίνεται σιγά σιγά γνωστό στην ανθρώπινη συνείδηση, πως το θέμα είναι ακόμα πιο σοβαρό από ότι δείχνει. ¨Ο,τι για το οποίο μόχθησε στην ζωή του κατέληξε ματαίως σε μιά Παγκόσμια Τραγωδία. ¨Ολοι μαζί πλεγμένοι σε ένα δίχτυ, που όποιος είναι μέσα δεν μπορεί να ξεφύγει. Ερχόμαστε όλοι αντιμέτωποι, ισχυροί και μη ισχυροί, με την ίδια μας την ύπαρξη, με το Παγκόσμιο Είναι, το οποίο δονείται και αυτό μαζί με εμάς. Είτε θα μας κανταποντήσει όλους για άλλη μιά φορά, είτε θα μας σώσει όλους. Κρίση Ιδεών και παραμελημένων φιλοσοφικών εννοιών, αποκαλυπτική περίοδος για πλανημένα μάτια, αρχή μιάς θα έλεγα Παγκόσμιας Αναγέννησης ! Γιατί θα πρέπει να χιλιοεξετάζουμε μόνον την μία πλευρά. Μα αυτή είναι που τελικά μας οδηγεί στην άλλη πλευρά, αυτήν την δική μας. Αυτή που ούτως ή άλλως εμείς είμαστε που την προδόσαμε, ο καθένας από το πόστο του ! Είμαι απόλυτα σίγουρη, πως εάν ο ¨Ανθρωπος κατανοούσε την πνευματική του πλεκτάνη, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, θα του φάνταζαν όλα αυτά ένα κακόγουστο παραμύθι. Σας προλαβαίνω, μην βιαστείτε να σκεφτείτε, πως είναι ακατόρθωτα τα "μήκη και τα πλάτη " να συγκλίνουν, σαν κάτι ακατόρθωτο, γιατί απλά συνμπολίτες μου ¨Ελληνες στην ψυχή και στον νού, δεν είναι η χαοτική ευθεία η συντομότερα όλων των γραμμών, παρά μόνον αυτή της κοίλης. Αυτή που συνενώνει την αρχή και το τέλος, όχι για μιά καταστροφή, αλλά για μιά Αναγέννηση. Γιατί απλά φίλοι μου, Θάνατος στο Σύμπαν δεν υπάρχει, παρά μόνον Μεταμόρφωση, ποτέ Θάνατος !
Αυτό που μας συμβαίνει σε όλους τους καιρούς μας, είναι πως όταν αρχίζει να διαλογίζεται η μία πλευρά της πλάστιγγας στο τι συμβαίνει, αρέσκεται να διαβολίζεται η άλλη ! Διχασμένη η Ανθρωπότητα, πραγματικά χαμένη στη μετάφραση των ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΩΝ εννοιών των λέξεων, μακράν από τον Κόσμο των Ιδεών , έχασε το μέτρο και την συνοχή.
Ξέχασε πως η Άρχουσα Δικαιοσύνη, δεν μπορεί να κλίνει, παρά να συγκλίνει, μέχρι να ισορροπεί.
Σε κάποια άλλη μου γραφή, θα αναφερθώ για αυτήν την τεράστια εγκληματική πλεκτάνη των λέξεων και εννοιών. Ο Τζωτζ ¨Οργουελ οχριά μπροστά στα χιλιετηρίδων τεκταινόμενα.
Από Αρχαιοτάτων χρόνων, όλες οι πολιτιστικές και Θρησκευτικές δοξασίες, τιμούσαν την μεταλαμπάδευση του Πυρός. Αυτή είναι η έννοια του Αγίου Φωτός. ¨Αλλο μεγάλο Θέμα αυτό. Με στόχο την έννοια αυτή, για να κλείσω και να μην κουράσω περισσότερο, όλοι οι Φωτισμένοι αυτού του κόσμου, στον Νου και στην Ψυχή, ας γίνουν τα Κεριά που θα μεταμορφώσουν στα πέρατα της γης, την ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ! ΤΗΝ ΘΕΙΚΗ ΤΟΥ ΑΞΙΑ ! ΤΟΝ ΟΡΘΟ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΣΤΗ ΜΑΝΑ ΓΑΙΑ !
by Patrick J. Buchanan
With his order to effect the execution of Osama bin Laden by Navy SEALs, 40 miles from Islamabad, without asking permission of the government, Barack Obama made a bold and courageous decision.
Its success, and the accolades he has received, have given him a credibility as commander in chief that he never had before.
The law professor, it turns out, is a gunslinger.
Should the president now decide on a major withdrawal of U.S. troops from Afghanistan in July, or side with his generals and make a token pullout, either way, the country will accept his decision.
Yet, as one looks to the Maghreb and Middle East, to the Gulf and Pakistan, events of this historic year point to an inexorable retreat of American power and the American presence.
Consider Pakistan. Today, that nation is red-faced that its military and intelligence services lied or did not know Osama was living in a mansion a mile from their West Point. And Pakistan is humiliated that U.S. commandos flew in by chopper at night, killed Osama in his compound, and made off with his body, computers and cell phones.
Relations are close to the breaking point. Mobs are burning American flags. Angry congressmen are talking of cutting off aid to Pakistan for disloyalty and duplicity in hiding bin Laden. Pakistanis are enraged Americans would trample on their sovereignty like that.
Even before Sunday's killing of Osama, Pakistan's prime minister had reportedly told Hamid Karzai in Kabul to let the Americans leave on schedule in 2014, and let Pakistan and China help him cut his deal with the Taliban. In the long run, this is likely to happen.
U.S. and NATO forces leave, the Taliban returns, and Pakistan moves into the orbit of China, which has far more cash – $3 trillion in foreign currency reserves – and more of a long-term interest in South Asia than a busted United States on the far side of the world.
The "Great Game" will go on in Afghanistan, but without Western players – only Iran, Russia, China, Pakistan and India.
In the other two critical Islamic nations in the region, Turkey and Egypt, we see a similar unraveling of ties to Washington.
Turkey has been going its own way since she refused George W. Bush permission to use Turkish bases to invade Iraq.
Ankara has become less secular and more Islamic, and begun to highlight her identity as a Middle Eastern nation. She has repaired relations with neighbors America regards as rogue states: Iran and Syria. And she has become the champion of the Gaza Palestinians.
Since Hosni Mubarak's fall, Egypt has pursued a similar course. Cairo has allowed Iranian warships to transit Suez and is about to re-establish ties to Tehran. She has brokered an agreement uniting Hamas and the Palestinian Authority, and is about to reopen the border crossing between Egypt and Gaza. Israeli anger and American alarm are politely ignored.
Though their population, like Pakistan's, is anti-American, neither Turkey nor Egypt is openly hostile. Yet both pursue policies that clash with U.S. policy. And this new distance from Washington is being met with the approval of Turks and Egyptians. For the one thing all of the uprisings of the Arab Spring have had in common is a desire of these peoples to be rid of American hegemony.
Indeed, taking inventory after four months of Arab revolts, it is difficult not to declare America a net loser.
Our ally of 30 years, Mubarak, was overthrown. The new government is moving away from us. Our ally in Tunisia was ousted.
Our unpopular and ruthless ally in Yemen is still fighting for survival. The brutality shown by our friend, Bahrain's King Khalifa, against peaceful Shiite demonstrators probably means eventual loss of basing rights for the U.S. Fifth Fleet.
We are to begin pulling troops out of Afghanistan this summer and complete the withdrawal in 2014. We are down from 170,000 troops in Iraq to 50,000. All are to be gone by year's end.
Americans have had their fill of nation-building. We cannot afford any more decade-long wars where the benefits to the American people have to be endlessly explained.
Why is America's footprint shrinking in that part of the world?
First, Americans have never been less popular there, and one demand of every revolution is for a new government, independent of the United States, that will defend the national sovereignty.
Second, we are broke. We can no longer afford the bases. We can no longer afford the wars. We can no longer afford the aid.
Third, the true vital interest of the United States in this part of the world is that these Islamic countries not become base camps of terror, especially nuclear terror, targeted against the United States.
That end is surely better served by packing and departing than by staying and fighting.
ΣΧΟΛΙΑ Ασπασίας
Το παρακάτω άρθρο με έκανε να γράψω αυτά που ακολουθούν. Υπάρχουν φωνές στην Αμερική, που ζητούν να σταματήσει να παίζει το παιχνίδι του μπαμπούλα, υπαρχούσης και της τραγικής Οικονομικής ύφεσης στην οποία βρίσκεται. Υπάρχουν φωνές, που γνωρίζουν πως έφτασαν μέχρι εδώ !¨Εχοντας η Κίνα στα χέρια της το 92% του χρέους της Αμερικής, με προοπτική σε 10 χρόνια να είναι πλέον, η πρώτη Παγκόσμια Οικονομική αλλά και Στρατιωτική Δύναμη στον Κόσμο, έχοντας ήδη κάνει και τα δειλά της διαστημικά βήματα, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την αλλαγή των ισορροπιών. ¨Ηδη γνωστό αυτό σε πολλούς χρόνια τώρα. Σήμερα όμως, όλα είναι ευρύτερα πιό φανερά. Τα πράγματα αλλάζουν ριζικά, ιστορικά μάρτυρες μιας Παγκόσμιας Αναπόφευκτης Αλλαγής.
Μας τρέπουν όμως να βλέπουμε τα πράγματα μόνον προς μία κατεύθυνση, ξεχνώντας πως το νόμισμα έχει τουλάχιστον 2 όψεις (είμαι της θεωρίας των 3ων, αλλά όχι επί της παρούσης). Δεν είναι απαραίτητα μια οικονομική κρίση. ¨Εχει πλέον αρχίσει να γίνεται σιγά σιγά γνωστό στην ανθρώπινη συνείδηση, πως το θέμα είναι ακόμα πιο σοβαρό από ότι δείχνει. ¨Ο,τι για το οποίο μόχθησε στην ζωή του κατέληξε ματαίως σε μιά Παγκόσμια Τραγωδία. ¨Ολοι μαζί πλεγμένοι σε ένα δίχτυ, που όποιος είναι μέσα δεν μπορεί να ξεφύγει. Ερχόμαστε όλοι αντιμέτωποι, ισχυροί και μη ισχυροί, με την ίδια μας την ύπαρξη, με το Παγκόσμιο Είναι, το οποίο δονείται και αυτό μαζί με εμάς. Είτε θα μας κανταποντήσει όλους για άλλη μιά φορά, είτε θα μας σώσει όλους. Κρίση Ιδεών και παραμελημένων φιλοσοφικών εννοιών, αποκαλυπτική περίοδος για πλανημένα μάτια, αρχή μιάς θα έλεγα Παγκόσμιας Αναγέννησης ! Γιατί θα πρέπει να χιλιοεξετάζουμε μόνον την μία πλευρά. Μα αυτή είναι που τελικά μας οδηγεί στην άλλη πλευρά, αυτήν την δική μας. Αυτή που ούτως ή άλλως εμείς είμαστε που την προδόσαμε, ο καθένας από το πόστο του ! Είμαι απόλυτα σίγουρη, πως εάν ο ¨Ανθρωπος κατανοούσε την πνευματική του πλεκτάνη, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, θα του φάνταζαν όλα αυτά ένα κακόγουστο παραμύθι. Σας προλαβαίνω, μην βιαστείτε να σκεφτείτε, πως είναι ακατόρθωτα τα "μήκη και τα πλάτη " να συγκλίνουν, σαν κάτι ακατόρθωτο, γιατί απλά συνμπολίτες μου ¨Ελληνες στην ψυχή και στον νού, δεν είναι η χαοτική ευθεία η συντομότερα όλων των γραμμών, παρά μόνον αυτή της κοίλης. Αυτή που συνενώνει την αρχή και το τέλος, όχι για μιά καταστροφή, αλλά για μιά Αναγέννηση. Γιατί απλά φίλοι μου, Θάνατος στο Σύμπαν δεν υπάρχει, παρά μόνον Μεταμόρφωση, ποτέ Θάνατος !
Αυτό που μας συμβαίνει σε όλους τους καιρούς μας, είναι πως όταν αρχίζει να διαλογίζεται η μία πλευρά της πλάστιγγας στο τι συμβαίνει, αρέσκεται να διαβολίζεται η άλλη ! Διχασμένη η Ανθρωπότητα, πραγματικά χαμένη στη μετάφραση των ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΩΝ εννοιών των λέξεων, μακράν από τον Κόσμο των Ιδεών , έχασε το μέτρο και την συνοχή.
Ξέχασε πως η Άρχουσα Δικαιοσύνη, δεν μπορεί να κλίνει, παρά να συγκλίνει, μέχρι να ισορροπεί.
Σε κάποια άλλη μου γραφή, θα αναφερθώ για αυτήν την τεράστια εγκληματική πλεκτάνη των λέξεων και εννοιών. Ο Τζωτζ ¨Οργουελ οχριά μπροστά στα χιλιετηρίδων τεκταινόμενα.
Από Αρχαιοτάτων χρόνων, όλες οι πολιτιστικές και Θρησκευτικές δοξασίες, τιμούσαν την μεταλαμπάδευση του Πυρός. Αυτή είναι η έννοια του Αγίου Φωτός. ¨Αλλο μεγάλο Θέμα αυτό. Με στόχο την έννοια αυτή, για να κλείσω και να μην κουράσω περισσότερο, όλοι οι Φωτισμένοι αυτού του κόσμου, στον Νου και στην Ψυχή, ας γίνουν τα Κεριά που θα μεταμορφώσουν στα πέρατα της γης, την ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ! ΤΗΝ ΘΕΙΚΗ ΤΟΥ ΑΞΙΑ ! ΤΟΝ ΟΡΘΟ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΣΤΗ ΜΑΝΑ ΓΑΙΑ !
by Patrick J. Buchanan
With his order to effect the execution of Osama bin Laden by Navy SEALs, 40 miles from Islamabad, without asking permission of the government, Barack Obama made a bold and courageous decision.
Its success, and the accolades he has received, have given him a credibility as commander in chief that he never had before.
The law professor, it turns out, is a gunslinger.
Should the president now decide on a major withdrawal of U.S. troops from Afghanistan in July, or side with his generals and make a token pullout, either way, the country will accept his decision.
Yet, as one looks to the Maghreb and Middle East, to the Gulf and Pakistan, events of this historic year point to an inexorable retreat of American power and the American presence.
Consider Pakistan. Today, that nation is red-faced that its military and intelligence services lied or did not know Osama was living in a mansion a mile from their West Point. And Pakistan is humiliated that U.S. commandos flew in by chopper at night, killed Osama in his compound, and made off with his body, computers and cell phones.
Relations are close to the breaking point. Mobs are burning American flags. Angry congressmen are talking of cutting off aid to Pakistan for disloyalty and duplicity in hiding bin Laden. Pakistanis are enraged Americans would trample on their sovereignty like that.
Even before Sunday's killing of Osama, Pakistan's prime minister had reportedly told Hamid Karzai in Kabul to let the Americans leave on schedule in 2014, and let Pakistan and China help him cut his deal with the Taliban. In the long run, this is likely to happen.
U.S. and NATO forces leave, the Taliban returns, and Pakistan moves into the orbit of China, which has far more cash – $3 trillion in foreign currency reserves – and more of a long-term interest in South Asia than a busted United States on the far side of the world.
The "Great Game" will go on in Afghanistan, but without Western players – only Iran, Russia, China, Pakistan and India.
In the other two critical Islamic nations in the region, Turkey and Egypt, we see a similar unraveling of ties to Washington.
Turkey has been going its own way since she refused George W. Bush permission to use Turkish bases to invade Iraq.
Ankara has become less secular and more Islamic, and begun to highlight her identity as a Middle Eastern nation. She has repaired relations with neighbors America regards as rogue states: Iran and Syria. And she has become the champion of the Gaza Palestinians.
Since Hosni Mubarak's fall, Egypt has pursued a similar course. Cairo has allowed Iranian warships to transit Suez and is about to re-establish ties to Tehran. She has brokered an agreement uniting Hamas and the Palestinian Authority, and is about to reopen the border crossing between Egypt and Gaza. Israeli anger and American alarm are politely ignored.
Though their population, like Pakistan's, is anti-American, neither Turkey nor Egypt is openly hostile. Yet both pursue policies that clash with U.S. policy. And this new distance from Washington is being met with the approval of Turks and Egyptians. For the one thing all of the uprisings of the Arab Spring have had in common is a desire of these peoples to be rid of American hegemony.
Indeed, taking inventory after four months of Arab revolts, it is difficult not to declare America a net loser.
Our ally of 30 years, Mubarak, was overthrown. The new government is moving away from us. Our ally in Tunisia was ousted.
Our unpopular and ruthless ally in Yemen is still fighting for survival. The brutality shown by our friend, Bahrain's King Khalifa, against peaceful Shiite demonstrators probably means eventual loss of basing rights for the U.S. Fifth Fleet.
We are to begin pulling troops out of Afghanistan this summer and complete the withdrawal in 2014. We are down from 170,000 troops in Iraq to 50,000. All are to be gone by year's end.
Americans have had their fill of nation-building. We cannot afford any more decade-long wars where the benefits to the American people have to be endlessly explained.
Why is America's footprint shrinking in that part of the world?
First, Americans have never been less popular there, and one demand of every revolution is for a new government, independent of the United States, that will defend the national sovereignty.
Second, we are broke. We can no longer afford the bases. We can no longer afford the wars. We can no longer afford the aid.
Third, the true vital interest of the United States in this part of the world is that these Islamic countries not become base camps of terror, especially nuclear terror, targeted against the United States.
That end is surely better served by packing and departing than by staying and fighting.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου