Η αγάπη είναι η Παντοδυναμία του Ιδεώδους. Η ψυχή εξυψώνεται με το Ιδεώδες, γίνεται μεγαλύτερη από τη Φύση, πιο ζωντανή από τον κόσμο, ανώτερη από την Επιστήμη, περισσότερο αθάνατη από τη Ζωή.
Όταν ο Ιησούς Χριστός είπε: “Αγάπα τον Θεό σου με όλη σου την καρδιά, και τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου, αυτός είναι ο Νόμος και οι Προφήτες” σκοπός Του ήταν να δηλώσει: Να Αγαπάς, επάνω από όλα να Αγαπάς, διότι ο Θεός είναι απέραντη Αγάπη. Κι επιπλέον, αγάπα τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου, κι αυτό σημαίνει να αγαπάς τον εαυτό σου στον πλησίον σου.
Ο Εγωισμός, αν διευθετηθεί σωστά, γίνεται Αλτρουισμός.
Το να αγαπά κανείς σημαίνει να ζει, να γνωρίζει, να κατορθώνει, να προσεύχεται, το να αγαπά κανείς σημαίνει να είναι Άνθρωπος-Θεός.
Η Γυναίκα τόλμησε να αυτοκαταστραφεί για να έλξει την Θειότητα και να την προσφέρει στον Άνδρα, κι ο Άνδρας, που δεν διψούσε καθόλου να γίνει Θείος, επειδή είχε τη Γυναίκα, ο δε Άνδρας εξέλαβε την Θειότητα σαν κάτι το απλό ώστε να ακολουθήσει την σύντροφό του στον θάνατο.(1)
Κι εκεί ξεκίνησε η ενσάρκωση του Θεού. Η Εύα εξανάγκασε τον Θεό να κάνει τον εαυτό του άνθρωπο επειδή εκείνη έγινε μητέρα.
Ο Θάνατος και η Κόλαση προσεγγίστηκαν μεταξύ τους τρομεροί μέσα στην αιώνια απειλή τους, και τους νίκησε μια στιγμή Αγάπης.
Το Άσμα Ασμάτων λέγει ότι η Αγάπη είναι ισχυρότερη από τον Θάνατο. Είναι ισχυρότερη από την Κόλαση. Η Αγάπη είναι το Αιώνιο Πυρ, και δεν υπάρχει Κατακλυσμός που να το σβήσει.
Για λίγη Αγάπη δώστε όλα όσα έχετε, όλα για τα οποία ελπίζετε, όλη σας την τιμή, όλο το είναι σας. Το αίμα σας, την καρδιά σας, τη ζωή σας και την ψυχή σας, και θα την έχετε αγοράσει πληρώνοντας – τίποτε!
Όποιος διαφυλάξει την ψυχή του από την Αγάπη, θα την χάσει, κι όποιος χάση την ψυχή του για την Αγάπη, θα την σώσει.
Πολλές αμαρτίες θα συγχωρηθούν για την καρδιά που αγάπησε πολύ, είπε ο ίδιος ο Ιησούς.
Και είχε σαν συνοδοιπόρο και φίλη τη Μαγδαληνή, και ζήτησε να πιει νερό από την αμαρτωλή Σαμαρείτιδα, και συγχώρησε την μοιχαλίδα, και είπε ότι οι ελαφρών ηθών γυναίκες θα μπουν στον Παράδεισο πριν από τους Φαρισαίους και τους Διδασκάλους του Νόμου, καθ' όσον τα αμαρτήματα της Αγάπης συγχωρούνται ευκολότερα από εκείνα της Υπερηφάνειας, επειδή είναι προτιμότερο να αγαπάμε με λάθος τρόπο, παρά να μην αγαπάμε καθόλου.
Κατά μια Απόλυτη Ηθική, ο Θεός είναι Αγάπη, και το Κακό είναι Μίσος. Πρέπει να λατρεύουμε την Αγάπη, και να μισούμε μόνο το Μίσος. Μια μόνο λέξη Μίσους, λένε τα Ευαγγέλια, αξίζει την Κόλαση, και συνεπώς ένας λόγος Αγάπης αξίζει τον Παράδεισο στο διπλάσιο, διότι η Αγάπη ανταποδίδει πιο γενναιόδωρα από όσο τιμωρεί το Μίσος.
Μήπως άλλωστε η Αγάπη δεν είναι αφ' εαυτής ανταπόδοση; Δεν έχει ανακαλύψει το κλειδί του Παραδείσου όποιος αγαπά;
Για την Αγία Τερέζα η ύψιστη έννοια της κόλασης ήταν η αδυναμία του να μην μπορεί κανείς να αγαπά, κι αυτό της φαινόταν τόσο φοβερό, ώστε λυπόταν τον Σατανά. “Ο δύστυχος”, έλεγε, δεν είναι πλέον σε θέση να αγαπά”.
Η γυναίκα λυπόταν τον Δαίμονα, οποία αναμόρφωση του Χριστιανισμού!
Όταν ο κόσμος μάθει να αγαπά, τότε θα σωθεί.
Εκείνος που ξέρει να αγαπά έλκει προς αυτόν όλες τις ψυχές.
Όταν εποφθαλμιούμε σημαίνει ότι δεν αγαπάμε. Όταν απαιτούμε σημαίνει ότι δεν αγαπάμε. Όταν υποδουλώνουμε σημαίνει ότι δεν αγαπάμε.
Η ζηλοτυπία είναι ο εγωισμός ο οποίος παίρνει τη μάσκα της αγάπης.
Ο έντονος πόθος προκαλεί αηδία, κι οι απαιτήσεις του αξίζουν την άρνηση.
Η τυραννία πυροδοτεί την επανάσταση των δυνατών και την προδοσία των αδυνάτων.
Η ζήλεια είναι απεχθής και γελοία. Αν μισούμε την καρδιά, η οποία δεν μας αγαπά πια, δεν είναι σαν να την τιμωρούμε επειδή κάποτε μας αγάπησε;
Η λύσσα της ζήλειας είναι μια θυελλώδης αγνωμοσύνη.
Υπάρχει όμως και μια ανώτερη όψη ζηλοτυπίας, η οποία δεν είναι τίποτε άλλο από τον ζήλο της αγάπης, και η οποία επιθυμεί να τιμάται το αγαπημένο για χάρη της τιμής της Αγάπης, κι αυτό επειδή το αγαπημένο πρόσωπο είναι πάντοτε το υπέρτατο ιδεώδες της ψυχής, το θαύμα του Απολύτου.
Οι απλές συμπάθειες και τα περαστικά καπρίτσια δεν είναι αγάπη.
Η πραγματική Αγάπη είναι η εκτίμηση ότι στον άνθρωπο ενυπάρχει Θεός, είναι η πεμπτουσία της θρησκείας, της τιμής, της φιλίας και του γάμου.
Και δεν είναι μόνο αθάνατη η Αγάπη, αλλά κάνει αθάνατη και την Ψυχή. Ούτε γερνάει, ούτε αλλάζει. Μπορεί οι καρδιές να απομακρύνονται από αυτήν, όπως η γη απομακρύνεται από τον ήλιο όταν πηγαίνει να κοιμηθεί, κι είναι το ίδιο όπως όταν η ψύχρα της νύχτας φαίνεται να πέφτει επάνω στην ψυχή.
Στο φυσικό πεδίο η Αγάπη αποτελεί μιαν αρχή της ζωής. Στο πνευματικό ή μεταφυσικό πεδίο είναι η αρχή της Αθανασίας.
Όταν ανέρχεται και πάλι στην πηγή των πάντων, και από το ύψος εκείνο διαχέει τον εαυτό της επάνω σε όλα τα όντα, αποκαλείται Ευσέβεια, Φιλανθρωπία και Καλοσύνη. Όταν επιβάλλει τον σεβασμό για το καθήκον ονομάζεται Τιμή: αποτελεί την κύρια πηγή της Ανθρώπινης Προσωπικότητας.
Προφανώς είναι Αθάνατη, δεδομένου ότι δεν παραχωρεί τίποτε στον θάνατο. Τον αψηφά, τον απεχθάνεται, και συχνά τον καθιστά ευλογία και δόξα. Όποιος έχει υποστεί το μαρτύριο δεν είναι τίποτε άλλο από ένα μάρτυρα ο οποίος επιβεβαιώνει την Αιώνια Ζωή παρά τα βάσανα και το θάνατο.
Η Αγάπη επιβεβαιώνει απόλυτα τον εαυτό της. Όπου υπάρχει Αγάπη, δεν υπάρχει φόβος. Θέτει τους δικούς της όρους στη Ζωή, κι η Ζωή δεν είναι δυνατόν να την εξουσιάσει.
Η Αγάπη πρέπει να ασκείται ελεύθερα από τον άνθρωπο: στη Φύση είναι το τέκνο του Πεπρωμένου. Όμοια με τον μαγνήτη, έχει δυο δυνάμεις, έλκει και απωθεί, δημιουργεί και καταστρέφει, είναι η αδελφή του Θανάτου, αλλά είναι η πρεσβύτερη αδελφή. Είναι ο Θεός του οποίου ιερέας είναι ο Θάνατος, ο Θεός ο οποίος λαμπρύνει με την ωραιότητά του τον Θάνατο, ενώ ο Θάνατος τον δοξάζει με ατελεύτητες θυσίες.
Έχει μια σκιά, την οποία οι άνθρωποι αποκαλούν Μίσος, κι η σκιά αυτή είναι απαραίτητη για να προβάλλει το μεγαλείο της.
Η ομορφιά είναι το χαμόγελό της, η ευτυχία η χαρά της, η δυσμορφία η λύπη της κι ο πόνος η απόδειξή της.
Ο Πόλεμος είναι ο υψηλός πυρετός της, τα Πάθη οι ασθένειές της και η Σοφία είναι ο θρίαμβος και η ανάπαυσή της.
Είναι τυφλή, αλλά κομίζει δάδα. Είναι ο Εωσφόρος Άγγελος και Δαίμονας, είναι η Κατάρα και η Σωτηρία.
Είναι ο Έρως ο οποίος εξισορροπείται από τον Αντέρωτα, είναι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ ο οποίος πατά επάνω στον Σατανά σαν σε βάθρο.
Το μυστήριο της Αγάπης είναι το μέγα απόρρητο της Μαγείας.
Η Αγάπη είναι το αίτιο του θανάτου των Αγγέλων ενώ οδηγεί τους Δαίμονες στην αθανασία.
Μεταμορφώνει σε γυναίκες τις Συλφίδες, τις Νηρηίδες και τις Ουντίνες, και κατεβάζει στη γή τα Εγρηγορότα.
Η Αγάπη έταξε στον Προμηθέα την Πανδώρα, και για την Πανδώρα ανανεώνεται η καρδιά του Προμηθέως ακατάπαυστα κάτω από τα νύχια των γυπών, και για τον Προμηθέα συνεχίζει η Πανδώρα να διατηρεί και να φυλάει την Ελπίδα.
Ο Παράδεισος αποτελεί το άσμα της ολοκληρωμένης Αγάπης. Η Κόλαση είναι ο βρυχηθμός της εξαπατημένης Αγάπης. Όπως όμως είπε κάποιος μεγάλος Ποιητής, οι σκιές της Κόλασης αποτελούν ορατό σκότος, δεδομένου ότι πάντοτε κάποιο φως υπάρχει μέσα στη νύχτα.
Αν η Κόλαση δεν είχε σαν ισχυρό λόγο ύπαρξης την Αγάπη, θα αποτελούσε το έγκλημα του Θεού.
Η Κόλαση είναι το εργαστήριο της Λύτρωσης, και είναι αιώνιο, έτσι ώστε το έργο της επανόρθωσης να γίνεται αέναο επειδή ο Θεός πάντοτε υπήρξε, και πάντοτε θα είναι, αυτό που είναι.(2)
Ο αιώνιος πόνος είναι η κραυγή της αιώνιας γέννας.
Στις ευαγγελικές απεικονίσεις εμφανίζονται δύο γυναίκες στα πόδια του Σταυρού του Σωτήρα. Η μια στέκει ορθή και καλυμμένη με πέπλο, ακίνητη και ωχρή, σαν άγαλμα μέσα στο μεγαλείο της θλίψης της, κι είναι η άσπιλη Παρθένος, η Μητέρα η οποία συνέλαβε άνευ αμαρτίας. Η άλλη, συντετριμμένη και θρηνούσα, με τα μαλλιά και τα ρούχα της πολύ ακατάστατα, με τα μάτια κόκκινα από το κλάμα και το στήθος να φουσκώνει από λυγμούς, είναι η αμαρτωλή, η Μαρία η Μαγδαληνή, καταδικασμένη από τον κόσμο, ευλογημένη από Εκείνον ο οποίος πεθαίνει.
Από την κάθε πλευρά του Χριστού δυο άνθρωποι συσπώνται γεμάτοι αγωνία, δυο κακοποιοί – ο ένας σε μετάνοια, ο άλλος σε σκλήρυνση καρδίας.
Στον ένα ο Ιησούς είπε σε συγχωρώ, όμως στον άλλον δεν είπε σε καταδικάζω, αλλά υπέφερε σιωπηλά μαζί του και γι' αυτόν.
Η ανέκκλητη καταδίκη είναι η αιώνια επαναβεβαίωση του Μίσους, ο αθεράπευτος πόνος του ατόμου το οποίο δεν πρόκειται ποτέ του να αγαπήσει.
Η αυθόρμητη Αγάπη δεν αποτελεί ένα ιδιαίτερα ανθρώπινο συναίσθημα, αλλά μάλλον το συμπαντικό ένστικτο όλης της Φύσης.
Το ζώο δεν κάνει επιλογή των αντικειμένων του πόθου του, μόνον ο άνθρωπος κρατά στα χέρια του το χρυσό μήλο το οποίο ο Ουρανός προορίζει για την ωραιότερη. Αν είναι σοφός θα επιλέξει την Αθηνά, αν θέλει δύναμη θα στραφεί στην Ήρα. Αν όμως του είναι αρκετή η ικανοποίηση των αισθήσεών του, τότε θα προφέρει το μήλο στην Αφροδίτη.
Αυτό έκανε και ο αναιδής Πάρις. Ο Αγαμέμνων θα είχε διαλέξει την Ήρα, και δολοφονήθηκε από την Κλυταιμνήστρα. Ο Οδυσσεύς θαύμαζε μόνο την Αθηνά, γι' αυτό είχε σύζυγο την Πηνελόπη, γι' αυτό θριάμβευσε κατά των Σειρήνων, κατά της Καλυψούς και της Κίρκης, δραπέτευσε από τον Πολύφημο και τον Ποσειδώνα, ποδοπάτησε τους εχθρούς και τους αντιζήλους του, κι έτσι ξανακέρδισε τη συζυγική του κλίνη και τον θρόνο του.
Τα ποιήματα του Ομήρου αποτελούν θείες διδασκαλίες, και οι χαρακτήρες τους είναι τύποι και υποδείγματα. Ο Αγαμέμνων και οι δύο Αίαντες είναι η η τριπλή υπερηφάνεια της Δύναμης, της Ανδρείας και της Επαναστατικότητας. Ο Αχιλλεύς είναι η Οργή, ο Πάρις η Απόλαυση, ο Νέστωρ είναι η ομιλούσα Πείρα κι ο Οδυσσεύς είναι η Ευφυΐα σε δράση. Τα βάσανά του είναι οι δοκιμασίες του Ηρακλέους, αλλά αυτός υπέκυψε σε μια μοιραία Αγάπη και πέθανε θύμα της Δηιάνειρας. Ο Οδυσσεύς απόλαυσε την κατάκτηση της Καλυψούς και της Κίρκης, χωρίς να τους επιτρέψει να τον κατακτήσουν. Αγαπά ό,τι πρέπει να αγαπά, και ό,τι θέλει να αγαπά. Η πατρίδα του είναι η σύζυγός του, και αυτή η ολόψυχη αγάπη τον κάνει νικητή σε όλα.
Η αγάπη είναι η μεγαλύτερη δύναμη του ανθρώπου, όταν δεν αποτελεί την πιο αναξιόλογη αδυναμία του. Όταν είναι εγωιστής, είναι αδύναμος, ενώ όταν βαδίζει στην αυτοθυσία, είναι ισχυρός. Ο Ηρακλής αγοράζει, στα πόδια της Ομφάλης, τις αισθησιακές χαρές που τον έχουν σκλαβώσει. Ο Σαμψών πληρώνει με τα μάτια του, με την τιμή του και την ελευθερία του, τα επίβουλα φιλιά της Δαλιδά. Ο Ορφεύς δεν πρέπει να κοιτάξει την Ευρυδίκη εάν θέλει να την αποσπάσει από τα νύχια του Άδου, όμως, νικημένος από τη δίψα του για την ομορφιά της, την οποία λαχταρά να δει άλλη μια φορά, στρέφεται προς αυτήν και όλα τελειώνουν – ποτέ πια δεν πρόκειται να την ξαναδεί. Το γεγονός είναι ότι η αληθινή Αγάπη τον δεσμεύει πέρα από την παροδική ομορφιά, γιατί γι' αυτόν η ομορφιά είναι αιώνια, και ποτέ του δεν είναι δυνατόν να της ξεφύγει, δεδομένου ότι είναι αρκετά δυνατός ώστε να την δημιουργεί.
Ο σοφός δεν αγαπά μια γυναίκα επειδή είναι ωραία, αλλά την θεωρεί ωραία επειδή την αγαπά, κι επειδή έχει κάθε καλό λόγο να την αγαπά.
Η ζωώδης αγάπη είναι κακός οιωνός, η ανθρώπινη αποτελεί πρόνοια. Ο Οδυσσεύς, στην αγκαλιά της Καλυψούς και της Κίρκης, δεν έκανε απιστία κατά της Πηνελόπης, επειδή η μόνη του σκέψη ήταν πως θα τους ξεφύγει για να ξαναβρεί την γυναίκα του. Το αμάρτημά του αφορούσε μόνο τις σαρκικές απολαύσεις της αγάπης, και γι' αυτό θα τιμωρηθεί από τον γιο της Κίρκης. Ο καρπός των παράνομων παιδιών είναι ο σπόρος της πατροκτονίας.
Όπου δεν υπάρχει αγάπη, ή τουλάχιστον η ψευδαίσθηση και ο πόθος της αιωνιότητας, η σεξουαλική αγάπη αποτελεί το ξεχείλισμα της ζωώδους κατάστασης, ή την αποθέωση της διαφθοράς. Η ασέλγεια είναι βεβήλωση της αγάπης, την οποία ν η μεν φύση τιμωρεί, η δε πληγωμένη αγάπη εκδικείται. Αργά ή γρήγορα ο κάθε Δον Ζουάν θα πρέπει να συναντήσει τον τρομερό αδριάντα του διοικητή.(3) Είναι όμως δυνατόν να προφυλάσσουμε πάντοτε τον εαυτό μας από αυτού του είδους την αγάπη η οποία έχει τόσο κακά προμηνύματα; Είναι εύκολο να αφιερώσουμε ανεπιφύλακτα την καρδιά μας στην αγάπη του ελεύθερου και του νόμιμου;
Είναι δυνατόν, με τη γνώση και με την θέληση. Όταν γνωρίζουμε αυτό το οποίο πρέπει να θέλουμε, τότε αγαπάμε αυτό το οποίο πρέπει να αγαπάμε.
__________
1.Εννοεί την υπόσχεση που έδωσε ο Όφις στους πρωτόπλαστους πως θα γίνουν θεοί. (Σ.τ.επ.)
2.”Εγώ ειμί ο Ων”, ή Καμπαλιστικώς, “Το Ον είναι το Ον”, ή “Το Ον είναι (υπάρχει)”, ή εσωτερικώς, “Ο Θεός είναι Αγάπη” (Σ.τ. επ.).
3.Ο Δον Ζουάν είναι ο σκληρός εραστής που εξαπατά όποια γυναίκα συναντήσει εμπρός του με σκοπό να την εκμεταλευτεί σε ψυχικό και σωματικό επίπεδο. Μόλις τη βαρεθεί την εγκαταλείπει αμέσως για κάποια άλλη. Ο μύθος θέλει, στο τέλος της ζωής του, να του εμφανίζεται το τρομερό φάντασμα ενός στρατιωτικού διοικητή, απαιτώντας να μετανοήσει για την έκφυλη ζωή του. Ο Δον Ζουάν αρνείται και το φάντασμα τον παρασύρει στην Κόλαση. Έτσι τουλάχιστον παρουσιάζεται η ιστορία στην ομώνυμη όπερα του Βόλφαγκ Αμαντέους Μότσαρτ. Η σκηνή αυτή θεωρείται ένα από τα μουσικά και θεατρικά αριστουργήματα του κλασικού ρεπερτορίου. (Σ.τ.επ.).
ELIPHAS LEVI
ΤΑ ΠΑΡΑΔΟΞΑ ΤΗΣ ΥΨΗΛΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ
ΑΠΟΔΟΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΓΛΙΚΗ ΜΑΝΟΣ ΝΟΜΙΚΟΣ
ΑΠΟΔΟΣΗ ΛΑΤΙΝΙΚΩΝ ΧΩΡΙΩΝ ΗΡΩ ΤΖΙΟΒΑΡΑ-ΖΑΡΑΓΚΑ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΑΦΕΤΖΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου