Η ύδραυλις (ή ύδραυλος), το λεγόμενο όργανο του νερού, εφευρέθη και κατασκευάστηκε από τον μηχανικό Κτησίβιο τον Αλεξανδρέα, στην Αλεξάνδρεια τον 3ο αιώνα π.Χ. Διασόζωνται σχετικά με το όργανο, περιγραφές του Ήρωνα του Αλεξανδρέως και του Βιτρούβιου. Μετά τους Έλληνες, η πρωτοπόρα αυτή ακουστική και τεχνολογική κατασκευή, ταξίδεψε στον χρόνο, φτάνοντας μέχρι τους Ρωμαίους και έπειτα τους Βυζαντινούς. Τον 7ο και 8ο αιώνα η ύδραυλις ονομάστηκε πλέον Όργανο και άκμαζε στο Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Αξιομνημόνευτο είναι το περιστατικό της αποστολής ενός εκκλησιαστικού οργάνου ως δώρο το 757 μ.Χ. από το βυζαντινό αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Κοπρώνυμο στον αυτοκράτορα των Φράγκων Πιπίνο τον Βραχύ, πατέρα του Καρλομάγνου. Λίγο αργότερα, το 812 μ.Χ., οι βυζαντινοί χάρισαν και ένα δεύτερο στον ίδιο τον Καρλομάγνο. Τον 10ο αιώνα κατασκευάστηκε με έξοδα της εκκλησίας το αγγλικό εκκλησιαστικό όργανο του Γουίντσεστερ, με ασυνήθιστο μέγεθος και με 26 φυσερά που απαιτούσαν 70 άτομα[3], διαθέτοντας επίσης 40 νότες, με 10 αυλούς για κάθε νότα. Εξέλιξη του οργάνου αυτού είναι το σύγχρονο Εκκλησιαστικό όργανο.Η Ύδραυλις του Δίου χρονολογείτε στον 1ο αιώνα π.Χ και είναι το παλαιότερο μουσικό όργανο του τύπου αυτού από το οποίο προήλθε το εκκλησιαστικό όργανο της Δύσης . Αυτό το όργανο παίζεται με δυο άτομα . Ο ένας πατά τα πλήκτρα ενώ ο άλλος πιέζει τον αέρα με το νερό. Υπάρχουν 24 αυλοί και 24 πλήκτρα σε αυτό το όργανο. Ως μουσικό όργανο η ύδραυλις παρήγαγε σύμφωνα με τον Αθήναιο ήχο ηδύ και τερπό. Η θέση της ήταν τόσο σε ιδιωτικούς, όσο και σε δημόσιους χώρους. Το προνόμιο όμως της παραγωγής δυνατού ήχου, έπαιξε ρόλο στην καθιέρωσή του ως οργάνου των αμφιθεάτρων και του ιπποδρόμου. Στα Βυζαντινά χρόνια αναβαθμίστηκε σε σύμβολο του αυτοκρατορικού μεγαλείου. Ύδραυλις, Αρχαιοελληνικό Πνευστό ¨Οργανο, το Μουσικό όργανο του Δία

Η ύδραυλις (ή ύδραυλος), το λεγόμενο όργανο του νερού, εφευρέθη και κατασκευάστηκε από τον μηχανικό Κτησίβιο τον Αλεξανδρέα, στην Αλεξάνδρεια τον 3ο αιώνα π.Χ.
Διασόζωνται σχετικά με το όργανο, περιγραφές του Ήρωνα του Αλεξανδρέως και του Βιτρούβιου.

Μετά τους Έλληνες, η πρωτοπόρα αυτή ακουστική και τεχνολογική κατασκευή, ταξίδεψε στον χρόνο,  φτάνοντας μέχρι τους Ρωμαίους και έπειτα τους Βυζαντινούς.
Τον 7ο και 8ο αιώνα η ύδραυλις ονομάστηκε πλέον Όργανο και άκμαζε στο Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Αξιομνημόνευτο είναι το περιστατικό της αποστολής ενός εκκλησιαστικού οργάνου ως δώρο το 757 μ.Χ. από το βυζαντινό αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Κοπρώνυμο στον αυτοκράτορα των Φράγκων Πιπίνο τον Βραχύ, πατέρα του Καρλομάγνου. Λίγο αργότερα, το 812 μ.Χ., οι βυζαντινοί χάρισαν και ένα δεύτερο στον ίδιο τον Καρλομάγνο.

Τον 10ο αιώνα κατασκευάστηκε με έξοδα της εκκλησίας το αγγλικό εκκλησιαστικό όργανο του Γουίντσεστερ, με ασυνήθιστο μέγεθος και με 26 φυσερά που απαιτούσαν 70 άτομα[3], διαθέτοντας επίσης 40 νότες, με 10 αυλούς για κάθε νότα.   Εξέλιξη του οργάνου αυτού είναι το σύγχρονο Εκκλησιαστικό όργανο.

Η Ύδραυλις του Δίου χρονολογείτε στον 1^ο αιώνα π.Χ  και είναι το παλαιότερο μουσικό όργανο του τύπου αυτού από το οποίο προήλθε το εκκλησιαστικό όργανο της Δύσης .             Αυτό το όργανο παίζεται με δυο άτομα . Ο ένας πατά τα πλήκτρα ενώ ο άλλος πιέζει τον αέρα με το νερό. Υπάρχουν 24 αυλοί και 24 πλήκτρα σε αυτό το όργανο.                                   
Ως μουσικό όργανο η ύδραυλις παρήγαγε σύμφωνα με τον Αθήναιο ήχο ηδύ και τερπό. Η θέση της ήταν τόσο σε ιδιωτικούς, όσο και σε δημόσιους χώρους. Το προνόμιο όμως της παραγωγής δυνατού ήχου, έπαιξε ρόλο στην καθιέρωσή του ως οργάνου των αμφιθεάτρων και του ιπποδρόμου. Στα Βυζαντινά χρόνια αναβαθμίστηκε σε σύμβολο του αυτοκρατορικού μεγαλείου.