ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΟΡΙΑΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ Αναμφιβόλως η κατάσταση την οποία διανύουμε είναι οριακή και καθίσταται με γοργότατους ρυθμούς “οριακότερη”. Τι σηματοδοτεί όμως το εν λόγω όριο, από που αγόμεθα και πού πρόκειται να μεταβούμε; Το οριακόν της καταστάσεως είναι πολλαχόθεν διαπιστωμένο. Είναι επόμενο κατά συνέπεια να επιχειρηθούν από πλείστους όσους ερμηνείες, από αρκετούς δε προς την κατεύθυνση της εκπονήσεως προτάσεων για το ξεπέρασμα του αδιεξόδου. Μεγάλο τμήμα της κοινωνίας θα συνθηκολογήσει νοητικά μπροστά στο προδιαγραφόμενο αδιέξοδο και θα υποκύψει στην μοιρολατρία σαν να πρόκειται για τέλος εποχής. Μιας εποχής, την οποία δεν μπήκε στον κόπο να ερμηνεύσει και πολύ λιγότερο δεν μπήκε σε διακινδύνευση να να αλλάξει, στην βάση της προσωπικής ανάληψης ευθύνης. Στις πλείστες όσες των περιπτώσεων, η πορεία ήταν συνοδοιπορία με το κοπάδι. Οι στοχεύσεις, είτε αυτές αφορούσαν την συντήρηση, είτε την αλλαγή, είτε την δήθεν ανατροπή δεδομένων, δεν είχαν ποτέ προσωπικό χαρακτήρα, αλλά στάθηκαν μονίμως ταμπουρωμένες πίσω από την ψυχολογία της γκρούπας. Οχυρωμένοι πίσω από στερεότυπα ψευδεπίγραφων συλλογικοτήτων, όπου τα κουμάντα και τις ευθύνες επωμίζονταν κάποια αρχηγικά επιτελεία, με αιχμή αλλοτρίωσης ένα φρούδο και δοτό ηγέτη. Την αναζήτηση αντικατέστησαν οι έτοιμες “ιδεολογίες”, την δημιουργική σκέψη το αναμάσημα “θέσεων”, τις οποίες επεξεργάσθησαν υποτιθέμενες αυθεντίες, την προσωπική ανάληψη ευθύνης βάσει ιδίων εκτιμήσεων και ερεύνης η νοητική επίκυψη έμπροσθεν της γραμμής. “Εγώ υποστηρίζω τον Α, που είναι μάγκας, εσύ υποστηρίζεις τον Β, ο τάδε τον δείνα”, το φαινόμενο που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε μονολεκτικά “οπαδισμό”. Και όποτε ακολουθούσαμε τον “εαυτό” μας, αυτό γινόταν στην βάση του πλήρους ατομισμού και της ακοινώνητης αδιαφορίας. “Εγώ να περνάω καλά και η φαμελιά μου και όσο αφορά τα υπόλοιπα ουδείς μπορεί να τα αλλάξει”. Στην ουσία ο ιντιβιντουαλισμός μας μπορούσε να ξεκινάει και να τελειώνει μπροστά από την μύτη μας. Η προτροπή του Φρειδερίκου Νίτσε “Γίνε ο εαυτός σου”, ουδέποτε πέρασε από το μυαλό μας. “Αφού είμαι ο εαυτός μου, γιατί να γίνω κάτι άλλο”; Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μας η πιθανότητα να έχουμε αλλοτριωθεί. “Πως είναι δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο, από την στιγμή που διαθέτουμε κρίση. Κι αν δεν εμπιστευθούμε την κρίση μας θα τρελαθούμε”. Εθισμένοι να αυτοπροσδιοριζόμαστε αρνητικά, δηλαδή απορρίπτοντας το άλλο, το οποίο ήταν “κακό” – ή ορθότερα “το κακό” – είτε αυτό ήταν ο καπιταλισμός, είτε η αριστερά, είτε το Πασόκ, είτε η δεξιά, είτε η ακροδεξιά, είτε οι μπαχαλάκηδες, είτε η φτώχεια, είτε η έλλειψη αναγνώρισης, είτε η “νέα τάξη”, είτε οι “συνωμοσιολόγοι”, είτε οι χριστιανοί, είτε οι δωδεκαθεϊστές, είτε οι άθεοι, είτε οι “υπερπατριώτες”, είτε οι “ευρωλιγούρηδες”, είτε ο “νεοφιλελευθερισμός”, είτε ο “σοσιαλισμός”, υποκύψαμε πλήρως στα ψυχολογικά σύνδρομα, τα οποία διέπουν το στίγμα της εκάστοτε ομαδοποίησής μας. Και όταν κτυπάμε και αποκαλύπτουμε το “κακό”, εκτονωνόμαστε. “Διότι αυτό είναι η πρέπουσα συμπεριφορά. Κτυπώντας το κακό αναδεικνύουμε το καλό και απολαμβάνουμε την ικανοποίηση της περιφρουρήσεως της αληθείας, της ορθής γραμμής, των αρχών(!) μας”. Στην ουσία σύνολη η κοινωνία προσομοιάζει με κοπάδια ελεφάντων διαφορετικού χρώματος. Όλα τα μέλη ενός κοπαδιού ακολουθούν έχοντας προσδέσει την προβοσκίδα τους στην ουρά του προηγούμενου. Τα κοπάδια φωνασκούν αμοιβαίως εξαπολύοντας καταγγελίες το ένα σε βάρος του άλλου. Όλως παραδόξως όμως, αυτά ακολουθούν παράλληλες πορείες, οι οποίες καταλήγουν όλες στον ίδιο γκρεμό. Οι ελέφαντες κατά την διάρκεια της “ενδόξου” πορείας ουρούν, αποπατούν και εκσπερματώνουν, με στόχο την εκτόνωση. Όποιος θεωρεί, ότι οι ελέφαντες αυτού του είδους είναι φυτοφάγοι, σφάλει. Οι ελέφαντες θρέφονται με τους πιο αδύναμους ελέφαντες. Και όλοι οι ελέφαντες συμφωνούν στις πλέον σημαντικές διαπιστώσεις: Το ανώτερο είδος που εποίησε η φύση είναι ο ελέφας. Και το ανώτερο είδος ελεφάντων είναι οι ελέφαντες αυτής της χώρας. Το μόνο ζήτημα επί του οποίου διαφωνούν οι ελέφαντες, αφορά την αξιολόγηση των διαφορετικών ομάδων ελεφάντων. Διότι κάθε ομάδα θεωρεί τον εαυτό της ως την άριστη και τις υπόλοιπες φαύλες. Η ελεφαντίαση ως σύνδρομο διακατέχει σε υπέρτατο βαθμό τους “ηγέτες” των κοπαδιών. Σε κάποιους υπερχειλίζει την ιδιοσυγκρασία τους, μετατρέποντάς τους και εξωτερικά σε υβρίδια μεταξύ ανθρώπου και ελέφαντα. Όταν ανοίγουν το στόμα τους εξέρχονται οχετοί ρυπαρού λίπους. Κάποιοι όμως των ηγετών, προσπαθούν απεγνωσμένα να καλύψουν την καλπάζουσα ελεφαντίαση, προσποιούμενοι τους “ευαίσθητους”. Η ασφυκτιούσα όμως εσωτερική παχυδερμία τους τούς καθιστά αποκρουστικούς. Το ομολογημένο και απροκάλυπτο παχύδερμο μπορεί να βρει την φυσική του θέση τόσο στην ζούγκλα, όσο και στο τσίρκο. Ο ελέφας – αντιλόπη όμως συνιστά τερατογένεση και εστία κοινωνικού υβριδισμού. - Εάν νομίζουμε, ότι οι ομάδες καρβουνιάρηδων από το Μενίδι, που ξεκίνησαν για τον λιθοβολισμό του Δικαιόπολη, φθάνοντας στο χείλος του γκρεμού, θα ανακαλύψουν αυτομάτως την λύση των αδιεξόδων, τα οποία ΕΠΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΤΩΝ επισυσσωρεύθηκαν, ματαιοπονούμε οικτρά. – Εάν εκτιμούμε, ότι το όριο στο οποίο έχουμε φθάσει, συνεπάγεται τέλος και αδιέξοδο για τοΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ σύστημα (και όχι για την πρόσοψη από το μαγαζί, που αυτό έστησε) πλανόμεθα οικτρά. – ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΤΙ ΣΤΗΝ ΤΡΕΧΟΥΣΑ ΦΑΣΗ, ΕΧΟΝΤΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΕΙ ΤΗΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΪΑ ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ. – Και εάν πιστεύουμε, ότι την δυνατή και ρεαλιστική διέξοδο θα την δώσουν κάποιοι από τους διάφορους ελέφαντες, επειδή διαθέτουν την ευστροφία να φορούν ωραίο φουρό, μάλλον “πάμε για βρούβες”. Έχω γράψει και στο παρελθόν, ότι Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΣ ΒΑΔΙΖΕΙ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ, ΑΓΝΟΩΝΤΑΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΥΠΟΘΑΛΠΤΟΥΝ, ΕΧΟΝΤΑΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΕΙ ΤΗΝ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ. Η ανθρωπότης αγνοεί το σύστημα και τον ενδημούντα μηχανισμό, ο οποίος το αναπαράγει. Αγνοεί τις αιτιάσεις, τις δομές, τις στοχεύσεις της βάναυσης ΑΝΩΘΕΝ ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗΣ ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕΩΣ ΤΗΣ. Οι επίδοξοι “διαφωτιστές” της ματαιοπονούν, στο βαθμό που δεν θέτουν ως στόχο να ΝΑ ΔΙΑΡΡΑΓΕΙ ΤΟ ΜΑΤΡΙΞ, ΗΤΟΙ ΝΑ ΔΟΘΟΥΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΙΚΑ ΑΥΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ, έστω κι αν εμφορούνται από τις πλέον έντιμες, ανιδιοτελείς και φιλότιμες προθέσεις. – Είτε ως γυρολόγοι πωλήσεως βιβλίων από τηλεοπτικά κανάλια, που περιέχουν τερατολογίες και το λουρί της μάνας. – Είτε ως πολιτικοί-κομματάρχες, οι οποίοι προτείνουν “αναδιαπραγματεύσεις” και βαζελίνες, ώστε να πονέσει δήθεν λιγότερο ο επιθανάτιος απαγχονισμός της κοινωνίας (ως ο Αντώνμης Σαμαράς). – Είτε ως διαφωτιστές οικονομολόγοι, οι οποίοι θέτουν το κέντρο του προβλήματος στην οικονομία, και σε τελευταία ανάλυση στην λογιστική της οικονομικής υποδούλωσης, μεταφέροντας παρωχημένα μοντέλα δήθεν κοινωνικής ανατροπής από το μοιραίο παρελθόν (ως ο Δημήτρης Καζάκης). – Είτε παραφιλολογούντες περί “αμέσου δημοκρατίας” και διαφόρων άλλων υποτιθέμενων πολιτειακών μοντέλων, χωρίς να είναι σε θέση να κάνουν κριτική στον ουσιαστικό πυρήνα της εξουσίας, περιοριζόμενοι στην συμπτωματολογία (διάφορα ιστολόγια, “κάτω πλατεία”). – Είτε ως κριτικοί αναλυτές, ακόμη κι αν αυτοί είναι ιδιαίτερα ικανοί στην διεξαγωγή κριτικής, στο ποσοστό όμως που αυτή η κριτική περιορίζεται σε επί μέρους εκφάνσεις ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ. Αποτέλεσμα είναι αυτοί να αδυνατούν να διαμορφώσουν οργανωτικές προτάσεις για την ανάπτυξη δραστηριοτήτων με στόχο την δημιουργία ρεαλιστικής προοπτικής (ΕΑΜ Β – Υδροχόος). – Είτε ως κριτικοί αναλυτές των γεωπολιτικών δεδομένων, έστω κι αν η κριτική την οποία εξασκούν είναι ιδιαίτερα επιτυχής και ορθή, στο ποσοστό που αυτή ΔΕΝ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ (ΟΕΑ – Ελλην vs Χάος). – Είτε ως ικανότατοι διανοητές, οι οποίοι όμως περιορίζονται στην επιφάνεια των πραγμάτων, προσκολλημένοι σε δόγματα (Χρήστος Γιανναράς). – Είτε ως φιλότιμοι, παραδοσιακοί αγωνιστές των παραδοσιακών χώρων (Άρδην, Ρεσάλτο). Με εξαίρεση όλα τα κόμματα, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ και για τα οποία αποτελεί αυταπάτη και ματαιοπονία να αναμένει κάποιος κάτι θετικό από αυτά, καθώς και τους σαλτιμπάνγκους της εμπορευματοποιημένης “διαφώτισης”, οι υπόλοιποι, οι οποίοι αναφέρθησαν, έχουν αναμφιβόλως προσφέρει και εξακολουθούν να προσφέρουν με φιλότιμο και ανιδιοτελή τρόπο στον ένα ή άλλο βαθμό στο ζητούμενο της κοινωνικής χειραφετήσεως. Δεν αποσκοπώ να αμφισβητήσω την προσφορά τους και αισθάνομαι και προσωπικά ευγνώμων έναντι όλων αυτών. Αναμφίβολα η δράση τους περιέχει σημαντικά θετικά στοιχεία, ΟΜΩΣ ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΕΠΑΡΚΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΘΕΙ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΣΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ, διότι δεν φωτίζει το ζητούμενο του αντιπάλου. ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΣΥΝΙΣΤΑ ΤΗΝ ΜΕΓΙΣΤΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΝ ΤΕΛΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ. Οι διαπιστώσεις, οι οποίες προηγούνται, είναι αναμφιβόλως ιδιαίτερα σκληρές απέναντι σε πρόσωπα και πράγματα. Αποτελούν καταγραφή δεδομένων συμφώνως προς την κριτική ικανότητα – ή ανικανότητα – του γράφοντος και δεν αποτολμούν να προσδιορίσουν τον μελλοντικό ρόλο κανενός, ειδικά προσώπων και πρωτοβουλιών, τα οποία έχουν ήδη σημαντική προσφορά. Ειδικά η προσφορά αποτελεί το καλύτερο προηγούμενο στην πορεία της ιδιοδυναμικής της εξέλιξης ενός εκάστου, ώστε αυτός να μετουσιωθεί ανταποκρινόμενος στις ουσιαστικές προκλήσεις. Ζούμε σε μια πλουτώνια εποχή. Μια εποχή η οποία θα θραύσει όλες τις δομές σε όλα τα επίπεδα. Βρισκόμαστε προ της προκλήσεως, ή να μετουσιωθούμε, ή να πάψουμε να υπάρχουμε. Η μετουσίωση όμως σημαίνει ΘΑΝΑΤΟ του παλαιού, ώστε ΝΑ ΑΝΑΔΕΙΧΘΕΙ ΤΟ ΝΕΟ. Αυτό σημαίνει μια υπέρμετρη αυστηρότητα με τον εαυτό μας, διότι ουδείς μπορεί εύκολα να αποχωριστεί τμήματα του εαυτού του, καταστάσεις και δεδομένα με τα οποία θεωρεί ότι είναι συνδεδεμένος αναπόσπαστα. Η ώρα της επιγνώσεως θα επέλθει συντόμως, είτε το επιθυμούμε, είτε όχι. Αυτό θα γίνει είτε δια της άνωθεν επιβολής, η οποία θα κομματιάσει όλες τις αυταπάτες μας, αφήνοντας πίσωθε ερείπια, είτε αυτοβούλως, με στόχο τον αποκαθαρισμό του πεδίου, ώστε να μπορέσουμε να οικοδομήσουμε το νέο. Ζούμε σε μια καλύβα, την οποία σύντομα θα γκρεμίσει είτε η θύελλα των “πεφωτισμένων”, είτε ο σεισμός του εσωτερικού μας σθένους. Η επιλογή εναπόκειται σε εμάς. Δεν αποσκοπώ να αποκρύψω από τους επισκέπτες και τις επισκέπτριες αυτής της σελίδας, αρκετούς φίλους και αρκετές φίλες μου, ότι αποσκοπώ στην συνέχεια να επιχειρήσω να αμφισβητήσω και να ανατρέψω πρόσωπα και πράγματα, τα οποία θεωρούνται κατά κανόνα όχι μόνο αυτονόητα, αλλά “ιερά και όσια”. Η διαδικασία της σύγκρουσης με το Μάτριξ διαρκεί στην περίπτωσή μου περισσότερες δεκαετίες και πολύ συχνά υπήρξε τραυματική. Όχι κυρίως ένεκα κυρώσεων, τις οποίες μπορεί να υπέστην, κυρώσεις τις οποίες υφίστανται εξ άλλου πλείστοι όσοι άλλοι άνθρωποι. Αλλά ένεκα της άχρηστης κρούστας, η οποία έπεφτε από επάνω μου, κρούστα την οποία δεν ήθελα να αποχωριστώ. Δεν είναι η κρούστα αυτή που μας κάνει ευαίσθητους. Βλέποντας όμως ένα – ένα αυτά τα κομμάτια να φεύγουν, φοβόμαστε, ότι στο τέλος θα μείνουμε στο μηδέν. Απέχω αρκετά από αυτό και δεν διαθέτω την εμπειρία του, ώστε να μπορώ να αναφερθώ σε αυτήν. Όμως συν τω χρόνω έχω λιγοστέψει αρκετά. Και είμαι αποφασισμένος να προχωρήσω. Παλιά ήμουν “κάποιος”. Τώρα διαπιστώνω είμαι σχεδόν τίποτε. Δεν με ενδιαφέρει όμως αυτό. Το μόνο που αποσκοπώ είναι να λειτουργήσω. Όχι ως φορέας κάποιου προορισμού, ή ως διεκπεραιωτής κάποιου έργου. Ποθώ μόνο το απλό και το αυτονόητο, όπως το αντιλαμβάνομαι, το οποίο μπορεί να αγγίζει το τίποτε. Σε αυτό όμως μάλλον θα επιμείνω, έστω κι αν αυτό χαρακτηριστεί βίτσιο. Πιστεύω, ότι οι αναφορές μου στην συνέχεια δεν αποτελούν μόνο νοητικές επεξεργασίες και σχήματα. Προσπάθησα να εργαστώ ταυτοχρόνως με τον εγκέφαλο και τους πόρους, αισθανόμενος ότι το Μάτριξ έχει καταγραφεί σε κάθε μόριό μου. Επιμένω στην ρωγμή. Δεν ψάχνω την ρωγμή. Θέλω να είμαι η ρωγμή. Θέλω όλη η ύπαρξη να είναι η ρωγμή. Διότι στην απάτη αυτό που πραγματικά υπάρχει είναι μόνο η ρωγμή. 3. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΡΙΟ ΟΠΟΥ ΘΑ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΙ ΚΑΙ Η ΡΩΓΜΗ Η διαπίστωση του Μάτριξ είναι παλιά. Όσο κι αν αυτό ήταν καλυμμένο πίσω από τα αυτονόητα, κάποιοι το κατήγγειλαν από πολύ παλαιά. Στην ουσία αγνοούμε την ιστορία μας. Οι εντυπώσεις μας σχετικά με το παρελθόν προέρχονται κυρίως από την εκπαίδευση και στην συνέχεια από κάποια ιστοριογραφία, η οποία έχει καθιερωθεί. Ελάχιστα συμβάλουν σε αυτές κάποια ιστορικά μελετήματα. Στην ουσία πρόκειται ΓΙΑ ΕΤΟΙΜΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΕΝΤΥΠΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ. Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα έχει ξεκάθαρα κρατική στόχευση, δηλαδή την παρασκευή υπηκόων. Στόχος του η πλήρης διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας, χωρίς αυτό να συνεπάγεται, ότι ο κάθε εκπαιδευτικός υπάλληλος επωμίζεται σώνει και καλά τον στόχο του ιδεολογικού χαφιεδισμού. Η κατάσταση καλουπώνεται με τέτοιο τρόπο, ούτως ώστε αυτή από ένα σημείο και πέρα να λειτουργεί αυτομάτως. Το κύριο όπλο του συστήματος είναι η καθιέρωση ενδημούντων μηχανισμών, οι οποίοι το αναπαράγουν έσωθεν, χωρίς άνωθεν παρέμβαση. Το φαινόμενο έχει χαρακτηρισθεί από τον Kant ως “Immanenz”. Ο όρος αυτός προέρχεται από το in, που σημαίνει μέσα – εντός και manus, που σημαίνει χέρι. Η εξωτερική παρέμβαση διαρκεί μέχρι να συγκροτηθεί ο λεγόμενος “κοινωνικός μύθος”, το σύστημα της κοινώς αποδεκτής ως αυτονόητης απάτης. Στην συνέχεια “έχει μπει το νερό στο αυλάκι”. Η διαπίστωση του Siegmund Freud, όσο αφορά την υπεροχή της βρεφικής, νηπιακής και παιδικής ηλικίας στην διαμόρφωση των ψυχικών δομών και νοοτροπιών, αποτελεί νομίζω ένα κατανοητότατο κοινό τόπο και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη τεκμηρίωση. Πρωταρχικό ρόλο παίζει προς αυτήν την κατεύθυνση η οικογένεια. Το τρόπο με τον οποίον αξιοποιεί αυτό το δεδομένο το σύστημα, θα προσεγγίσω στο επόμενο κεφάλαιο, όταν γίνει αναφορά στην οργανωτική δομή των “πεφωτισμένων” (illuminati). Κατ’ ουσίαν, η κοινή γνώμη αγνοεί στην συντριπτική πλειοψηφία τον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας αυτής της οργανώσεως, παρ’ όλο ότι αυτά τα στοιχεία είναι πλέον καθ’ όλα προσβάσιμα στην δημοσιότητα. ΕΑΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΔΟΜΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙΑΣ αυτής της οργάνωσης, μετά μπορούμε βάσει αυτών να την παρακολουθήσουμε και από ιστορικής σκοπιάς. ΔΙΟΤΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΗ του “Τάγματος των Πεφωτισμένων της Βαυαρίας”, η οποία ιδρύθηκε στα μέσα του 18ου αιώνος και τα όσα γράφουν σχετικά με την προέλευση των “πεφωτισμένων” από το τάγμα του Αδάμ Βάισχάουπτ τα διάφορα εγχειρίδια “συνωμοσιολογίας” είναι τελείως ανακριβή και λανθασμένα. Η αποκοπή ενός λαού από την γνώση της ιστορίας του συνεπάγεται την πνευματική του υποδούλωση. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να εξουθενωθεί η γνώση της ιστορίας ενός λαού (Σκοπίμως δεν χρησιμοποιώ τον όρο “έθνος”, πριν προβώ σε συγκεκριμένη ΙΣΤΟΡΙΚΗαντιδιαστολή των Ελλήνων από τους ελληνοφώνους). Δυο βασικοί τρόποι είναι ναεκμηδενιστεί, ή να εξιδανικευτεί αυτή η ιστορία. Και οι δυο αυτοί τρόποι στρεβλώνουν βάναυσα την ιστορική πραγματικότητα, καθιερώνοντας στερεότυπα, τα οποία την εγκλωβίζουν μέσα σε ιδεολογικά σύνδρομα. Τόσο το σύμπλεγμα ανωτερότητος, όσο και το σύμπλεγμα κατωτερότητος αποτελούν αρρωστημένες καταστάσεις, οι οποίες απομακρύνουν την συνείδηση από την ρεαλιστική πρόσληψη της πραγματικότητος. Εννοείται ότι στην περίπτωση της στρέβλωσης της ιστορικής συνειδήσεως των Ελλήνων η εξιδανίκευση αποτελεί τον πλέον κατάλληλο τρόπο. Αυτό δεν σημαίνει, ότι ο Ελληνικός Πολιτισμός και το Ελληνικό Πνεύμα δεν μεγαλούργησαν πράγματι. Όμως η κατ’ αποκοπή αναφορά σε “ένδοξους προγόνους”, χωρίς συγκεκριμένες αναφορές, το μόνο που επιτυγχάνει είναι να συσκοτίζει. Διότι δεν είναι δυνατόν την καταδίκη του Σωκράτους σε θάνατο από την Αθηναϊκή Δημοκρατία και μάλιστα από δικαστικό σώμα αποτελούμενο από εκατοντάδες κληρωτούς δικαστές, τους εμφύλιους σπαραγμούς των πόλεων μεταξύ “ολιγαρχικών” και “δημοκρατικών”, τον αλληλοσπαραγμό της Ελλάδος με τον Πελοποννησιακό πόλεμο, ο οποίος κατέστρεψε τα πάντα και έγινε αφορμή μεγάλης παρακμής, να τα χειριζόμαστε στα γρήγορα με διαπιστώσεις του τύπου “Η διχόνοια αποτελεί την μεγάλη αδυναμία της φυλής”. Πριν εξετάσουμε ποιος, με ποιον και για ποιο λόγο συγκρούστηκε. Και τα περί “ηγεμονικών τάσεων τόσο της Αθήνας, όσο και της Σπάρτης”, οι οποίες οδήγησαν στον εμφύλιο σπαραγμό, αποτελούν παραμύθια της Χαλιμάς. Διότι είτε έχουμε με ένα πολιτισμένο χώρο να κάνουμε, είτε έχουμε να κάνουμε με στυγνές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, όπως οι σύγχρονοι βρικόλακες του ΝΑΤΟ. Ούτε και τις ανθρωποθυσίες στην κλασσική Αθήνα δικαιούμαστε να περάσουμε στο ντούκου, για να μην αναφερθώ ακόμη σε ανθρωποθυσίες αλλού, πράγμα που θα κάνω λεπτομερώς στην συνέχεια. Ή ήτανε κοκόρια οι “ένδοξοι” προγονοί μας και αλληλοσφαζόντουσαν για χαβαλέ, οπότε μόνο “ένδοξοι” δεν μπορεί να ήσαν, είτε υπήρχαν σοβαρότατες αιτίες για τις συγκρούσεις, οι οποίες συνέβησαν, άρα δεν μπορεί να ήσαν όλοι “ένδοξοι”. Κάποιοι μεταξύ αυτών ήταν κόπανοι και αποσκοπούσαν να βιάζουν τους άλλους. Σε αυτά θα αναφερθώ σε προσεχή κεφάλαια. Η αναφορά εδώ γίνεται για να τονιστεί, ότι η μελέτη της ιστορίας ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΞΕΝΟΔΟΥΛΕΙΑΣ, ΟΥΤΕ ΣΤΟΥΣ ΚΟΝΤΥΛΟΦΟΡΟΥΣ “ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΟΥΣ”, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΑΝΑΠΑΡΑΓΟΥΝ ΤΟ ΜΑΤΡΙΞ. Η ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΣΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια, τουλάχιστον όσο αφορά την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, έχουμε μια πολύ σημαντική εκδοτική στροφή. Όμως παρόλο τον εκδοτικό στην κυριολεξία οργασμό, ο οποίος έχει λάβει χώρα, ελάχιστα έχουν μελετηθεί τα αντίστοιχα έργα και ακόμη λιγότερο η μελέτη τους έγινε με κριτικό και ερευνητικό πνεύμα. Και επ ‘ αυτού δεν μπορεί να ευσταθεί καμία δικαιολογία. Έφτασαν τα βιβλία αυτά να πωλούνται ενσωματωμένα μέσα στις ημερήσιες εφημερίδες έναντι ευτελούς αντιτίμου. Θα μπορούσε να αντιτάξει κάποιος το επιχείρημα, ότι για να μπορέσει να βρει κανείς κάποιος άκρη με τις πηγές, υποχρεούται κατ’ αρχήν να προμηθευθεί πληθώρα πολύ ακριβών βιβλίων. Αυτό όμως δεν ισχύει και το ζήτημα εναπόκειται αποκλειστικά στην ετοιμότητά μας να έλθουμε σε επαφή με τις πηγές της ιστορίας μας. Εάν λάβουμε υπ’ όψει την καταδίκη σε θάνατο του Σωκράτους, με βάση την κατηγορία περί”διαφθοράς των νέων” και “εισαγωγής κενών δαιμονίων” αυτή βρωμάει από χιλιόμετρα μακρυά αντεκδίκηση σε βάρους του με πρωτοβουλία των αχθοφόρων του Μάτριξ, για ρωγμές, τις οποίες αυτός επιχείρησε. Τελικά δεν είναι καθόλου εύκολο να κατανοήσουμε τις βασικές διδαχές τους Σωκράτους, εκτός εάν λάβουμε υπ’ όψει μας το Μάτριξ. Αρκετά πράγματα από αυτά που αυτούς διακήρυξε, χωρίς να παύουν να έχουν ισχύ ιδωμένα καθ’ εαυτά, αποκτούν άλλη αξία και νοηματοδότηση μέσα από την προβληματική του Μάτριξ. Εάν διαβάσουμε προσεκτικά την Πλατωνική “Απολογία”, θα δούμε ότι στην ακροαματική διαδικασία έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο η ρήση του Σωκράτους “εν οίδα, ότι ουδέν οίδα”. Τελικά πού ενοχλεί την πόλη και τους πολίτες η διακήρυξη του Σωκράτη ότι είναι βλάκας; Δεν έχει ο καθένας μας το δικαίωμα στην άγνοια, στην βλακεία, στην κουταμάρα; Μήπως όμως με αυτήν την ρήση ο Σωκράτης δεν εννοούσε ότι είναι ο ίδιος βλαξ, αλλά μιλούσε στο όνομα της κοινωνίας; Μήπως εννοούσε ότι το κοινωνικό σύνολο δεν χαμπαρίζει τι παιχνίδια παίζονται πίσω από την πλάτη του; Μήπως εννοούσε το Μάτριξ, περί του οποίου έκανε στην συνέχεια με “σεμνότερο” τρόπο αναφορά μέσω του μύθου περί “σπηλαίου” ο μαθητής του Πλάτων; Στο θέμα της πλήρους Σωκρατικής άγνοιας, γίνεται κατά την ακροαματική διαδικασία συγκεκριμένη αναφορά στο Μαντείο των Δελφών. Η Πυθία ισχυρίζεται ότι “Ο Σωκράτης είναι ο εξυπνότερος όλων των ανθρώπων”. Μια τέτοια διακήρυξη αμφισβητεί και αντιφάσκει κατάφωρα με την διακήρυξη περί πλήρους αγνοίας του Σωκράτη. Ο Σωκράτης με την εμμονή του στην άγνοια περιέρχεται ουσιαστικά στα όρια να προβαίνει σε ύβρη σε βάρος του Μαντείου. Μοιραία γεννάται το ερώτημα σε ποια σχέση βρισκόταν το ιερατείο του ομοφυλόφιλου λυκοθεού Απόλλωνος, ο οποίος έκανε τους εραστές του κομματάκια, με το Μάτριξ; Ένα δεύτερο πολύ σημαντικό στοιχείο της Σωκρατικής διδασκαλίας συνίσταται στο “Ουδείςεκών κακός” και στο “Διδακτέον εστί την αρετήν”. Αυτές οι δυο ρήσεις βρίσκονται σε άμεσο συσχετισμό, διότι αφορούν δυο αντιδιαστελλόμενες έννοιες, την κακία και την αρετή. Και από τις δυο αυτές έννοιες αφαιρείται από τις ρήσεις η ατομική προαίρεση και κατά συνέπεια η ατομική ευθύνη. Από την στιγμή που κανείς δεν είναι εκουσίως κακός, δεν μπορεί να έχει ατομική ευθύνη. Άρα η κακία δεν έχει αφετηρία το άτομο. Από το άτομο απλώς προάγεται ΕΝΩ ΕΜΠΝΕΕΤΑΙ ΕΞΩΘΕΝ. Άρα υφίστανται κοινωνικοί μηχανισμοί και δομές, οι οποίοι αναπαράγουν και προωθούν την κακία. Αυτό όμως τότε μπορεί να συμβαίνει μόνο εκ συστήματος. Σε τι όμως συνίστανται αυτοί οι μηχανισμοί; Πού είναι αυτοί, που βρίσκονται, που εδράζονται; Είναι προφανές ότι ουδείς μπορεί να αποκριθεί το δίχως άλλο σε αυτά τα ερωτήματα. Άρα αυτοί οι μηχανισμοί είναι κεκαλυμμένοι. Τι υπάρχει όμως χωρίς να φαίνεται; Εκεί όμως όπου η διδασκαλία του Σωκράτη αποτελεί καρφί εναντίον του πυρήνα του Μάτριξ, είναι η διδασκαλία του περί έρωτος. Διότι ακριβώς ΤΟ ΜΑΤΡΙΞ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΕΙ ΠΛΗΡΗ ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ, ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΩΣΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΟΣ. Διότι ο Έρως είναι η βασικότερη τριαδική ροπή, η οποία οδηγεί τους ανθρώπους στην υπέρβαση της δυαρχίας, του εγωισμού και στην απόρριψη του ατομικού περιβλήματος, στην κατεύθυνση της ταύτισης και κοινωνίας με τον συνάνθρωπο. Όταν αποχώρησε ο μεγάλος διδάσκαλος Τζατζόπουλος από την ηγεσία της τεκτονικής στοάς (ιδέ και λαγούμι) το “ίδρυμα” τού δώρησε ένα ειδωλίδιο ερμαφρόδυτου; Τι συμβολίζει ο ερμαφρόδυτος; Έχω τονίσει επανειλημμένα, ότι δεν αντίκειμαι στην ομοφυλοφιλία, στο βαθμό που αυτή προέρχεται από την φυσική συγκρότηση των ορμονών του ατόμου. Σε τέτοιες περιπτώσεις το φαινόμενο είναι φυσιολογικότατο, πλήρως αποδεκτό, εμπίπτει στην σφαίρα των προσωπικών επιλογών και δεν αρμόζει να αφορά τρίτους. Η ομοφυλοφιλία μπορεί να προέρχεται επίσης από ψυχολογικά αίτια, ή αίτια στερήσεως, οπότε πάλι σε αυτές τις περιπτώσεις παρεμβαίνει το πεπρωμένο, άρα δεν μου πέφτει λόγος. Φρονώ όμως, ότι η αναγωγή της ομοφυλοφιλίας σε επικρατούν ευρέως διαδομένο κοινωνικό σπορ, έχει τελετουργική αφετηρία. Και επί του προκειμένου έγκειται ένα τεράστιας σημασίας θρησκειολογικού χαρακτήρος ζήτημα. Οι δε θρησκειολογικές συνιστώσες αυτού του ζητήματος είναι δυο: – Αφ’ ενός μεν η παραγωγή διμεθύλτριπταμίνης (η οποία είναι και το ισχυρότερο ναρκωτικό, πέρα της παραισθησιογόνου επενέργειάς της) ώστε να ανοίξουν “πύλες πρόσληψης”. – Από την ομοφυλοφιλία δεν μπορεί να δημιουργηθεί ζωή. Τουτέστιν όταν παράγεται ζωή αποκλειστικά για τελετουργική χρήση. Και δεν θα μπορέσω να αποφύγω να ξεφορτωθώ εδώ και τον νταλκά, ότι σε αρκετές θρησκειολογικές περιπτώσεις η ομοφυλοφιλία πλασάρεται ως “παρθενία”, ως στην περίπτωση της “θεάς” Αρτέμιδος, με την οποία θα ασχοληθώ σε προσεχές κεφάλαιο, διότι έπεφτε και μαστίγωμα μέχρι θανάτου – Άρτεμις Ορθία – (καθότι πυρήνας του Μάτριξ είναι η σούπερ ανωμαλία, ως θανάτωσις του Έρωτος). Ένα ιστορικό ερώτημα, το οποίο περνάει “στο ντούκου” (όπως στο χαρτοπαίγνιο της πόκας, όταν δεν υπάρχει κάτι να ειπωθεί) στην Ελλάδα των δεκάδων χιλιάδων φιλολόγων, ιστορικών, αρχαιολόγων και αρχαιολατρών : Ποιοι ήταν αυτοί που ξέσκισαν τα ιμάτια τους για να καταδικαστεί ένας πτωχότατος άνθρωπος που δίδασκε την αρετή, επηρεάζοντας εκατοντάδες εκλεγμένους δικαστές, σε θάνατο; Τι ήταν αυτό, το οποίο τους ενόχλησε τόσο βάναυσα σε μια φιλοσοφική διδασκαλία; Όταν οι μαστροποί και οι παραχαράκτες, οι δημαγωγοί και οι λωποδύτες όχι μόνο κυκλοφορούσαν ανεμπόδιστοι, αλλά συχνά έχαιραν κοινωνικής καταξιώσεως και αίγλης, ποιο ήταν το “φοβερό έγκλημα”, το οποίο διέπραξε ένα στην ουσία κακόμοιρο γεροντάκι με τις συζητήσεις του στην αγορά, ένας άνθρωπος, ο οποίος έθετε την σχολαστική τήρηση των νόμων υπεράνω όλων, αυτός που απέρριψε την προσφορά των φίλων του να δραπετεύσει, για να αποφύγει το κώνειο; Ποιοι ήταν αυτοί, τα μπατζάκια των οποίων πήραν στην κυριολεξία φωτιά από τα “εν οίδα ότι ουδέν οίδα”, “ουδείς εκών κακός”, “διδακτέον εστί την αρετήν”, καθώς και με την απόδοση χαρακτηρισμών από τον Σωκράτη στον στον Έρωτα όπως: “σωτήρ άριστος, ξυμπάντων τε θεών και ανθρώπων κόσμος, ηγεμών κάλλιστος και άριστος”, “ως είη Έρως μέγας θεός” (Πλάτωνος “Συμπόσιον”). Τι εννοούσε το τμήμα της κατηγορίας σε βάρος του επί ποινή θανάτου, που ισχυριζόταν ότι, “τά μετέωρα καί τά ὑπό τής γής καί θεούς μή νομίζειν καί τόν ἣττω λόγον κρείττω ποιεῖν”; Ποιες ήταν εκείνες οι “θεότητες”, τις οποίες αμφισβήτησε ο Σωκράτης; Με ποιο τρόπο αυτές ενέχοντο (και εξακολουθούν και σήμερα να ενέχονται) στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι της τότε εποχής; Διατί αυτός κατήγγειλε τους ποιητές, οι οποίοι συγκρούστηκαν μαζί του, ότι “ου σοφία ποιοίεν α ποιοιεν, αλλά φύσι τινί και ενθουσιάζοντες, ώσπερ οι θεομάντεις και οι χρησμωδοί”ισχυριζόμενος ότι ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΤΙ ΛΕΝΕ “ίσασιν ουδέν ων λέγουσι” (Πλάτωνος, “Απολογία Σωκράτους, VII) . Που αποσκοπούσε η έμμεση απαξίωση της χρησμοδοσίας από τον Σωκράτη; thesecretrealtruth.blogspot.com http://1greek.wordpress.com/ ΤΟ ΦΙΔΙ ΣΤΟΝ ΚΟΡΦΟ ΜΑΣ – ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΩΝ

 ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΟΡΙΑΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Αναμφιβόλως η κατάσταση την οποία διανύουμε είναι οριακή και καθίσταται με γοργότατους ρυθμούς “οριακότερη”. Τι σηματοδοτεί όμως το εν λόγω όριο, από που αγόμεθα και πού πρόκειται να μεταβούμε;
Το οριακόν της καταστάσεως είναι πολλαχόθεν διαπιστωμένο. Είναι επόμενο κατά συνέπεια να επιχειρηθούν από πλείστους όσους ερμηνείες, από αρκετούς δε προς την κατεύθυνση της εκπονήσεως προτάσεων για το ξεπέρασμα του αδιεξόδου.

Μεγάλο τμήμα της κοινωνίας θα συνθηκολογήσει νοητικά μπροστά στο προδιαγραφόμενο αδιέξοδο και θα υποκύψει στην μοιρολατρία σαν να πρόκειται για τέλος εποχής. Μιας εποχής, την οποία δεν μπήκε στον κόπο να ερμηνεύσει και πολύ λιγότερο δεν μπήκε σε διακινδύνευση να να αλλάξει, στην βάση της προσωπικής ανάληψης ευθύνης. Στις πλείστες όσες των περιπτώσεων, η πορεία ήταν συνοδοιπορία με το κοπάδι. Οι στοχεύσεις, είτε αυτές αφορούσαν την συντήρηση, είτε την αλλαγή, είτε την δήθεν ανατροπή δεδομένων, δεν είχαν ποτέ προσωπικό χαρακτήρα, αλλά στάθηκαν μονίμως ταμπουρωμένες πίσω από την ψυχολογία της γκρούπας. Οχυρωμένοι πίσω από στερεότυπα ψευδεπίγραφων συλλογικοτήτων, όπου τα κουμάντα και τις ευθύνες επωμίζονταν κάποια αρχηγικά επιτελεία, με αιχμή αλλοτρίωσης ένα φρούδο και δοτό ηγέτη.
Την αναζήτηση αντικατέστησαν οι έτοιμες “ιδεολογίες”, την δημιουργική σκέψη το αναμάσημα “θέσεων”, τις οποίες επεξεργάσθησαν υποτιθέμενες αυθεντίες, την προσωπική ανάληψη ευθύνης βάσει ιδίων εκτιμήσεων και ερεύνης η νοητική επίκυψη έμπροσθεν της γραμμής. “Εγώ υποστηρίζω τον Α, που είναι μάγκας, εσύ υποστηρίζεις τον Β, ο τάδε τον δείνα”, το φαινόμενο που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε μονολεκτικά “οπαδισμό”. Και όποτε ακολουθούσαμε τον “εαυτό” μας, αυτό γινόταν στην βάση του πλήρους ατομισμού και της ακοινώνητης αδιαφορίας. “Εγώ να περνάω καλά και η φαμελιά μου και όσο αφορά τα υπόλοιπα ουδείς μπορεί να τα αλλάξει”. Στην ουσία ο ιντιβιντουαλισμός μας μπορούσε να ξεκινάει και να τελειώνει μπροστά από την μύτη μας.

Η προτροπή του Φρειδερίκου Νίτσε “Γίνε ο εαυτός σου”, ουδέποτε πέρασε από το μυαλό μας. “Αφού είμαι ο εαυτός μου, γιατί να γίνω κάτι άλλο”; Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μας η πιθανότητα να έχουμε αλλοτριωθεί. “Πως είναι δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο, από την στιγμή που διαθέτουμε κρίση. Κι αν δεν εμπιστευθούμε την κρίση μας θα τρελαθούμε”. Εθισμένοι να αυτοπροσδιοριζόμαστε αρνητικά, δηλαδή απορρίπτοντας το άλλο, το οποίο ήταν “κακό” – ή ορθότερα “το κακό” – είτε αυτό ήταν ο καπιταλισμός, είτε η αριστερά, είτε το Πασόκ, είτε η δεξιά, είτε η ακροδεξιά, είτε οι μπαχαλάκηδες, είτε η φτώχεια, είτε η έλλειψη αναγνώρισης, είτε η “νέα τάξη”, είτε οι “συνωμοσιολόγοι”, είτε οι χριστιανοί, είτε οι δωδεκαθεϊστές, είτε οι άθεοι, είτε οι “υπερπατριώτες”, είτε οι “ευρωλιγούρηδες”, είτε ο “νεοφιλελευθερισμός”, είτε ο “σοσιαλισμός”, υποκύψαμε πλήρως στα ψυχολογικά σύνδρομα, τα οποία διέπουν το στίγμα της εκάστοτε ομαδοποίησής μας. Και όταν κτυπάμε και αποκαλύπτουμε το “κακό”, εκτονωνόμαστε. “Διότι αυτό είναι η πρέπουσα συμπεριφορά. Κτυπώντας το κακό αναδεικνύουμε το καλό και απολαμβάνουμε την ικανοποίηση της περιφρουρήσεως της αληθείας, της ορθής γραμμής, των αρχών(!) μας”.
Στην ουσία σύνολη η κοινωνία προσομοιάζει με κοπάδια ελεφάντων διαφορετικού χρώματος. Όλα τα μέλη ενός κοπαδιού ακολουθούν έχοντας προσδέσει την προβοσκίδα τους στην ουρά του προηγούμενου. Τα κοπάδια φωνασκούν αμοιβαίως εξαπολύοντας καταγγελίες το ένα σε βάρος του άλλου. Όλως παραδόξως όμως, αυτά ακολουθούν παράλληλες πορείες, οι οποίες καταλήγουν όλες στον ίδιο γκρεμό.
Οι ελέφαντες κατά την διάρκεια της “ενδόξου” πορείας ουρούν, αποπατούν και εκσπερματώνουν, με στόχο την εκτόνωση. Όποιος θεωρεί, ότι οι ελέφαντες αυτού του είδους είναι φυτοφάγοι, σφάλει. Οι ελέφαντες θρέφονται με τους πιο αδύναμους ελέφαντες. Και όλοι οι ελέφαντες συμφωνούν στις πλέον σημαντικές διαπιστώσεις: Το ανώτερο είδος που εποίησε η φύση είναι ο ελέφας. Και το ανώτερο είδος ελεφάντων είναι οι ελέφαντες αυτής της χώρας.
Το μόνο ζήτημα επί του οποίου διαφωνούν οι ελέφαντες, αφορά την αξιολόγηση των διαφορετικών ομάδων ελεφάντων. Διότι κάθε ομάδα θεωρεί τον εαυτό της ως την άριστη και τις υπόλοιπες φαύλες.

Η ελεφαντίαση ως σύνδρομο διακατέχει σε υπέρτατο βαθμό τους “ηγέτες” των κοπαδιών. Σε κάποιους υπερχειλίζει την ιδιοσυγκρασία τους, μετατρέποντάς τους και εξωτερικά σε υβρίδια μεταξύ ανθρώπου και ελέφαντα. Όταν ανοίγουν το στόμα τους εξέρχονται οχετοί ρυπαρού λίπους. Κάποιοι όμως των ηγετών, προσπαθούν απεγνωσμένα να καλύψουν την καλπάζουσα ελεφαντίαση, προσποιούμενοι τους “ευαίσθητους”. Η ασφυκτιούσα όμως εσωτερική παχυδερμία τους τούς καθιστά αποκρουστικούς. Το ομολογημένο και απροκάλυπτο παχύδερμο μπορεί να βρει την φυσική του θέση τόσο στην ζούγκλα, όσο και στο τσίρκο. Ο ελέφας – αντιλόπη όμως συνιστά τερατογένεση και εστία κοινωνικού υβριδισμού.

- Εάν νομίζουμε, ότι οι ομάδες καρβουνιάρηδων από το Μενίδι, που ξεκίνησαν για τον λιθοβολισμό του Δικαιόπολη, φθάνοντας στο χείλος του γκρεμού, θα ανακαλύψουν αυτομάτως την λύση των αδιεξόδων, τα οποία ΕΠΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΤΩΝ επισυσσωρεύθηκαν, ματαιοπονούμε οικτρά.
– Εάν εκτιμούμε, ότι το όριο στο οποίο έχουμε φθάσει, συνεπάγεται τέλος και αδιέξοδο για τοΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ σύστημα (και όχι για την πρόσοψη από το μαγαζί, που αυτό έστησε) πλανόμεθα οικτρά.
– ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΤΙ ΣΤΗΝ ΤΡΕΧΟΥΣΑ ΦΑΣΗ, ΕΧΟΝΤΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΕΙ ΤΗΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΪΑ ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ.
– Και εάν πιστεύουμε, ότι την δυνατή και ρεαλιστική διέξοδο θα την δώσουν κάποιοι από τους διάφορους ελέφαντες, επειδή διαθέτουν την ευστροφία να φορούν ωραίο φουρό, μάλλον “πάμε για βρούβες”.

Έχω γράψει και στο παρελθόν, ότι Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΣ ΒΑΔΙΖΕΙ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ, ΑΓΝΟΩΝΤΑΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΥΠΟΘΑΛΠΤΟΥΝ, ΕΧΟΝΤΑΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΕΙ ΤΗΝ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ.
Η ανθρωπότης αγνοεί το σύστημα και τον ενδημούντα μηχανισμό, ο οποίος το αναπαράγει. Αγνοεί τις αιτιάσεις, τις δομές, τις στοχεύσεις της βάναυσης ΑΝΩΘΕΝ ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗΣ ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕΩΣ ΤΗΣ.
Οι επίδοξοι “διαφωτιστές” της ματαιοπονούν, στο βαθμό που δεν θέτουν ως στόχο να ΝΑ ΔΙΑΡΡΑΓΕΙ ΤΟ ΜΑΤΡΙΞ, ΗΤΟΙ ΝΑ ΔΟΘΟΥΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΙΚΑ ΑΥΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ, έστω κι αν εμφορούνται από τις πλέον έντιμες, ανιδιοτελείς και φιλότιμες προθέσεις.
– Είτε ως γυρολόγοι πωλήσεως βιβλίων από τηλεοπτικά κανάλια, που περιέχουν τερατολογίες και το λουρί της μάνας.
– Είτε ως πολιτικοί-κομματάρχες, οι οποίοι προτείνουν “αναδιαπραγματεύσεις” και βαζελίνες, ώστε να πονέσει δήθεν λιγότερο ο επιθανάτιος απαγχονισμός της κοινωνίας (ως ο Αντώνμης Σαμαράς).
– Είτε ως διαφωτιστές οικονομολόγοι, οι οποίοι θέτουν το κέντρο του προβλήματος στην οικονομία, και σε τελευταία ανάλυση στην λογιστική της οικονομικής υποδούλωσης, μεταφέροντας παρωχημένα μοντέλα δήθεν κοινωνικής ανατροπής από το μοιραίο παρελθόν (ως ο Δημήτρης Καζάκης).
– Είτε παραφιλολογούντες περί “αμέσου δημοκρατίας” και διαφόρων άλλων υποτιθέμενων πολιτειακών μοντέλων, χωρίς να είναι σε θέση να κάνουν κριτική στον ουσιαστικό πυρήνα της εξουσίας, περιοριζόμενοι στην συμπτωματολογία (διάφορα ιστολόγια, “κάτω πλατεία”).
– Είτε ως κριτικοί αναλυτές, ακόμη κι αν αυτοί είναι ιδιαίτερα ικανοί στην διεξαγωγή κριτικής, στο ποσοστό όμως που αυτή η κριτική περιορίζεται σε επί μέρους εκφάνσεις ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ. Αποτέλεσμα είναι αυτοί να αδυνατούν να διαμορφώσουν οργανωτικές προτάσεις για την ανάπτυξη δραστηριοτήτων με στόχο την δημιουργία ρεαλιστικής προοπτικής (ΕΑΜ Β – Υδροχόος).
– Είτε ως κριτικοί αναλυτές των γεωπολιτικών δεδομένων, έστω κι αν η κριτική την οποία εξασκούν είναι ιδιαίτερα επιτυχής και ορθή, στο ποσοστό που αυτή ΔΕΝ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ (ΟΕΑ – Ελλην vs Χάος).
– Είτε ως ικανότατοι διανοητές, οι οποίοι όμως περιορίζονται στην επιφάνεια των πραγμάτων, προσκολλημένοι σε δόγματα (Χρήστος Γιανναράς).
– Είτε ως φιλότιμοι, παραδοσιακοί αγωνιστές των παραδοσιακών χώρων (Άρδην, Ρεσάλτο).

Με εξαίρεση όλα τα κόμματα, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ και για τα οποία αποτελεί αυταπάτη και ματαιοπονία να αναμένει κάποιος κάτι θετικό από αυτά, καθώς και τους σαλτιμπάνγκους της εμπορευματοποιημένης “διαφώτισης”, οι υπόλοιποι, οι οποίοι αναφέρθησαν, έχουν αναμφιβόλως προσφέρει και εξακολουθούν να προσφέρουν με φιλότιμο και ανιδιοτελή τρόπο στον ένα ή άλλο βαθμό στο ζητούμενο της κοινωνικής χειραφετήσεως. Δεν αποσκοπώ να αμφισβητήσω την προσφορά τους και αισθάνομαι και προσωπικά ευγνώμων έναντι όλων αυτών. Αναμφίβολα η δράση τους περιέχει σημαντικά θετικά στοιχεία, ΟΜΩΣ ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΕΠΑΡΚΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΘΕΙ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΣΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ, διότι δεν φωτίζει το ζητούμενο του αντιπάλου.
ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΣΥΝΙΣΤΑ ΤΗΝ ΜΕΓΙΣΤΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΝ ΤΕΛΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.

Οι διαπιστώσεις, οι οποίες προηγούνται, είναι αναμφιβόλως ιδιαίτερα σκληρές απέναντι σε πρόσωπα και πράγματα. Αποτελούν καταγραφή δεδομένων συμφώνως προς την κριτική ικανότητα – ή ανικανότητα – του γράφοντος και δεν αποτολμούν να προσδιορίσουν τον μελλοντικό ρόλο κανενός, ειδικά προσώπων και πρωτοβουλιών, τα οποία έχουν ήδη σημαντική προσφορά. Ειδικά η προσφορά αποτελεί το καλύτερο προηγούμενο στην πορεία της ιδιοδυναμικής της εξέλιξης ενός εκάστου, ώστε αυτός να μετουσιωθεί ανταποκρινόμενος στις ουσιαστικές προκλήσεις.
Ζούμε σε μια πλουτώνια εποχή. Μια εποχή η οποία θα θραύσει όλες τις δομές σε όλα τα επίπεδα. Βρισκόμαστε προ της προκλήσεως, ή να μετουσιωθούμε, ή να πάψουμε να υπάρχουμε. Η μετουσίωση όμως σημαίνει ΘΑΝΑΤΟ του παλαιού, ώστε ΝΑ ΑΝΑΔΕΙΧΘΕΙ ΤΟ ΝΕΟ. Αυτό σημαίνει μια υπέρμετρη αυστηρότητα με τον εαυτό μας, διότι ουδείς μπορεί εύκολα να αποχωριστεί τμήματα του εαυτού του, καταστάσεις και δεδομένα με τα οποία θεωρεί ότι είναι συνδεδεμένος αναπόσπαστα.

Η ώρα της επιγνώσεως θα επέλθει συντόμως, είτε το επιθυμούμε, είτε όχι.
Αυτό θα γίνει είτε δια της άνωθεν επιβολής, η οποία θα κομματιάσει όλες τις αυταπάτες μας, αφήνοντας πίσωθε ερείπια, είτε αυτοβούλως, με στόχο τον αποκαθαρισμό του πεδίου, ώστε να μπορέσουμε να οικοδομήσουμε το νέο.
Ζούμε σε μια καλύβα, την οποία σύντομα θα γκρεμίσει είτε η θύελλα των “πεφωτισμένων”, είτε ο σεισμός του εσωτερικού μας σθένους. Η επιλογή εναπόκειται σε εμάς.

Δεν αποσκοπώ να αποκρύψω από τους επισκέπτες και τις επισκέπτριες αυτής της σελίδας, αρκετούς φίλους και αρκετές φίλες μου, ότι αποσκοπώ στην συνέχεια να επιχειρήσω να αμφισβητήσω και να ανατρέψω πρόσωπα και πράγματα, τα οποία θεωρούνται κατά κανόνα όχι μόνο αυτονόητα, αλλά “ιερά και όσια”.
Η διαδικασία της σύγκρουσης με το Μάτριξ διαρκεί στην περίπτωσή μου περισσότερες δεκαετίες και πολύ συχνά υπήρξε τραυματική. Όχι κυρίως ένεκα κυρώσεων, τις οποίες μπορεί να υπέστην, κυρώσεις τις οποίες υφίστανται εξ άλλου πλείστοι όσοι άλλοι άνθρωποι. Αλλά ένεκα της άχρηστης κρούστας, η οποία έπεφτε από επάνω μου, κρούστα την οποία δεν ήθελα να αποχωριστώ.
Δεν είναι η κρούστα αυτή που μας κάνει ευαίσθητους. Βλέποντας όμως ένα – ένα αυτά τα κομμάτια να φεύγουν, φοβόμαστε, ότι στο τέλος θα μείνουμε στο μηδέν. Απέχω αρκετά από αυτό και δεν διαθέτω την εμπειρία του, ώστε να μπορώ να αναφερθώ σε αυτήν. Όμως συν τω χρόνω έχω λιγοστέψει αρκετά. Και είμαι αποφασισμένος να προχωρήσω.
Παλιά ήμουν “κάποιος”. Τώρα διαπιστώνω είμαι σχεδόν τίποτε. Δεν με ενδιαφέρει όμως αυτό. Το μόνο που αποσκοπώ είναι να λειτουργήσω. Όχι ως φορέας κάποιου προορισμού, ή ως διεκπεραιωτής κάποιου έργου. Ποθώ μόνο το απλό και το αυτονόητο, όπως το αντιλαμβάνομαι, το οποίο μπορεί να αγγίζει το τίποτε. Σε αυτό όμως μάλλον θα επιμείνω, έστω κι αν αυτό χαρακτηριστεί βίτσιο.
Πιστεύω, ότι οι αναφορές μου στην συνέχεια δεν αποτελούν μόνο νοητικές επεξεργασίες και σχήματα. Προσπάθησα να εργαστώ ταυτοχρόνως με τον εγκέφαλο και τους πόρους, αισθανόμενος ότι το Μάτριξ έχει καταγραφεί σε κάθε μόριό μου.
Επιμένω στην ρωγμή. Δεν ψάχνω την ρωγμή. Θέλω να είμαι η ρωγμή. Θέλω όλη η ύπαρξη να είναι η ρωγμή. Διότι στην απάτη αυτό που πραγματικά υπάρχει είναι μόνο η ρωγμή.

3. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΡΙΟ ΟΠΟΥ ΘΑ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΙ ΚΑΙ Η ΡΩΓΜΗ

Η διαπίστωση του Μάτριξ είναι παλιά. Όσο κι αν αυτό ήταν καλυμμένο πίσω από τα αυτονόητα, κάποιοι το κατήγγειλαν από πολύ παλαιά.
Στην ουσία αγνοούμε την ιστορία μας. Οι εντυπώσεις μας σχετικά με το παρελθόν προέρχονται κυρίως από την εκπαίδευση και στην συνέχεια από κάποια ιστοριογραφία, η οποία έχει καθιερωθεί. Ελάχιστα συμβάλουν σε αυτές κάποια ιστορικά μελετήματα. Στην ουσία πρόκειται ΓΙΑ ΕΤΟΙΜΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΕΝΤΥΠΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ.
Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα έχει ξεκάθαρα κρατική στόχευση, δηλαδή την παρασκευή υπηκόων. Στόχος του η πλήρης διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας, χωρίς αυτό να συνεπάγεται, ότι ο κάθε εκπαιδευτικός υπάλληλος επωμίζεται σώνει και καλά τον στόχο του ιδεολογικού χαφιεδισμού. Η κατάσταση καλουπώνεται με τέτοιο τρόπο, ούτως ώστε αυτή από ένα σημείο και πέρα να λειτουργεί αυτομάτως. Το κύριο όπλο του συστήματος είναι η καθιέρωση ενδημούντων μηχανισμών, οι οποίοι το αναπαράγουν έσωθεν, χωρίς άνωθεν παρέμβαση. Το φαινόμενο έχει χαρακτηρισθεί από τον Kant ως “Immanenz”. Ο όρος αυτός προέρχεται από το in, που σημαίνει μέσα – εντός και manus, που σημαίνει χέρι. Η εξωτερική παρέμβαση διαρκεί μέχρι να συγκροτηθεί ο λεγόμενος “κοινωνικός μύθος”, το σύστημα της κοινώς αποδεκτής ως αυτονόητης απάτης. Στην συνέχεια “έχει μπει το νερό στο αυλάκι”.
Η διαπίστωση του Siegmund Freud, όσο αφορά την υπεροχή της βρεφικής, νηπιακής και παιδικής ηλικίας στην διαμόρφωση των ψυχικών δομών και νοοτροπιών, αποτελεί νομίζω ένα κατανοητότατο κοινό τόπο και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη τεκμηρίωση. Πρωταρχικό ρόλο παίζει προς αυτήν την κατεύθυνση η οικογένεια. Το τρόπο με τον οποίον αξιοποιεί αυτό το δεδομένο το σύστημα, θα προσεγγίσω στο επόμενο κεφάλαιο, όταν γίνει αναφορά στην οργανωτική δομή των “πεφωτισμένων” (illuminati). Κατ’ ουσίαν, η κοινή γνώμη αγνοεί στην συντριπτική πλειοψηφία τον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας αυτής της οργανώσεως, παρ’ όλο ότι αυτά τα στοιχεία είναι πλέον καθ’ όλα προσβάσιμα στην δημοσιότητα. ΕΑΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΔΟΜΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙΑΣ αυτής της οργάνωσης, μετά μπορούμε βάσει αυτών να την παρακολουθήσουμε και από ιστορικής σκοπιάς. ΔΙΟΤΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΗ του “Τάγματος των Πεφωτισμένων της Βαυαρίας”, η οποία ιδρύθηκε στα μέσα του 18ου αιώνος και τα όσα γράφουν σχετικά με την προέλευση των “πεφωτισμένων” από το τάγμα του Αδάμ Βάισχάουπτ τα διάφορα εγχειρίδια “συνωμοσιολογίας” είναι τελείως ανακριβή και λανθασμένα.

Η αποκοπή ενός λαού από την γνώση της ιστορίας του συνεπάγεται την πνευματική του υποδούλωση. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να εξουθενωθεί η γνώση της ιστορίας ενός λαού (Σκοπίμως δεν χρησιμοποιώ τον όρο “έθνος”, πριν προβώ σε συγκεκριμένη ΙΣΤΟΡΙΚΗαντιδιαστολή των Ελλήνων από τους ελληνοφώνους). Δυο βασικοί τρόποι είναι ναεκμηδενιστεί, ή να εξιδανικευτεί αυτή η ιστορία. Και οι δυο αυτοί τρόποι στρεβλώνουν βάναυσα την ιστορική πραγματικότητα, καθιερώνοντας στερεότυπα, τα οποία την εγκλωβίζουν μέσα σε ιδεολογικά σύνδρομα. Τόσο το σύμπλεγμα ανωτερότητος, όσο και το σύμπλεγμα κατωτερότητος αποτελούν αρρωστημένες καταστάσεις, οι οποίες απομακρύνουν την συνείδηση από την ρεαλιστική πρόσληψη της πραγματικότητος. Εννοείται ότι στην περίπτωση της στρέβλωσης της ιστορικής συνειδήσεως των Ελλήνων η εξιδανίκευση αποτελεί τον πλέον κατάλληλο τρόπο.
Αυτό δεν σημαίνει, ότι ο Ελληνικός Πολιτισμός και το Ελληνικό Πνεύμα δεν μεγαλούργησαν πράγματι. Όμως η κατ’ αποκοπή αναφορά σε “ένδοξους προγόνους”, χωρίς συγκεκριμένες αναφορές, το μόνο που επιτυγχάνει είναι να συσκοτίζει. Διότι δεν είναι δυνατόν την καταδίκη του Σωκράτους σε θάνατο από την Αθηναϊκή Δημοκρατία και μάλιστα από δικαστικό σώμα αποτελούμενο από εκατοντάδες κληρωτούς δικαστές, τους εμφύλιους σπαραγμούς των πόλεων μεταξύ “ολιγαρχικών” και “δημοκρατικών”, τον αλληλοσπαραγμό της Ελλάδος με τον Πελοποννησιακό πόλεμο, ο οποίος κατέστρεψε τα πάντα και έγινε αφορμή μεγάλης παρακμής, να τα χειριζόμαστε στα γρήγορα με διαπιστώσεις του τύπου “Η διχόνοια αποτελεί την μεγάλη αδυναμία της φυλής”. Πριν εξετάσουμε ποιος, με ποιον και για ποιο λόγο συγκρούστηκε. Και τα περί “ηγεμονικών τάσεων τόσο της Αθήνας, όσο και της Σπάρτης”, οι οποίες οδήγησαν στον εμφύλιο σπαραγμό, αποτελούν παραμύθια της Χαλιμάς. Διότι είτε έχουμε με ένα πολιτισμένο χώρο να κάνουμε, είτε έχουμε να κάνουμε με στυγνές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, όπως οι σύγχρονοι βρικόλακες του ΝΑΤΟ.
Ούτε και τις ανθρωποθυσίες στην κλασσική Αθήνα δικαιούμαστε να περάσουμε στο ντούκου, για να μην αναφερθώ ακόμη σε ανθρωποθυσίες αλλού, πράγμα που θα κάνω λεπτομερώς στην συνέχεια.
Ή ήτανε κοκόρια οι “ένδοξοι” προγονοί μας και αλληλοσφαζόντουσαν για χαβαλέ, οπότε μόνο “ένδοξοι” δεν μπορεί να ήσαν, είτε υπήρχαν σοβαρότατες αιτίες για τις συγκρούσεις, οι οποίες συνέβησαν, άρα δεν μπορεί να ήσαν όλοι “ένδοξοι”. Κάποιοι μεταξύ αυτών ήταν κόπανοι και αποσκοπούσαν να βιάζουν τους άλλους.
Σε αυτά θα αναφερθώ σε προσεχή κεφάλαια. Η αναφορά εδώ γίνεται για να τονιστεί, ότι η μελέτη της ιστορίας ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΞΕΝΟΔΟΥΛΕΙΑΣ, ΟΥΤΕ ΣΤΟΥΣ ΚΟΝΤΥΛΟΦΟΡΟΥΣ “ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΟΥΣ”, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΑΝΑΠΑΡΑΓΟΥΝ ΤΟ ΜΑΤΡΙΞ. Η ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΣΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ.
Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια, τουλάχιστον όσο αφορά την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, έχουμε μια πολύ σημαντική εκδοτική στροφή. Όμως παρόλο τον εκδοτικό στην κυριολεξία οργασμό, ο οποίος έχει λάβει χώρα, ελάχιστα έχουν μελετηθεί τα αντίστοιχα έργα και ακόμη λιγότερο η μελέτη τους έγινε με κριτικό και ερευνητικό πνεύμα. Και επ ‘ αυτού δεν μπορεί να ευσταθεί καμία δικαιολογία. Έφτασαν τα βιβλία αυτά να πωλούνται ενσωματωμένα μέσα στις ημερήσιες εφημερίδες έναντι ευτελούς αντιτίμου. Θα μπορούσε να αντιτάξει κάποιος το επιχείρημα, ότι για να μπορέσει να βρει κανείς κάποιος άκρη με τις πηγές, υποχρεούται κατ’ αρχήν να προμηθευθεί πληθώρα πολύ ακριβών βιβλίων. Αυτό όμως δεν ισχύει και το ζήτημα εναπόκειται αποκλειστικά στην ετοιμότητά μας να έλθουμε σε επαφή με τις πηγές της ιστορίας μας.

Εάν λάβουμε υπ’ όψει την καταδίκη σε θάνατο του Σωκράτους, με βάση την κατηγορία περί”διαφθοράς των νέων” και “εισαγωγής κενών δαιμονίων” αυτή βρωμάει από χιλιόμετρα μακρυά αντεκδίκηση σε βάρους του με πρωτοβουλία των αχθοφόρων του Μάτριξ, για ρωγμές, τις οποίες αυτός επιχείρησε.
Τελικά δεν είναι καθόλου εύκολο να κατανοήσουμε τις βασικές διδαχές τους Σωκράτους, εκτός εάν λάβουμε υπ’ όψει μας το Μάτριξ. Αρκετά πράγματα από αυτά που αυτούς διακήρυξε, χωρίς να παύουν να έχουν ισχύ ιδωμένα καθ’ εαυτά, αποκτούν άλλη αξία και νοηματοδότηση μέσα από την προβληματική του Μάτριξ.
Εάν διαβάσουμε προσεκτικά την Πλατωνική “Απολογία”, θα δούμε ότι στην ακροαματική διαδικασία έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο η ρήση του Σωκράτους “εν οίδα, ότι ουδέν οίδα”.
Τελικά πού ενοχλεί την πόλη και τους πολίτες η διακήρυξη του Σωκράτη ότι είναι βλάκας; Δεν έχει ο καθένας μας το δικαίωμα στην άγνοια, στην βλακεία, στην κουταμάρα;
Μήπως όμως με αυτήν την ρήση ο Σωκράτης δεν εννοούσε ότι είναι ο ίδιος βλαξ, αλλά μιλούσε στο όνομα της κοινωνίας; Μήπως εννοούσε ότι το κοινωνικό σύνολο δεν χαμπαρίζει τι παιχνίδια παίζονται πίσω από την πλάτη του; Μήπως εννοούσε το Μάτριξ, περί του οποίου έκανε στην συνέχεια με “σεμνότερο” τρόπο αναφορά μέσω του μύθου περί “σπηλαίου” ο μαθητής του Πλάτων;
Στο θέμα της πλήρους Σωκρατικής άγνοιας, γίνεται κατά την ακροαματική διαδικασία συγκεκριμένη αναφορά στο Μαντείο των Δελφών. Η Πυθία ισχυρίζεται ότι “Ο Σωκράτης είναι ο εξυπνότερος όλων των ανθρώπων”. Μια τέτοια διακήρυξη αμφισβητεί και αντιφάσκει κατάφωρα με την διακήρυξη περί πλήρους αγνοίας του Σωκράτη. Ο Σωκράτης με την εμμονή του στην άγνοια περιέρχεται ουσιαστικά στα όρια να προβαίνει σε ύβρη σε βάρος του Μαντείου. Μοιραία γεννάται το ερώτημα σε ποια σχέση βρισκόταν το ιερατείο του ομοφυλόφιλου λυκοθεού Απόλλωνος, ο οποίος έκανε τους εραστές του κομματάκια, με το Μάτριξ;
Ένα δεύτερο πολύ σημαντικό στοιχείο της Σωκρατικής διδασκαλίας συνίσταται στο “Ουδείςεκών κακός” και στο “Διδακτέον εστί την αρετήν”.
Αυτές οι δυο ρήσεις βρίσκονται σε άμεσο συσχετισμό, διότι αφορούν δυο αντιδιαστελλόμενες έννοιες, την κακία και την αρετή. Και από τις δυο αυτές έννοιες αφαιρείται από τις ρήσεις η ατομική προαίρεση και κατά συνέπεια η ατομική ευθύνη. Από την στιγμή που κανείς δεν είναι εκουσίως κακός, δεν μπορεί να έχει ατομική ευθύνη. Άρα η κακία δεν έχει αφετηρία το άτομο. Από το άτομο απλώς προάγεται ΕΝΩ ΕΜΠΝΕΕΤΑΙ ΕΞΩΘΕΝ. Άρα υφίστανται κοινωνικοί μηχανισμοί και δομές, οι οποίοι αναπαράγουν και προωθούν την κακία. Αυτό όμως τότε μπορεί να συμβαίνει μόνο εκ συστήματος.
Σε τι όμως συνίστανται αυτοί οι μηχανισμοί; Πού είναι αυτοί, που βρίσκονται, που εδράζονται;
Είναι προφανές ότι ουδείς μπορεί να αποκριθεί το δίχως άλλο σε αυτά τα ερωτήματα.
Άρα αυτοί οι μηχανισμοί είναι κεκαλυμμένοι.
Τι υπάρχει όμως χωρίς να φαίνεται;

Εκεί όμως όπου η διδασκαλία του Σωκράτη αποτελεί καρφί εναντίον του πυρήνα του Μάτριξ, είναι η διδασκαλία του περί έρωτος. Διότι ακριβώς ΤΟ ΜΑΤΡΙΞ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΕΙ ΠΛΗΡΗ ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ, ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΩΣΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΟΣ.

Διότι ο Έρως είναι η βασικότερη τριαδική ροπή, η οποία οδηγεί τους ανθρώπους στην υπέρβαση της δυαρχίας, του εγωισμού και στην απόρριψη του ατομικού περιβλήματος, στην κατεύθυνση της ταύτισης και κοινωνίας με τον συνάνθρωπο.

Όταν αποχώρησε ο μεγάλος διδάσκαλος Τζατζόπουλος από την ηγεσία της τεκτονικής στοάς (ιδέ και λαγούμι) το “ίδρυμα” τού δώρησε ένα ειδωλίδιο ερμαφρόδυτου; Τι συμβολίζει ο ερμαφρόδυτος;
Έχω τονίσει επανειλημμένα, ότι δεν αντίκειμαι στην ομοφυλοφιλία, στο βαθμό που αυτή προέρχεται από την φυσική συγκρότηση των ορμονών του ατόμου. Σε τέτοιες περιπτώσεις το φαινόμενο είναι φυσιολογικότατο, πλήρως αποδεκτό, εμπίπτει στην σφαίρα των προσωπικών επιλογών και δεν αρμόζει να αφορά τρίτους. Η ομοφυλοφιλία μπορεί να προέρχεται επίσης από ψυχολογικά αίτια, ή αίτια στερήσεως, οπότε πάλι σε αυτές τις περιπτώσεις παρεμβαίνει το πεπρωμένο, άρα δεν μου πέφτει λόγος. Φρονώ όμως, ότι η αναγωγή της ομοφυλοφιλίας σε επικρατούν ευρέως διαδομένο κοινωνικό σπορ, έχει τελετουργική αφετηρία. Και επί του προκειμένου έγκειται ένα τεράστιας σημασίας θρησκειολογικού χαρακτήρος ζήτημα.
Οι δε θρησκειολογικές συνιστώσες αυτού του ζητήματος είναι δυο:
– Αφ’ ενός μεν η παραγωγή διμεθύλτριπταμίνης (η οποία είναι και το ισχυρότερο ναρκωτικό, πέρα της παραισθησιογόνου επενέργειάς της) ώστε να ανοίξουν “πύλες πρόσληψης”.
– Από την ομοφυλοφιλία δεν μπορεί να δημιουργηθεί ζωή. Τουτέστιν όταν παράγεται ζωή αποκλειστικά για τελετουργική χρήση.
Και δεν θα μπορέσω να αποφύγω να ξεφορτωθώ εδώ και τον νταλκά, ότι σε αρκετές θρησκειολογικές περιπτώσεις η ομοφυλοφιλία πλασάρεται ως “παρθενία”, ως στην περίπτωση της “θεάς” Αρτέμιδος, με την οποία θα ασχοληθώ σε προσεχές κεφάλαιο, διότι έπεφτε και μαστίγωμα μέχρι θανάτου – Άρτεμις Ορθία – (καθότι πυρήνας του Μάτριξ είναι η σούπερ ανωμαλία, ως θανάτωσις του Έρωτος).

Ένα ιστορικό ερώτημα, το οποίο περνάει “στο ντούκου” (όπως στο χαρτοπαίγνιο της πόκας, όταν δεν υπάρχει κάτι να ειπωθεί) στην Ελλάδα των δεκάδων χιλιάδων φιλολόγων, ιστορικών, αρχαιολόγων και αρχαιολατρών :
Ποιοι ήταν αυτοί που ξέσκισαν τα ιμάτια τους για να καταδικαστεί ένας πτωχότατος άνθρωπος που δίδασκε την αρετή, επηρεάζοντας εκατοντάδες εκλεγμένους δικαστές, σε θάνατο; Τι ήταν αυτό, το οποίο τους ενόχλησε τόσο βάναυσα σε μια φιλοσοφική διδασκαλία;
Όταν οι μαστροποί και οι παραχαράκτες, οι δημαγωγοί και οι λωποδύτες όχι μόνο κυκλοφορούσαν ανεμπόδιστοι, αλλά συχνά έχαιραν κοινωνικής καταξιώσεως και αίγλης, ποιο ήταν το “φοβερό έγκλημα”, το οποίο διέπραξε ένα στην ουσία κακόμοιρο γεροντάκι με τις συζητήσεις του στην αγορά, ένας άνθρωπος, ο οποίος έθετε την σχολαστική τήρηση των νόμων υπεράνω όλων, αυτός που απέρριψε την προσφορά των φίλων του να δραπετεύσει, για να αποφύγει το κώνειο;
Ποιοι ήταν αυτοί, τα μπατζάκια των οποίων πήραν στην κυριολεξία φωτιά από τα “εν οίδα ότι ουδέν οίδα”, “ουδείς εκών κακός”, “διδακτέον εστί την αρετήν”, καθώς και με την απόδοση χαρακτηρισμών από τον Σωκράτη στον στον Έρωτα όπως: “σωτήρ άριστος, ξυμπάντων τε θεών και ανθρώπων κόσμος, ηγεμών κάλλιστος και άριστος”, “ως είη Έρως μέγας θεός” (Πλάτωνος “Συμπόσιον”).

Τι εννοούσε το τμήμα της κατηγορίας σε βάρος του επί ποινή θανάτου, που ισχυριζόταν ότι, “τά μετέωρα καί τά ὑπό τής γής καί θεούς μή νομίζειν καί τόν ἣττω λόγον κρείττω ποιεῖν”;
Ποιες ήταν εκείνες οι “θεότητες”, τις οποίες αμφισβήτησε ο Σωκράτης; Με ποιο τρόπο αυτές ενέχοντο (και εξακολουθούν και σήμερα να ενέχονται) στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι της τότε εποχής;
Διατί αυτός κατήγγειλε τους ποιητές, οι οποίοι συγκρούστηκαν μαζί του, ότι “ου σοφία ποιοίεν α ποιοιεν, αλλά φύσι τινί και ενθουσιάζοντες, ώσπερ οι θεομάντεις και οι χρησμωδοί”ισχυριζόμενος ότι ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΤΙ ΛΕΝΕ “ίσασιν ουδέν ων λέγουσι” (Πλάτωνος, “Απολογία Σωκράτους, VII) . Που αποσκοπούσε η έμμεση απαξίωση της χρησμοδοσίας από τον Σωκράτη;

thesecretrealtruth.blogspot.com                                                                                  

http://1greek.wordpress.com/