Ένα φιλικό site είχε αναρτήσει ένα τραγουδάκι του Πουλόπουλου “έπεφτε βαθειά σιωπή” και πάνω στην “ποδιά” του τραγουδιού λογομάχησαν δυο λογοπλόκοι. Είχα και εγώ την καλή την θέληση να μιλήσω για ενότητα* ποιός ο λόγος να λογομαχείς ειδικά πάνω σε ένα αθώο τραγούδι, καθ ην στιγμήν διαφορετικά αντιλαμβανόμαστε τον Κόσμο, διαφορετικά βιώματα αποκτά ο καθένας, άρα διαφορετικά μαθήματα – μηνύματα λαμβάνει πίσω, χωρίς να σημαίνει πως στον πυρήνα μας δεν είμαστε όλοι ίδιοι, αφού κατά βάση είμαστε απλά όλοι άνθρωποι. Κανένας δεν μπορεί αυτό να το αμφισβητήσει. Δυστυχώς ή ευτυχώς, ουδόλως σημασία έχει, της λογομαχίας το βόλι έπιασε και εμένα.
Διαβάζοντας μία άλλη ανάρτηση σε άλλο φιλικό site του οποίου με ενδιέφερε η άποψή του σε ένα συγκεκριμένο θέμα, κράτησα από όλο το κείμενο μία λέξη, “ετερόκλητοι” . Συνήθως δεν με ένοιαζε η κριτική ως κριτική, αλλά ποιά η πλευρά του πρίσματος, ή καλλίτερα τι θα έπρεπε να είναι αυτό που καθορίζει κάθε αφορμή της, όπως η κάθε χρήση βαρύνουσας λέξης. Μου κέντρισε τις σκέψεις, άσχετα με τι ορθά ή μη, υπονοούσε ο γράφων, έτσι βρέθηκα να γράφω τις δικές μου λέξεις. Με έκανε να αναρωτηθώ, ποιός μπορεί την σήμερον ημέρα να είναι ετερόκλητος σε ένα οποιοδήποτε θέμα και πάνω σε ποιά βάση ;;
Στην γειτονιά του κυβερνοχώρου, άλλοι γνωρίζονται περισσότερο, άλλοι λιγότερο, έως καθόλου. Αρκετοί διαφόρων αποχρώσεων για να μην είμαι υπερβολική, υποστηρίζουμε σε μια κοινή γραμμή, την Εθνική μας υπόσταση, όσο ετερόκλητοι (σωστά ή λάθος) είμαστε μεταξύ μας. Άρα όλοι απαξάπαντες έχουμε χριστεί εν δυνάμει ετερόκλητοι. Υπάρχει κάτι ή κάποια όμως που θα μπορούσαν να μας χαρακτηρίζουν όλους ως ομόκλητους ;; Ποιά διαφορετικότητα ζωγραφίζει την ταμπέλα ;; Ακόμα και εάν οι απόψεις προέρχονται από αλλότριες πολιτικές χρωματικές αποχρώσεις, υπό ποία έννοια κάποιος γίνεται ετερόκλητος ; Λόγω της πολιτικής του θέσης ;; Της πνευματικής του ικανότητας ;; της μυικής του δύναμης ;; Την σήμερον ημέραν ο καθείς από εμάς, ασχέτως της όποιας πρότερης πολιτικής τοποθέτησης, λίγο πολύ υποστηρίζουμε την οιαδήποτε φιλόπατρη άποψη και μαχητικότητα ή αντικειμενικά λογική τοποθέτηση, ασχέτως από ποιό σημείο του ορίζοντα και αν προέρχεται, εν μέσω Τιτάνων αναμεμειγμένων με τα δικά μας πάθη, καθ ην στιγμήν ο πνιγμένος απ' τα μαλλιά του πιάνεται. Μάθημα είναι και αυτό και μάλλον το κάνουμε σωστά. Πριν, δύσκολα ένας εμπαθής θα αποδεχόταν μιαν αλήθεια, αν δεν ήταν “ομόκλητης” πολιτικής θέσης. Δεξιός να υποστηρίζει εύκολα κάποια συγκεκριμένη ιδέα αριστερού και το αντίθετο ;; Ούτε για αστείο.
Κάτι συνέβη ξαφνικά και μια πρότερη τοποθέτηση πολιτικού προσώπου (λίγη σημασία έχει στο παρόν η αναφορά του ονόματος μην χαθεί η ουσία), σε κάτι διαφοροποιείται, κάτι νέο προστίθεται που δεν υπήρχε πριν, γίνεται πιο ξεκάθαρο, πιο συγκεκριμένο αποκτώντας λαβή για σκέψεις. Οι σκέψεις γίνονται υποψίες, γίνονται αναλύσεις και ας πούμε γίνεσαι ξαφνικά ετερόκλητος με των άλλων εξακολουθητικών υποστηρικτών, τις απόψεις.
Σκέφτομαι, όσο ετερόκλητοι τελικά είμαστε σε αυτόν τον κόσμο άλλο τόσο, είμαστε και ομόκλητοι. Σε ποιά βάση επάνω ; Την βάση την ανθρώπινη, που έχει ίδιους διακαείς στόχους, πόθους, ανάγκες και επιθυμίες, μακριά από κάθε είδους ετερόκλητες ταμπέλες. Διότι αν κάποιος εκφράσει έναν προβληματισμό ή ξαφνική υποψία, τούτο δεν σημαίνει πως έχει ξεφύγει από την βασική του θέση, που λέγεται πατρίδα, που λέγεται κοινωνία, που λέγεται άνθρωπος. Εξάλλου καμία σταθερή ή τροποποιημένη άποψη δεν εκφράστηκε ποτέ χωρίς λόγο και αιτία. Λογικό επίσης είναι κάποια πλευρά να κρατά ή να είναι αναγκασμένη , την πιστή της στάση. Είναι όμως πάντα αυτό αρκετό ;; Είμαι πιστή στις παραδόσεις, όπως “το μην χείρων βέλτιστον”, όμως είναι άλλο αυτό, από την ανυπαρξία της αντικειμενικής λογικής ματιάς. Στο κάτω κάτω της γραφής, για όλους εμάς που λέμε πως είμαστε η βάση, ο λαός, οι άνθρωποι ως προσωπικότητες και όχι ως μάζα, δεν θα έπρεπε να αντιμετωπίζουμε τους κοινούς μας στόχους, αισθανόμενοι ως ομόκλητοι και όχι ως ετερόκλητοι εξ αιτίας ενός εμποτισμού μιας δόλιας κουλτούρας ;; Ποιά θα έπρεπε ή πρέπει να είναι η βασική μας θέση ;; Αυτή νομίζω που μας ενώνει και δεν μας διαφοροποιεί, δεν μας κάνει ετερόκλητους, που δεν επιτρέπει να είμαστε τυφλοί μη σκεπτόμενοι ακολουθητές. Ποιά είναι αυτά που μας ενδιαφέρουν πρώτα από όλα ;;; Είναι χώρα μας ;; το μέλλον της και το μέλλον μας ;; τα παιδιά μας ;; η αξιοπρέπειά μας ;;; η υπεράσπιση της ορθής λογικής μας ;;; Αν όχι μόνον όλα αυτά, αλλά πολλά περισσότερα ακόμα, δεν είναι ικανά να προασπίζουν μια ευθυτενή ομόκλητη κριτική έστω από ετερόκλητες θέσεις ;; Ποιό έχει περισσότερη σημασία, η τυφλή ακολουθία ή η αυτογνωσία ενός πραγματικού γίγνεσθαι ;;
Στο πρώτο παράδειγμα που ανέφερα της λογομαχίας το βόλι ήταν, πως ενώ εκείνος ή εκείνη κλείστηκε σε κάποια φυλακή για χάριν της πατρίδας, όπως είπε, εγώ απλά αμπελοφιλοσοφούσα προσπαθώντας να εξηγήσω, τι περισσότερο νόημα έχει να λογομαχούμε, από το να ενωθούμε.
Το να φιλοσοφεί κανείς, μάθημα ζωής για μένα, είναι ο μόνος τρόπος ανεύρεσης της πραγματικής και όχι μιας ουτοπικής αλήθειας, καλά συνηθισμένης συνήθως να κρύβεται σε προσωπεία * έστω μέσω της Σωκρατικής ατόπου απαγωγής, ελλείψει περισσότερων μη απαραίτητων καμιά φορά στοιχείων, αλλά αρκετών για έναν μαιευτικό διαλογισμό !! Η φιλοσοφία αμβλύνει τα πάθη, ανοίγοντας τους διανοητικούς ορίζοντες.
Θα μπορούσα να παραλληλίσω, στην προσπάθειά μου να εξηγήσω τι ακριβώς εννοώ, με μια τμήμα σκέψεως της Κανέλλη αποτυπωμένο σε ένα της κείμενό :
“ Κουκούλες θυμίζω ότι σε όλες τις βάρβαρες εκτελέσεις, σ' όλα τα θέατρα επίδειξης δύναμης των αρχόντων σε βάρος των λαών, φοράνε ταυτόχρονα και οι δήμιοι και τα θύματα. Οι μεν για να μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους συνεχώς κι απρόσκοπτα ζώντας ανενόχλητοι μέσα στις κοινωνίες...............Οι καπιταλιστές (οι πολιτικοί λέω εγώ) είναι που παρακαλάνε να μείνουν οι κουκούλες, οι μάσκες στη θέση τους κι έτσι δήμιοι και θύματα μαζί να συμμετέχουν στην τελετή που στο επίκαιρο ικρίωμα τη βάφτισαν «πατρίδα σε κρίση “. Πόσο αληθινό είναι αυτό ;; Δεν είναι ;; Τι σημασία έχει αν ανήκει σε μιά ετερόκλητη παράταξη ως προς εμένα. Παύει ο λόγος να είναι αληθής ;; Θα έπαυε η κριτική να έχει τα δικαιώματά της ;; Όχι. Δεν θα ήμουν βλάξ αν δεν ήμουν σε θέση, με ή χωρίς την αλλαγή μιας λέξης να κατανοήσω το νόημα ; Η λέξη όμως έδινε έναν τόνο διαφοράς, στρεφόμενη προς μια κατεύθυνση. Βάζοντας κατά την γνώμη μου την σωστότερη, άλλαξε το βαθύτερο νόημα ;; Όχι.
Είμαι της γνώμης, πως αν πρέπει να επιλέξω, θα πρέπει να είμαι γνώστης των μικρών αληθειών και ερευνητής των υπονοούμενων μυστικών, ώστε να είμαι σε θέση να κάνω την επιλογή μου.
Σε κάποιο κείμενο διάβασα κάτι ωραίο, όπως “αν χρειαστεί να χάσω την ζωή μου τουλάχιστον να έχω κάνει την δική μου επιλογή και όχι άλλοι για μένα”. Κι αυτή είναι η πεμπτουσία του νοήματος. Μάθαμε να λέμε “όλοι είναι αθώοι μέχρι αποδείξεως του εναντίον”. Ζώντας σε πρωτόγνωρους για εμάς καιρούς, θα έπρεπε να σκεφτόμαστε αντίθετα “ όλοι είναι ύποπτοι μέχρι αποδείξεως του εναντίον”
Κλείνοντας, αν θα έπρεπε να επιλέξω να θεωρώ τον εαυτόν μου ως ετερόκλητη ή ομόκλητη, θα προτιμούσα το δεύτερο που δεν θα με κρατούσε μακριά από τις ανάγκες του πυρήνα, από τον συμπατριώτη μου, τον άνθρωπο .
Ασπασία
Διαβάζοντας μία άλλη ανάρτηση σε άλλο φιλικό site του οποίου με ενδιέφερε η άποψή του σε ένα συγκεκριμένο θέμα, κράτησα από όλο το κείμενο μία λέξη, “ετερόκλητοι” . Συνήθως δεν με ένοιαζε η κριτική ως κριτική, αλλά ποιά η πλευρά του πρίσματος, ή καλλίτερα τι θα έπρεπε να είναι αυτό που καθορίζει κάθε αφορμή της, όπως η κάθε χρήση βαρύνουσας λέξης. Μου κέντρισε τις σκέψεις, άσχετα με τι ορθά ή μη, υπονοούσε ο γράφων, έτσι βρέθηκα να γράφω τις δικές μου λέξεις. Με έκανε να αναρωτηθώ, ποιός μπορεί την σήμερον ημέρα να είναι ετερόκλητος σε ένα οποιοδήποτε θέμα και πάνω σε ποιά βάση ;;
Στην γειτονιά του κυβερνοχώρου, άλλοι γνωρίζονται περισσότερο, άλλοι λιγότερο, έως καθόλου. Αρκετοί διαφόρων αποχρώσεων για να μην είμαι υπερβολική, υποστηρίζουμε σε μια κοινή γραμμή, την Εθνική μας υπόσταση, όσο ετερόκλητοι (σωστά ή λάθος) είμαστε μεταξύ μας. Άρα όλοι απαξάπαντες έχουμε χριστεί εν δυνάμει ετερόκλητοι. Υπάρχει κάτι ή κάποια όμως που θα μπορούσαν να μας χαρακτηρίζουν όλους ως ομόκλητους ;; Ποιά διαφορετικότητα ζωγραφίζει την ταμπέλα ;; Ακόμα και εάν οι απόψεις προέρχονται από αλλότριες πολιτικές χρωματικές αποχρώσεις, υπό ποία έννοια κάποιος γίνεται ετερόκλητος ; Λόγω της πολιτικής του θέσης ;; Της πνευματικής του ικανότητας ;; της μυικής του δύναμης ;; Την σήμερον ημέραν ο καθείς από εμάς, ασχέτως της όποιας πρότερης πολιτικής τοποθέτησης, λίγο πολύ υποστηρίζουμε την οιαδήποτε φιλόπατρη άποψη και μαχητικότητα ή αντικειμενικά λογική τοποθέτηση, ασχέτως από ποιό σημείο του ορίζοντα και αν προέρχεται, εν μέσω Τιτάνων αναμεμειγμένων με τα δικά μας πάθη, καθ ην στιγμήν ο πνιγμένος απ' τα μαλλιά του πιάνεται. Μάθημα είναι και αυτό και μάλλον το κάνουμε σωστά. Πριν, δύσκολα ένας εμπαθής θα αποδεχόταν μιαν αλήθεια, αν δεν ήταν “ομόκλητης” πολιτικής θέσης. Δεξιός να υποστηρίζει εύκολα κάποια συγκεκριμένη ιδέα αριστερού και το αντίθετο ;; Ούτε για αστείο.
Κάτι συνέβη ξαφνικά και μια πρότερη τοποθέτηση πολιτικού προσώπου (λίγη σημασία έχει στο παρόν η αναφορά του ονόματος μην χαθεί η ουσία), σε κάτι διαφοροποιείται, κάτι νέο προστίθεται που δεν υπήρχε πριν, γίνεται πιο ξεκάθαρο, πιο συγκεκριμένο αποκτώντας λαβή για σκέψεις. Οι σκέψεις γίνονται υποψίες, γίνονται αναλύσεις και ας πούμε γίνεσαι ξαφνικά ετερόκλητος με των άλλων εξακολουθητικών υποστηρικτών, τις απόψεις.
Σκέφτομαι, όσο ετερόκλητοι τελικά είμαστε σε αυτόν τον κόσμο άλλο τόσο, είμαστε και ομόκλητοι. Σε ποιά βάση επάνω ; Την βάση την ανθρώπινη, που έχει ίδιους διακαείς στόχους, πόθους, ανάγκες και επιθυμίες, μακριά από κάθε είδους ετερόκλητες ταμπέλες. Διότι αν κάποιος εκφράσει έναν προβληματισμό ή ξαφνική υποψία, τούτο δεν σημαίνει πως έχει ξεφύγει από την βασική του θέση, που λέγεται πατρίδα, που λέγεται κοινωνία, που λέγεται άνθρωπος. Εξάλλου καμία σταθερή ή τροποποιημένη άποψη δεν εκφράστηκε ποτέ χωρίς λόγο και αιτία. Λογικό επίσης είναι κάποια πλευρά να κρατά ή να είναι αναγκασμένη , την πιστή της στάση. Είναι όμως πάντα αυτό αρκετό ;; Είμαι πιστή στις παραδόσεις, όπως “το μην χείρων βέλτιστον”, όμως είναι άλλο αυτό, από την ανυπαρξία της αντικειμενικής λογικής ματιάς. Στο κάτω κάτω της γραφής, για όλους εμάς που λέμε πως είμαστε η βάση, ο λαός, οι άνθρωποι ως προσωπικότητες και όχι ως μάζα, δεν θα έπρεπε να αντιμετωπίζουμε τους κοινούς μας στόχους, αισθανόμενοι ως ομόκλητοι και όχι ως ετερόκλητοι εξ αιτίας ενός εμποτισμού μιας δόλιας κουλτούρας ;; Ποιά θα έπρεπε ή πρέπει να είναι η βασική μας θέση ;; Αυτή νομίζω που μας ενώνει και δεν μας διαφοροποιεί, δεν μας κάνει ετερόκλητους, που δεν επιτρέπει να είμαστε τυφλοί μη σκεπτόμενοι ακολουθητές. Ποιά είναι αυτά που μας ενδιαφέρουν πρώτα από όλα ;;; Είναι χώρα μας ;; το μέλλον της και το μέλλον μας ;; τα παιδιά μας ;; η αξιοπρέπειά μας ;;; η υπεράσπιση της ορθής λογικής μας ;;; Αν όχι μόνον όλα αυτά, αλλά πολλά περισσότερα ακόμα, δεν είναι ικανά να προασπίζουν μια ευθυτενή ομόκλητη κριτική έστω από ετερόκλητες θέσεις ;; Ποιό έχει περισσότερη σημασία, η τυφλή ακολουθία ή η αυτογνωσία ενός πραγματικού γίγνεσθαι ;;
Στο πρώτο παράδειγμα που ανέφερα της λογομαχίας το βόλι ήταν, πως ενώ εκείνος ή εκείνη κλείστηκε σε κάποια φυλακή για χάριν της πατρίδας, όπως είπε, εγώ απλά αμπελοφιλοσοφούσα προσπαθώντας να εξηγήσω, τι περισσότερο νόημα έχει να λογομαχούμε, από το να ενωθούμε.
Το να φιλοσοφεί κανείς, μάθημα ζωής για μένα, είναι ο μόνος τρόπος ανεύρεσης της πραγματικής και όχι μιας ουτοπικής αλήθειας, καλά συνηθισμένης συνήθως να κρύβεται σε προσωπεία * έστω μέσω της Σωκρατικής ατόπου απαγωγής, ελλείψει περισσότερων μη απαραίτητων καμιά φορά στοιχείων, αλλά αρκετών για έναν μαιευτικό διαλογισμό !! Η φιλοσοφία αμβλύνει τα πάθη, ανοίγοντας τους διανοητικούς ορίζοντες.
Θα μπορούσα να παραλληλίσω, στην προσπάθειά μου να εξηγήσω τι ακριβώς εννοώ, με μια τμήμα σκέψεως της Κανέλλη αποτυπωμένο σε ένα της κείμενό :
“ Κουκούλες θυμίζω ότι σε όλες τις βάρβαρες εκτελέσεις, σ' όλα τα θέατρα επίδειξης δύναμης των αρχόντων σε βάρος των λαών, φοράνε ταυτόχρονα και οι δήμιοι και τα θύματα. Οι μεν για να μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους συνεχώς κι απρόσκοπτα ζώντας ανενόχλητοι μέσα στις κοινωνίες...............Οι καπιταλιστές (οι πολιτικοί λέω εγώ) είναι που παρακαλάνε να μείνουν οι κουκούλες, οι μάσκες στη θέση τους κι έτσι δήμιοι και θύματα μαζί να συμμετέχουν στην τελετή που στο επίκαιρο ικρίωμα τη βάφτισαν «πατρίδα σε κρίση “. Πόσο αληθινό είναι αυτό ;; Δεν είναι ;; Τι σημασία έχει αν ανήκει σε μιά ετερόκλητη παράταξη ως προς εμένα. Παύει ο λόγος να είναι αληθής ;; Θα έπαυε η κριτική να έχει τα δικαιώματά της ;; Όχι. Δεν θα ήμουν βλάξ αν δεν ήμουν σε θέση, με ή χωρίς την αλλαγή μιας λέξης να κατανοήσω το νόημα ; Η λέξη όμως έδινε έναν τόνο διαφοράς, στρεφόμενη προς μια κατεύθυνση. Βάζοντας κατά την γνώμη μου την σωστότερη, άλλαξε το βαθύτερο νόημα ;; Όχι.
Είμαι της γνώμης, πως αν πρέπει να επιλέξω, θα πρέπει να είμαι γνώστης των μικρών αληθειών και ερευνητής των υπονοούμενων μυστικών, ώστε να είμαι σε θέση να κάνω την επιλογή μου.
Σε κάποιο κείμενο διάβασα κάτι ωραίο, όπως “αν χρειαστεί να χάσω την ζωή μου τουλάχιστον να έχω κάνει την δική μου επιλογή και όχι άλλοι για μένα”. Κι αυτή είναι η πεμπτουσία του νοήματος. Μάθαμε να λέμε “όλοι είναι αθώοι μέχρι αποδείξεως του εναντίον”. Ζώντας σε πρωτόγνωρους για εμάς καιρούς, θα έπρεπε να σκεφτόμαστε αντίθετα “ όλοι είναι ύποπτοι μέχρι αποδείξεως του εναντίον”
Κλείνοντας, αν θα έπρεπε να επιλέξω να θεωρώ τον εαυτόν μου ως ετερόκλητη ή ομόκλητη, θα προτιμούσα το δεύτερο που δεν θα με κρατούσε μακριά από τις ανάγκες του πυρήνα, από τον συμπατριώτη μου, τον άνθρωπο .
Ασπασία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου