N : καλέ μου Παπά Ηλία, με όλο τον σεβασμό που έχω στην καρδιά μου, γιατί ο θεός είναι ο μόνος που μπορεί να το επιβεβαιώσει αφού εκεί κατοικοεδρεύει, στις καρδιές μας...., δεν υπάρχει αμαρτία. Ούτε ήταν κακό να "αμαρτήσει" ο άσωτος υιός. Αυτή ήταν η διαδρομή του για να νοιώσει το κενό της καρδιάς του. Αν δεν το ζούσε, ποτέ δεν θα ανακάλυπτε αυτό που η καρδιά του ήθελε. Με άλλα λόγια ,έπρεπε να ζήσει, γιατί μέσα από την ζωή και τους ανθρώπους θα μάθαινε το δικό του μάθημα. Για τον καθένα αλλάζει η αιτία και το μάθημα, όμως το τελικό αποτέλεσμα παραμένει πάντα το ίδιο. Το κενό της καρδιάς, που είναι ικανή να αισθανθεί την καταπίεση (αλλιώς αμαρτία) ή την ελευθερία.
Θα μπορούσα να πω πως ο άσωτος δεν γνώριζε την ελευθερία. Γιατί δεν έχει τόση σημασία που γύρισε επειδή το πουγκί στέρεψε και οι φίλοι έστρεψαν την πλάτη τους. Καλλίτερα, γιατί ποτέ δεν υπήρξαν φίλοι του. Γιατί θα μπορούσε να φτιάξει καινούργιους φίλους από το περιβάλλον της νέας του ζωής και να ήταν ίσως πιο γνήσιοι. Γιατί οι φιλίες συμφέροντος είναι λυκοφιλίες. Σκέφτηκε όμως τα φαρισαϊκά χρόνια με τον πατέρα του και επέστρεψε, γιατί πραγματικά δεν ήξερε τι σήμαινε ανεξαρτησία, αλλά όχι αμνησία.
Δεν έχει και τόση σημασία που γύρισε στο λιμάνι του.
Έτσι πάντα ωθείται ο άνθρωπος να ψάχνει για λιμάνια. Η Ζωή δεν προσφέρει
λιμάνια γιατί δεν κρύβει τίποτα για να τα χρειάζεται. Τα λιμάνια τα χρειάζονται αυτοί που φοβούνται την ζωή. Επειδή υπάρχουν οι .... άλλοι που την γεμίζουν με φανταστικά ποντίκια και φίδια στους δρόμους, για να γυρίσουν τους άσωτους πίσω σε ..... ασφαλή λιμάνια.
Γιατί να μην το αντιληφθούμε και από μια ακόμα γωνία. Μια επιστροφή σε αυτό που απαρνηθήκαμε, επειδή στιγμιαία ίσως μας άρεσε κάτι που μας μάγεψε με τα τερτίπια του και την αβάσιμη "προοδευτικότητά" του ή επειδή το εκ λάβαμε καλλίτερο και το αποκόψαμε από αυτό που οι προηγούμενοι προσπάθησαν να μας μάθουν από κάποιο παρελθόν ή δεν το δοκιμάσαμε στον εαυτό μας ή επειδή μας ήταν πιο εύκολα να μιμηθούμε παρά να αυτοπροσδιοριστούμε.
Και τελικά μάθαμε πως για να φτιάξουμε ένα μέλλον ευδαιμονικό, δεν θα μπορούσε να μην συμπεριλαμβάνει την απαραίτητη μαγιά - εμπειρία και την αξία του παρελθόντος.
Όχι προσκολλημένοι σε ένα παρελθόν, αλλά με τις εμπειρίες για μια αξιοπρεπή συνέχεια και όχι ένα ξένο και ασύνδετο σώμα.
Άπειρες φορές μπορεί να γίνει στην ζωή "άσωτος" ο άνθρωπος, ανά δευτερόλεπτο. Χωρίς καν να κουνηθεί από την θέση του. Γιατί άσωτος δεν γίνεσαι υλιστικά ή μέσω φυγής, αυτό είναι το αποτέλεσμα, άσωτος γίνεσαι πνευματικά. Άσωτος γίνεσαι όταν απαρνείσαι κάθε λεπτό κάθε στιγμή, αυτό που είσαι και που δεν προσπαθείς να μάθεις.
Η φυγή πάντα υπήρξε ως η πιο εύκολη λύση, αλλά την φυγή την συνοδεύει πάντα η άγνοια. Αν η τελευταία δεν απομακρύνεται, πάντα στην ζωή ο άνθρωπος θα είναι ένας φυγάς, ένας κοσμοπολίτης άσωτος έναντι του εαυτού του και κανενός άλλου, χωρίς να το καταλαβαίνει!Αν δεν καταφέρνει να αγαπά ούτε στιγμές τον εαυτό του και να ευδαιμονεί για αυτό που είναι, θα είναι χαμένος ασχέτως το που βρίσκεται, ψάχνοντας για δικαιολογίες, σκάβοντας να βρει ενοχές, ένοχους και τιμωρίες.
Αν δεν αγαπά αυτό που με κόπο έμαθε πως είναι, δεν μπορεί να αγαπά τίποτα και κανέναν γύρο του. Θα τον αντιμετωπίζει αλαζονικά και φοβικά, καταστροφικά.
Με όλη μου την αγάπη. Νάγια
το μαρτύριο της αμαρτίας…
Ο μικρότερος γιος της «παραβολής του ασώτου» δεν μπορούσε να διανοηθεί το μαρτύριο, που έκρυβε ο δρόμος της επιλογής του.
Ο πατέρας του όμως το γνώριζε. Κι ωστόσο δεν του αρνήθηκε το μεράδι
της περιουσίας, που του ζήτησε. Επειδή, ακριβώς, ώριζε, πόσο πολύτιμο
αγαθό είναι το αγαθό της ελευθερίας.
Το μαρτύριο της επιλογής του ο γιος το κατάλαβε, όταν διαπίστωσε πως άδειασε το πουγγί του.
Και όχι μόνο του πουγγί του, αλλά και η καρδιά του. Έτσι, ώστε να
νιώθει σαν ένα όρθιο κουφάρι, που δεν αναγνώριζε, πια, τον εαυτό του.
Τόσο, που αναγκάστηκε να γίνει ακόμη και χοιροβοσκός.
Γιατί, πέρα απ’ τους φίλους των «καλών ημερών», που του είχαν γυρίσει την πλάτη, είχε πέσει στον τόπο και μεγάλος λιμός…
Με αποτέλεσμα η κατάστασή του να γίνει απελπιστική.
Καθώς δεν του επέτρεπαν ούτε καν τα χαρούπια, που έτρωγαν τα γουρούνια, ν’ αγγίξει.
Δεν του απόμενε, συνεπώς, παρά το τελευταίο άλμα προς το βάραθρο της καταστροφής.
Όταν ξαφνικά ένιωσε σαν να ξύπνησε από εφιαλτικό όνειρο και ξαναβρήκε τον εαυτό του.
Κι απέναντι στη ζοφερή αθλιότητα, που τώρα τον έζωνε, άστραψαν μπροστά
του τα φωτεινά χρόνια στο σπίτι του πατέρα του. Όπου ακόμη και οι
μεροκαματιάρηδες είχαν περισσεύματα ψωμιού.
Και πήρε τη μεγάλη απόφαση:
Αντί για το τελευταίο άλμα προς την καταστροφή να πάρει το δρόμο της επιστροφής.
Θα γυρίσω-σκέφτηκε-στο σπίτι του πατέρα μου. Και θα του πω:
«Πατέρα, εγκλημάτησα απέναντι σε σένα και στο Θεό. Και είμαι
ανάξιος να λέγομαι γιο σου. Δέξου με και μένα σαν έναν απ’ τους
μεροκαματιάρηδες»!...
Το μαρτύριο του γιου ο πατέρας το ζούσε απ’ την ώρα, που εκείνος έφυγε από κοντά του.
Όπως συμβαίνει με καθένα γονιό σε ανάλογες περιπτώσεις. Και, όσο
περνούσε ο καιρός και δεν τον έβλεπε να επιστρέφει, τόσο περισσότερο το
μαρτύριό του μεγάλωνε..
Ώσπου κάποια μέρα, καθώς κοίταζε προς την κατεύθυνση, που
έφυγε ο γιός του, βλέπει στο βάθος του δρόμου να ξεπροβάλλει ένα
φάντασμα.
Και η πατρική του καρδιά τον πληροφόρησε ότι αυτός είναι ο γιος
του. Για να τρέξει, χωρίς χρονοτριβή, να τον αγκαλιάζει αχόρταγα και να
τον φιλάει.
Και, καθώς το υπηρετικό προσωπικό δεν μπορούσε να καταλάβει τι συμβαίνει, ο πατέρας τους είπε:
-Δώστε του τα καλύτερα ρούχα και παπούτσια να φορέσει. Και σφάξτε
το πιο καλοθρεμμένο μοσχάρι να φάμε και να πιούμε και να γιορτάσουμε το
γεγονός. Γιατί αυτός είναι ο χαμένος μου γιος, που βρέθηκε, ο νεκρός
γιος μου, που αναστήθηκε.
Ο μεγάλος γιος, που γύρισε απ’ τη δουλειά και πληροφορήθηκε το τι συνέβαινε, αγανάκτησε με τη συμπεριφορά του πατέρα του.
Και δεν ήθελε να μπει στο σπίτι, όσο κι αν εκείνος τον παρακαλούσε.
Κι αυτό, γιατί ποτέ δεν είχε καταλάβει την τραγωδία, που ζούσε ο πατέρας
του, ενόσω έλειπε ο αδελφός του. Και πολύ βέβαια περισσότερο δεν είχε
καταλάβει την τραγωδία του αδελφού του. Που, στην πραγματικότητα, είχε
πεθάνει, όπως έλεγε ο πατέρας του. Ώστε, τώρα, δικαιολογημένα, να
γιορτάζει και να πανηγυρίζει την ανάστασή του.
Και δεν είχε καταλάβει, επειδή ακριβώς κι ο ίδιος ήταν νεκρός.
Ενώ, αν ήταν ζωντανός θα έμπαινε στο σπίτι και στη θέση του πατέρα και του αδελφού. Για να γιορτάσει μαζί τους.
Ο μεγάλος αδελφός είχε βέβαια κάποιες τυπικές αρετές.
Αλλά δεν είχε καταλάβει ότι η αρετή δεν είναι σταθμός, όπου κάποιος
επαναπαύεται, περιχαρακωμένος στη ναρκισσιστική του αυταρέσκεια. Όπως
συνέβαινε με τους φαρισαίους. Αλλά ένα αδιάκοπο και δημιουργικό
αγώνισμα, σε συνεργασία με το Θεό και τους συνανθρώπους.
Κι ακόμη πως η αρετή είναι το άλλο όνομα της μετάνοιας.
Της αδιάκοπης μετάνοιας. Που σημαίνει να ξέρεις πως, σε κάθε περίπτωση, είσαι και συ αμαρτωλός.
Γιατί και άγιος να είναι κάποιος, κι, όσο περισσότερο άγιος είναι, τόσο περισσότερο αμαρτωλός αισθάνεται.
Πιο αμαρτωλός κι απ’ τους μεγαλύτερους αμαρτωλούς. Γεγονός, που
σημαίνει ότι δεν μπορεί να είναι ξένος στον πόνο και την τραγωδία του
καθενός αμαρτωλού.
Γιατί, όσο περισσότερο άγιος είναι, τόσο περισσότερο ζει το μαρτύριο της αμαρτίας.
Γιατί οι άγιοι, που περισσότερο από κάθε άλλον πολεμούν το διάβολο,
πολεμούνται απ’ το διάβολο, περισσότερο από κάθε άλλον. Και γνωρίζουν
καλύτερα, από κάθε άλλον, τις παγίδες του και τις δολοπλοκίες του.
Γι’ αυτό και συμπονούν και συμπάσχουν με τον αμαρτωλό. Και χαίρονται και
πανηγυρίζουν, όταν εκείνος επιστρέψει. Όπως ο πατέρας της παραβολής.
Σε αντίθεση με το μεγάλο αδελφό.
Που ξένος και μακρινός στο μαρτύριο του αδελφού του, αντιμετώπισε με οργή και αγανάκτηση την επιστροφή του.
Η αρετή και η μετάνοια είναι σαν την καρδιά.Το σταμάτημά τους σημαίνει θάνατο.
Γεγονός, που δείχνει ότι, τελικά άσωτος δεν ήταν ο αμαρτωλός μικρός αδελφός, που μετάνιωσε…
Αλλά ο, αμετανόητα θαμμένος και ανίκανος να αποδράσει απ’ τα φαρισαϊκά καλούπια, μεγάλος γιος.
παπα-Ηλίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου