Το μοναστήρι της Παναγιάς της Εικοσιφοίνισσας, επισκέφθηκα πριν πολλά χρόνια, τουλάχιστον πάνω από 17, κατόπιν προσωπικής μου φυσικά προεπιλογής, ώστε να ζήσω για λίγες μέρες σε κάποιο μοναστήρι (κατόπιν έρευνας κατέληξα σε αυτό), με το σκεπτικό να τηρήσω τους όρους και τις εμπειρίες του μοναστικού βίου.
Στην ζωή μου έχω προσπαθήσει να κάνω διάφορα βήματα, όχι απαραίτητα πάντοτε τα λεγόμενα "σωστά", επειδή πάντα φρόντιζα να αποκτώ τις δικές μου προσωπικές εμπειρίες, καλές και κακές.
Ερευνητής της ζωής και του νοήματός της, αντιλαμβανόμενη πως κάτι δεν στέκεται σωστά στο περιβάλλον, όπως το ζούμε ακόμα, ήθελα να την γνωρίσω σε όσες περισσότερες πλευρές της.
Η αποκόμιση στην περίπτωση του μοναστηριού, ήταν πολύ περισσότερο θετική και λιγότερο αρνητική, έως καθόλου στην πραγματικότητα. Η αρνητική επόμενο ήταν να προέλθει είτε από άλλες διακόνισσες που δεν μπορούσαν να ανεχθούν το ριζοσπαστικό μυαλό μου, όπως επίσης από ελάχιστο τμήμα εκ μέρους των καλογραιών , αυτών που σου δινόταν η ευκαιρία να έλθεις σε άμεση επαφή μαζί τους. Οι περισσότερες ήταν απομονωμένες στα διακονήματά τους. Ο στόχος μου όμως δεν ήταν ούτε οι διακόνισσες, ούτε οι αδελφές. Ο στόχος μου ήταν η ηγουμένη της μονής. Η οποία έκανε ότι μπορούσε αρχικά για να με αποφύγει. Βλέποντας όμως πως τηρούσα πιστά τους κανόνες, παρά το ανατρεπτικό του μυαλού μου και, αφού με παρατηρούσε κατ' ομολογία της όλο το χρονικό διάστημα μέχρι να αποφασίσει να με δεχθεί, κέρδισε την εμπιστοσύνη μου, όσο κανένας άλλος στον κόσμο αυτό (εκτός του πατέρα μου, το ομολογώ). Αρχικά με την απλή συγγνώμη της πως με είχε παρεξηγήσει.
Στην συνέχεια και στα όσα είπαμε, στο τέλος της έβγαλα το καπέλο όταν ως κατάληξη των σοβαρών μας συζητήσεων γυρνά λέγοντάς μου "δεν είμαι σε θέση να σου δώσω απαντήσεις στα ερωτήματά σου, γιατί μπορεί να πέσω σε σφάλματα. Καλλίτερα να αποτανθείς σε καλλίτερο , πιο πάνω από εμένα. Δεν θέλω να βρεθώ αντιμέτωπη διλημμάτων". Κάτι που καμία δεν το είχε πράξει νωρίτερα, όταν όλες από την θέση τους και την ιδιότητά τους προσπαθούσαν να με πείσουν πως είχαν το αλάθητο των πιστεύω τους. Εκεί πραγματικά κέρδισε το παντοτινό σεβασμό μου, που τα γραφόμενα δεν είναι παρά ένας ελάχιστος φόρος τιμής στην ύπαρξη αυτής της γυναίκας, ιατρός στην πανεπιστημιακή της μόρφωση !!. Δυστυχώς όμως οι εμπειρίες είναι προσωπικές και δύσκολα μεταδίδονται. Μετά απ' αυτό, όταν έμαθε πως θα αποχωρούσα από το μοναστήρι, έκανε ό,τι μπορούσε να με κρατήσει δυό -τρεις μέρες παραπάνω. Της πρόσφερα μία ή δύο ακόμα δεν θυμάμαι ακριβώς, από σεβασμό, μετά παρά την επιμονή της, είχα πάρει την απόφαση, πως ο κόσμος, η διαδρομή και η έρευνα συνεχίζεται και έπρεπε να τον ακολουθήσω, το συντομότερο δυνατόν.
Η δεύτερη εμπειρία μου ήταν ακόμα μια συγγνώμη από μία διακόνισσα την ημέρα που έφευγε πριν από εμένα και η οποία ως παλαιότερη ενός τέτοιου είδους τρόπου ζωής με είχε "καταγγείλει" στην ηγουμένη !
Η τελευταία ήταν μια δασκάλα διακόνισσα, η οποία και εκείνη με την σειρά της φρόντισε να με βρει πριν αποχωρήσει από το μοναστήρι για να μου πει κάτι που δεν ξέχασα ποτέ και που απεδείχθη πως είχε δίκιο : "αυτό που ψάχνεις θα το βρεις ! Μην με ξεχάσεις το όνομά μου είναι Ευπραξία"
Πως θα μπορούσα να ξεχάσω ένα τόσο σημαντικό για μένα κομμάτι της ζωής μου ;; Τι σημασία έχει που και πως είχα γνωρίσει όλα αυτά τα πρόσωπα ;; Καμία. Αυτό που μετρούσε ήταν η συνδιαλλαγή των όσων έπαιξαν ρόλο στην ολιγόχρονη κοινή ιστορία της ζωής μας Όπως παίζει ο κάθε άνθρωπος στην ζωή μας, ακόμα και μ΄αυτόν που θα ανταλλάξουμε λίγες λέξεις στον δρόμο, σε κάποιο μαγαζί, κάπου όπου άγνωστους ανθρώπους θα τους συνδέσει κάτι έστω πρόσκαιρο, προσωρινό, φευγαλέο.
Αυτές τις θεωρώ τις πιο δυνατές στιγμές. Αυτές που δεν υπεβλήθησαν στην φθορά του χρόνου και της τριβής. Έτσι έμεναν αναλλοίωτες για όποιον ήθελε να τις φυλάξει στο θησαυροφυλάκιό του. Στιγμές που σε αφήνουν στο τέλος γεμάτο, απλά γιατί είναι γνήσια ανθρώπινες, πηγαίες, ενωτικές και αυθόρμητες, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο σκοπό, πέραν των όσων αβίαστα είναι σε θέση να εκφράσει την συγκεκριμένη στιγμή κάποιος, ξεχνώντας κάθε αρνητικό συναίσθημα.
Το ότι συνυπάρχουν και οι αρνητικά φορτισμένες στιγμές, για μας έχει νόημα, τι ακριβώς θέλουμε να γεμίζουμε το θρησαυροφυλάκειό μας και πως μπορούμε να τις μεταλλάξουμε προς όφελός μας ! Χωρίς ειλικρινή προσωπική προσπάθεια, κόπο και μόχθο (επιλογή είναι ο λιγότερος δυνατός), δεν πρόκειται να υπάρξει διαφορετικό αποτέλεσμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου