Καλά, και ποιος νομίζεις ότι είσαι;! Ποιος; Αλήθεια, νομίζεις ότι ξέρεις το ποιος είσαι ή ξέρεις ότι νομίζεις το ποιος είσαι; Γιατί άλλο να νομίζεις ότι ξέρεις και άλλο να ξέρεις ότι νομίζεις. Δηλαδή θέλω να καταλάβω, λες όσα λες και θεωρείς ότι ακούγεσαι όπως σε ακούς; Γιατί εγώ πάλι νομίζω ότι σε ακούω όπως εγώ θέλω τελικά. Γι αυτό και πιστεύω ότι νομίζεις πως σε ακούω όπως εσύ θέλεις. Τι να πω;! Και άντε και να πω κάτι, εσύ νομίζεις ότι θα το ακούσεις όπως θα το πω; Μπα! Μάλλον ό,τι και να πω, θα είναι σα να το έχεις ακούσει εσύ και όχι σα να το είπα εγώ. Δηλαδή αυτό θα ισχύει για ‘σένα γιατί για ‘μενα θα έχω πει αυτό που νομίζω ότι λέω. Μία απ’ τα ίδια δηλαδή. Μία απ’ τα ίδια... Και μία και παραπάνω ίσως αλλά σίγουρα απ’ τα ίδια. Το ξέρω πως δεν καταλαβαίνεις πού το πάω. Δηλαδή και να νομίζεις ότι έχεις καταλάβει, αποκλείεται να σιγουρευτείς γιατί, για να σιγουρευτείς, θα έπρεπε να ήσουν εγώ, εγώ που το πάω όπου το πάω και φυσικά δεν είσαι εγώ. Όχι εσύ δηλαδή γιατί εγώ που τυχαίνει να ξαναδιαβάζω τα όσα έχω γράψει εδώ, είμαι σίγουρα εγώ όταν τα διαβάζω άρα ξέρω και πού το πάω. Για την ακρίβεια το έχω ήδη πάει και το ξέρω γιατί, όσο τα γράφω, ούτε εγώ ξέρω πού το πάω. Με πάει μόνο του. Δηλαδή έτσι νομίζω τώρα που τα γράφω και το κακό είναι ότι σου το λέω νομίζοντας ότι θα με ακούσεις ενώ ξέρω ότι θα ακούσεις αυστηρά και μόνο αυτό που εσύ ξέρεις να ακούς όταν διαβάζεις κάτι τέτοια. Όχου, παράτα με επιτέλους... Μα μη το κάνεις πραγματικά, απλά νιώσε ότι μπορεί να ήθελα να το πω για να το μετανιώσω... http://cosmoskgr.blogspot.com/ A : Η σιγουριά του τίποτα ή μια αρχή για κάτι ; Καλέ μου αρθρογράφε, έχεις δίκιο εκ πρώτης όψεως. Θα ήθελα όμως να προσθέσω κάτι. Συνήθως τα του άρθρου συμβαίνουν όταν, όσα λέμε φιλτράρονται μόνον υπό των προσωπικών μας πεποιθήσεων. Όταν όμως οι απόψεις μας είναι σφαιρικές, με όλο και περισσότερη ανάλυση ώστε να αγκαλιάζει όσες περισσότερες πιθανότητες γνωμών αντέχουμε, άρα πιο αποκρυσταλλωμένη και σε εύρος, τότε η διαδρομή της κατανόησης μικραίνει ώστε οι συνδιαλλαγόμενοι έρχονται πιο κοντά. Η άβυσσος μικραίνει. Θέλει όμως καλή προσπάθεια, χρόνο και αφοσίωση από μας για να επιτευχθεί. H ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ

Καλά, και ποιος νομίζεις ότι είσαι;!

Ποιος;

Αλήθεια, νομίζεις ότι ξέρεις το ποιος είσαι ή ξέρεις ότι νομίζεις το ποιος είσαι;

Γιατί άλλο να νομίζεις ότι ξέρεις και άλλο να ξέρεις ότι νομίζεις.

Δηλαδή θέλω να καταλάβω, λες όσα λες και θεωρείς ότι ακούγεσαι όπως σε ακούς;

Γιατί εγώ πάλι νομίζω ότι σε ακούω όπως εγώ θέλω τελικά.

Γι αυτό και πιστεύω ότι νομίζεις πως σε ακούω όπως εσύ θέλεις.

Τι να πω;!

Και άντε και να πω κάτι, εσύ νομίζεις ότι θα το ακούσεις όπως θα το πω;

Μπα! Μάλλον ό,τι και να πω, θα είναι σα να το έχεις ακούσει εσύ και όχι σα να το είπα εγώ. Δηλαδή αυτό θα ισχύει για ‘σένα γιατί για ‘μενα θα έχω πει αυτό που νομίζω ότι λέω.

Μία απ’ τα ίδια δηλαδή.

Μία απ’ τα ίδια...

Και μία και παραπάνω ίσως αλλά σίγουρα απ’ τα ίδια.

Το ξέρω πως δεν καταλαβαίνεις πού το πάω.

Δηλαδή και να νομίζεις ότι έχεις καταλάβει, αποκλείεται να σιγουρευτείς γιατί, για να σιγουρευτείς, θα έπρεπε να ήσουν εγώ, εγώ που το πάω όπου το πάω και φυσικά δεν είσαι εγώ.

Όχι εσύ δηλαδή γιατί εγώ που τυχαίνει να ξαναδιαβάζω τα όσα έχω γράψει εδώ, είμαι σίγουρα εγώ όταν τα διαβάζω άρα ξέρω και πού το πάω. Για την ακρίβεια το έχω ήδη πάει και το ξέρω γιατί, όσο τα γράφω, ούτε εγώ ξέρω πού το πάω. Με πάει μόνο του. Δηλαδή έτσι νομίζω τώρα που τα γράφω και το κακό είναι ότι σου το λέω νομίζοντας ότι θα με ακούσεις ενώ ξέρω ότι θα ακούσεις αυστηρά και μόνο αυτό που εσύ ξέρεις να ακούς όταν διαβάζεις κάτι τέτοια.

Όχου, παράτα με επιτέλους...

Μα μη το κάνεις πραγματικά, απλά νιώσε ότι μπορεί να ήθελα να το πω για να το μετανιώσω...

 

http://cosmoskgr.blogspot.com/


 

A  : Η σιγουριά του τίποτα ή μια αρχή για κάτι ; Καλέ μου αρθρογράφε, έχεις δίκιο εκ πρώτης όψεως. Θα ήθελα όμως να προσθέσω κάτι. Συνήθως τα του άρθρου συμβαίνουν όταν, όσα λέμε φιλτράρονται μόνον υπό των προσωπικών μας πεποιθήσεων. Όταν όμως οι απόψεις μας είναι σφαιρικές, με όλο και περισσότερη ανάλυση ώστε να αγκαλιάζει όσες περισσότερες πιθανότητες γνωμών αντέχουμε, άρα πιο αποκρυσταλλωμένη και σε εύρος, τότε η διαδρομή της κατανόησης μικραίνει ώστε οι συνδιαλλαγόμενοι έρχονται πιο κοντά. Η άβυσσος μικραίνει.  Θέλει όμως καλή προσπάθεια, χρόνο και αφοσίωση από μας για να επιτευχθεί.