Χθες βράδυ έζησα μέσα σε διάστημα δύο χρόνων, την δεύτερη απώλεια ενός ακόμα τετράποδου μέλους της οικογένειας. Η μητέρα Ρούντυ έφυγε και εκείνη καλοκαίρι πριν δύο χρόνια. Στην ίδια ηλικία μετά από δύο χρόνια έφυγε και ο Μπλάκυ, ο γιός της.
Ο καλλίτερος πατέρας που γνώρισα από την τετράποδη ζωή. Είχε αρχίσει να μην βλέπει καλά και να ακούει, με μερικά ακόμα μικροπροβλήματα. 'Εβγαλε μια δυνατή κραυγή και αυτό ήταν όλο. "Είδα" και ένοιωσα το φύσημα της ψυχής που βγήκε να πετάξει.
Τι να σας πω. Να δοξάσω, να ευχαριστήσω, να κλάψω... Μέσα σε τόσα βάσανα και άγχη, έχασα τα δυό μου σκυλιά που κάποτε με έκαναν να τα αισθάνομαι σαν τα λιοντάρια της Κλεοπάτρας, όταν κάθονταν δίπλα μου δεξιά και αριστερά, με τα πόδια απλωμένα μπροστά και να παρακολουθούν ή να μην παρακολουθούν τηλεόραση.
Σταματώ εδώ, εκφράζοντας τις πιο μεγάλες μου ευχαριστίες προς τον Θεό, που και το δεύτερο σκυλί μου έφυγε ήσυχα και χωρίς σοβαρά βάσανα υγείας ή πόνους. Δεν μπορώ παρά να επικεντρωθώ σε αυτό για να με χαλαρώνει από το βάσανο της σκέψης και του αισθήματος.
Κοντά μας τώρα έχουμε τον νεαρό Τίγρη, που έχει δει και νοιώσει τα πάντα. Αποφασίσαμε να τον πάρουμε πριν τέσσερα χρόνια και αφού τον διάλεξα ανάμεσα σε άλλα νεογέννητα κουταβάκια που είχε ένας φίλος μας, γνωρίζοντας πως θα είχαμε τρία στόματα να ταϊσουμε όταν ακόμα η ανθρωπιστική κρίση δεν είχε μπει για τα καλά στην ζωή μας. Ο νεώτερος συγκάτοικος που έκανε τις ζαβολιές του στα μεγαλύτερα, αλλά και που ο ερχομός του επίσης τους προβλημάτισε για ευνόητους λόγους. Ο Τιγράκος μας που εχθές σαν μεγαλύτερος που είναι σήμερα σε ηλικία, κατάλαβε πως έχασε τον φίλο που κοιμόταν δίπλα του τα τελευταία δύο χρόνια. Λένε πως τα σκυλιά ξεχνούν εύκολα. Οι άνθρωποι όμως δεν ξεχνούν ποτέ. Ν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου